Light My Fire #SCFS WINNER 2018

F O U R T E E N

Μέχρι και τα λεπτά σε αυτό το μέρος περνάνε σαν αιώνες. Δεν ξέρω πόσες ώρες ή πόσες μέρες βρίσκομαι εδώ. Έχω χάσει πια την αίσθηση του χρόνου. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε μια λούπα από την οποία δεν μπορώ να βγω. Οι δυνάμεις μου σιγά σιγά με εγκαταλείπουν κάθε φορά όλο και περισσότερο. Πλέον διοχετεύω όλη μου την ενέργεια σε ερωτήσεις όπως: Τι είναι εδώ πέρα;  Τι θέλουν πια από εμένα; Έχει περάσει τόσος καιρός και κανένας από αυτούς που περίμενα να έρθουν δεν έχουν έρθει να με σώσουν. Μήτε οι γονείς μου μπείτε ο Travis. Έχω χάσει κάθε ελπίδα για σωτηρία. Νιώθω τόσο αβοήθητη και μόνη. Απογοητευμένη. Γιατί δεν έρχεται κανείς; Γιατί με αφήνουν να το ζω αυτό; Είναι κάποιο μάθημα που πρέπει αν πάρω; Τι μπορεί να έκανα για να το αξίζω αυτό το πράγμα; Ποιανού αμαρτίες πληρώνω άραγε; Αν είναι αντίπαλος της οικογένειας μου, που χρησιμεύω εγώ; Για λύτρα μήπως; 

Οι σκέψεις αυτές τροφοδοτούν το μυαλό μου, καθώς είναι το μόνο φαγητό που με κρατάει ζωντανή. Το φαγητό που μου σερβίρουν δεν το εμπιστεύομαι. το αφήνω κάθε μέρα στην γωνία και παρατηρώ τα ποντίκια να κάνουν πάρτυ. Τουλάχιστον φαίνεται να περνάει κάποιος καλά εδώ πέρα. 

Ένα απότομο σπρώξιμο της πόρτας με έκανε να διακόψω τις σκέψεις μου. Τινάχτηκα και κοίταξα προς τα εκεί σαστισμένη.

Το φως είναι ελάχιστο, μα διακρίνω έναν άντρα κάπου στο ύψος μου καλά ντυμένο με κουστούμι. Τόση σαπίλα και μπίχλα εδώ όμως βλέπω ότι κανείς δεν παραλείπει να ντύνεται στην πένα. Ο συγκεκριμένος είναι σαν να είχε βγει από ταινία του Νονού. "Ώρα για να γνωρίσεις τον μεγάλο" είπε αδιάφορα και με πλησίασε. Ξεροκατάπια και ασυναίσθητα κόλλησα το σώμα μου στον τοίχο. Αφελής κίνηση αν σκεφτείς  ότι αυτός ο άντρας μπορεί να με σπάσει σαν κλαράκι άμα με πιάσει στα χέρια του. 

Ποιος είναι τώρα αυτός ο μεγάλος; Δεν είχα καμία όρεξη να γνωρίσω κανέναν άλλον, όμως θεωρητικά δεν θα έπρεπε να τον έχω γνωρίσει πρώτα απ' όλους εκείνον με βάση το όνομα;  

Γρύλισα σαν λυσσασμένο σκυλί και τον είδα να αγριεύει ξαφνικά. Με σήκωσε με δύναμη και άρχισε να με σέρνει στο πάτωμα σαν σακί. Τότε ήταν η μόνη στιγμή που χαμογέλασε. Απολάμβανε να με βλέπει να γίνομαι θέαμα. Περνώντας από τον διάδρομο πολλοί άντρες με κοιτάνε και σφυρίζουν. Όμως ο πόνος που προκαλούσε η τριβή  στο κορμί μου ήταν πολύ πιο έντονος από τα απαίσια σχόλια τους. Αυτή η διαδρομή φέρνει περισσότερο στο πράσινο μίλι. Ή ακόμη καλύτερα στην κόλαση του Δάντη, αλλά αντί για να κατεβαίνουμε προς τα κάτω στα 9 επίπεδα, εδώ διασχίζουμε έναν δρόμο που μοιάζει απέραντο. Τουλάχιστον ο κατάδικος από το πράσινο μίλι και ο Δάντης, ήξεραν πότε θα τελειώσει το μαρτύριο τους. Εγώ όμως, ποτέ.