Who Am I Now?

Part 0.5

Ik heb al super lang niet meer op wattpad gezeten, dus jullie kunnen het een beetje zien als een 'comeback' ;). Ik ga dit verhaal proberen af te werken en af en toe eens iets te posten. Hopelijk ben ik niet al mijn lezers kwijt! Ik ben ook bezig aan een nieuw verhaal.
Enjoy it!

Niall POV

Het duurde dubbel zo lang alvoor dat ik thuis kwam. Al slenterend zocht ik mijn weg naar huis. Als ik thuis kom, laat ik me tegen de deur buiten op de grond vallen. Zuchtend verberg ik mijn hoofd tussen mijn armen. Ik kan het niet meer aan. De tijd gaat voorbij, maar geen verandering in Zoeys toestand. Het is om zot te komen. Ik voel tranen over mijn wangen stromen.

"Niall?"

Ik kijk op. Het is Louis. Hij kijkt bezorgd. Als hij mijn betraande gezicht ziet, komt hij naar me toe gesneld. Hij gaat naast me zitten.

"Gaat het wel met je?"

Ik haal mijn schouders snikkend op.

"Je zit er door, Niall."

Ik kijk op. "Ik weet het. Het word me allemaal teveel. Ik kan het niet meer aan, Louis..."

Hij slaat een arm om me heen.

"Je hebt tijd voor jezelf nodig en vooral rust. Ga naar je kamer, ik kom straks met een kopje thee." zegt Louis.

Ik heb geen zin om recht te staan. Ik heb in niets zin.

"Niall?" dringt hij aan.

Ik zucht en ga rechtstaan.

"Wil je me even vastnemen?" vraag ik Louis.

Louis aarzelt niet en geeft me een knuffel. Het doet goed om zijn armen om me heen te voelen. Het voelt beschermend. Hij laat zijn armen zakken.

"Dankje..." mompel ik en ga naar binnen.

De vertrouwde geur van ons huis... ruikt niet meer vertrouwt. Ik ben zolang in het ziekenhuis geweest dat ik ben vergeten wat mijn echte thuis is. En ik word overvallen door een gevoel van rust. Ik ga de trap op en ga mijn kamer binnen. Ik doe de deur dicht en laat me op bed vallen. Ik sluit mijn ogen en probeer mijn hoofd leeg te maken...

Ik schrik wakker door de deur die opengaat. Ik was in slaap gevallen.

"O, sorry, Niall!" roept Louis.

"Geeft niets, Lou..." zeg ik slaperig.

Hij zet de thee op mijn nachtkast.

"Voel je je al wat beter?" vraagt Louis na een tijdje.

"Een beetje... Maar ik ga straks terug naar het ziekenhuis."

"Je zit er compleet door, Niall! Ik verbied je om nu terug te gaan!"

"Louis, ik ben van bij Zoey weggegaan! Ze heeft me nodig!"

"Je moet nu in de eerste plaats aan jezelf denken! Zoey krijgt daar verzorging. Ze is in goede handen. Jij moet nu rusten."

Ik kijk hem chagrijnig aan, maar hij heeft wel gelijk.

"Ik kan haar toch niet in de steek laten...?" dring ik aan.

"Ze zal het je niet kwalijk nemen. Blijf thuis en rust, voor je er helemaal door zit."

Louis staat recht en gaat weg. Ik laat me opnieuw op bed vallen en sluit mijn ogen.