Who Am I Now?

Part 0.3

Hey hey!

Hebben jullie genoten van het goede weer? Best warm, he! Hier een nieuw deel, veel leesplezier!

Niall POV

Ik zit naast Zoeys bed. Iedere dag, van 's morgens tot 's avonds. Zoey praat tegen me een vertrouwt me, maar het zal zolang ze haar geheugen niet terug heeft, nooit meer hetzelfde zijn. Zoeys mam komt iedere dag. En elke dag heeft ze wel iets mee. Van een kledingstuk tot een schoen, tot een film, tot een oorbel... Maar niets helpt. Bij geen enkel voorwerp lijkt Zoey zich iets te herinneren. Het is zielig. Hoe ze daar zit, niets meer wetend over haar verleden. Ze hoort er ons wel over vertellen, maar we kunnen haar ook blaasjes wijsmaken. Ze weet toch niet of het werkelijk is gebeurd.

Er word geklopt en de deur gaat open. Het is Zoeys moeder. Ze kijkt ons lachend aan. Ze heeft een zak in haar handen. Waarschijnlijk zitten er voorwerpen in die Zoey haar geheugen moeten proberen terug te krijgen.

"Dag, Zoey." Els neemt een stoel en gaat naast mij zitten. "Ik heb weer wat spulletjes mee."

Zoey reageert niet. Haar gezicht staat chagrijnig. "Ik hoef niet nog meer spullen te zien." zegt ze.

Haar moeder kijkt me aan.

"Maar Zoey, misschien helpen ze om..."

"Het helpt niet!" onderbreekt Zoey haar moeder. "Niets helpt! Je komt hier al dagen met spullen zeulen! Ik hoef het allemaal niet meer! Mijn geheugen zal wel terugkomen als de tijd daar rijp voor is!"

Zoeys moeders gezicht staat geschrokken. Ik ben ook best geschrokken van haar reactie.

"Zoey..." begint haar moeder opnieuw.

"Nee!" snauwt Zoey.

Haar moeder kijkt me hulpeloos aan. Ik doe teken dat ze even met me mee moet komen naar de gang. Zoey kijkt woedend door het raam naar buiten.

Eenmaal op de gang zijn we allebei even stil.

"Ze heeft hulp nodig. Echte hulp." zegt Zoeys moeder plots.

"U weet dat ze dat nooit zal willen." zeg ik.

"Het is onze laatste hoop, Niall."

Ik schud mijn hoofd. "Nee, dat is het niet. Zoey heeft gelijk, als de tijd er rijp voor is zal alles wel terug komen."

Zoeys moeder lacht kort. "Als we niets doen zal er ook niets veranderen."

"Dat weten we niet."

Zoeys moeder zucht. "Het meisje waar je van houdt herkent je niet meer! Ze weet niets meer van je! Alsof je daar niet van af ziet! Alsof je niet wil dat je vriendin haar geheugen terug krijgt en jullie opnieuw hopeloos verliefd zijn! Ga je de rest van haar dagen achter haar blijven wachten?! Ga je nooit zeggen van: Weg ermee! Ik wil opnieuw leven?"

Zoey haar moeders woorden dringen tot me door. Ze heeft gelijk. Haar puchen is niet goed, maar afwachten helpt ook niets. En ooit komt er inderdaad een dag dat het me allemaal teveel zal worden.

Ik zucht. "Ik... Ik zal nog iets proberen."

Els knikt en gaat weg. Ze laat me verstrooid en hopeloos achter.

Hebben jullie een boekje waarin jullie persoonlijke dingen zetten? Zoals een dagboek of iets anders? Ik heb een boekje gevonden (leeg) en weet niet wat ik er mee moet doen. Tips?

Lovies! xxx