Who Am I Now?

Part 0.2

Hallo!

Hoe is jullie vakantie al verlopen? Ik heb mij echt al rotverveeld! Ik probeer om iedere week een deel te posten, normaal zal dat geen probleem zijn. En ik zie wel hoe jullie mijn boek vinden. Veel leesplezier!

Niall POV

De boys zijn naar huis en Zoey is terug in de kamer. De dokters hebben haar onderzocht. Ze heeft inderdaad geheugenverlies, maar geen blijvende. Er kan plots iets gebeuren waardoor ze alles terug zal weten. Het kan een gebeurtenis zijn, een liedje, een boek... Het kan echt van alles zijn. Ze is niet zo spraakzaam. Maar dat was ze vroeger ook niet zo, behalve in mijn buurt. Ze vertelde dan onderuit over al haar gebeurtenissen en hoe ze zich voelde. Bij mij voelde Zoey zich veilig. Ze vertrouwde me. Maar nu, is alle vertrouwen en liefde mee weggegaan met al haar andere gedachten. 

Er word op de deur geklopt en ze gaat zachtjes open. Het is haar mama. Ze lacht even vriendelijk naar me en kijkt haar dochter aan. Haar gezicht klaart helemaal op als ze ziet dat Zoey inderdaad ontwaakt is. Dat ze hier goed en wel zit, als je haar geheugenverlies niet meerekent natuurlijk. Zoey kijkt haar moeder even verbaasd aan zoals ze de dokters en mij aankeek.

"Zoey, dit is Els, je moeder." zeg ik. Zoey knikt voorzichtig.

"Hey, meisje. Hoe voel je je?" vraagt Els terwijl ze Zoeys hand vastneemt. Zoey kijkt naar hun handen en dan naar haar moeder.

"Euh... moe maar goed." zegt Zoey. Zoeys moeder kijkt me aan. Er is verdriet in haar ogen te zien. Verdriet omdat Zoey ook haar niet herkent. We hebben het er allemaal moeilijk mee. Zoey, omdat ze niemand van ons allemaal kent en het allemaal aanpassen is, want eigenlijk weet ze niets meer. En wij, omdat ze ons niet herkent. Omdat ze niet meer weet wat wij allemaal hebben meegemaakt met haar. 

"Zoey, ik heb iets voor je meegebracht." zegt Els. Ze haalt een doos uit haar tas. Het is een doos chocolade. Zoeys lievelingschocolade. Dit is een voorwerp die haar misschien alles, of toch een deel, zou kunnen laten herinneren. 

"Wat is dat?" vraagt Zoey. 

"Chocolade. Die chocolade die je zo graag lust." zeg ik.  Het lijkt niet te helpen. Ze neemt voorzichtig de doos uit haar moeders handen. 

"Ik heb niet echt trek." Ze zet de doos op het tafeltje naast haar. Ik sla mijn ogen hopeloos neer.

Zoeys moeder is alweer weg. Ze gaat wat spullen halen die Zoeys geheugen misschien zouden kunnen opfrissen. Ik ben alleen met haar.

"Zal ik wat over je vertellen?" vraag ik. "Over school, je vrienden... over ons?"

Zoey kijkt me aan. "Hadden wij... iets?" vraagt ze.

Ik knik glimlachend. "Je bent mijn shunshine."

Zoey slaat fronsend haar ogen neer.

"Wil je vertellen?" vraagt ze na een tijdje.

Ik knik. "Je zit in je laatste jaar van je middelbaar in het college. Je had vroeger niet veel vrienden, bijna iedereen... pestte je."

Zoey luistert gefacineerd.

"Er was een jongen waar je op verliefd was, Jonas, maar hij liet je stikken om je nog meer te kunnen pesten. Het pesten werd zo erg, dat je zelfmoord wou plegen."

Zoey onderbreekt me. "Wou ik zelfmoord plegen? Werd ik gepest?"

Ik knik en ga verder. "Je ging op een treinspoor  liggen, maar net op tijd werd je van de sporen getrokken... door mij."

Ik wacht haar reactie af, maar die komt niet.

"Ik zit in een beroemde boyband, One Direction. Je kon het heel goed met de jongens en mij vinden. Ik was van in het begin al stapel op je."

Ik vertelde en vertelde, meer tegen mezelf dan tegen Zoey. Alles opnieuw horen maakt me gelukkig. Ik kon even alles vergeten en mijn leven terug oppikken. Ik had op een bepaald moment niet meer door dat Zoey er nog zat, dat ze naar me zat te luisteren. Ik vertelde haar alles. Over Jonas. Over onze reis naar Italië. Over ons. Over dat we uit elkaar gingen. En over haar ongeluk.

"Ik heb veel meegemaakt." zegt Zoey als ik klaar ben. Ze heeft me niet veel onderbroken om vragen te stellen. Ze luisterde.

"Ja, en je bent sterk gebleven."

"Tot nu." 

Ik kijk haar aan. Haar gezicht staat triest. "Je bent nog steeds sterk, Zoey."

"Ik ben mijn geheugen kwijt. Ik herinner me zelfs jou niet: mijn grote liefde."

Ja, dat was waar. Ik kijk door het raam naar buiten, hopend om daar het antwoord te vinden. Om daar mijn toekomst in te zien. Maar ik zie niets. Enkel een helderblauwe lucht met enkele wolken...

Zo, dit was het 2e hoofdstuk van mijn nieuw verhaal. Hoe vinden jullie het al tot nu toe? Wat zouden jullie nog graag eens verwoord zien in één van mijn verhalen? Geef maar jullie meningen! Nog een fijne zondagavond en veel plezier volgende week! Want het zal allesinds beter weer zijn dan wat het deze week was.

Have fun!

XXX