Who Am I Now?

Part 0.6

Hey hey! Ik weet dat het al super lang geleden is dat ik verder schreef aan dit verhaal. Veel leesplezier!

Zoey POV

Niall.

Ik heb hem al een paar dagen niets meer gezien. Is hij boos op mij? Hij ging zomaar weg na zijn liedje voor mij... Geeft hij het op? Wat kan ik er aan doen dat mijn geheugen maar niet wilt terugkomen! Denkt hij dat ik er niet van af zie? Ik weet verdomme niets meer van mijn hele bestaan! Ik ben 18! En ik kan me maar een paar maanden herrineren. Van toen ik mijn ogen opendeed in dit ziekenhuisbed tot nu. Mam komt nog iedere dag even. Ze brengt telkens spullen mee maar ik wijger om er nog maar naar te kijken. Eerlijk gezegd ben ik zelf de moed beginnen opgeven. Na al die maanden weet ik nog steeds niets. Zal dat ooit terugkomen? Zal ik ooit terug alles weten? Zal ik ooit terug weten dat ik gepest werd? Zal ik ooit terug weten dat ik super gelukkig was met Niall? Of zal ik de rest van mijn leven maar moeten geloven wat mensen zeggen? Ik weet niet meer wat ik voel of wat het gevoel betekent. Ik weet niet meer of mijn mama wel mijn echte mama is. Of Niall echt wel de jongen is waar ik zo gek op was. Of hij wel de jongen is waar ik alles voor zou doen. Of hij wel mijn grote liefde is. Maar hij ziet me graag. Dacht ik. Hij deed alles voor me en stond dag in dag uit in mijn kamertje. Bij mij. Omdat hij van me hield. Zogezegd? Want nu is hij er niet meer... Maar hij zag er... slecht uit. Hij zag er vermoeid en wanhopig uit. Voelt hij zich wel helemaal goed? Ik kan het hem niet vragen, want hij komt toch niet meer.

Mijn blik valt op de gitaar die in de hoek van de kamer staat. Niall zijn gitaar. Hij heeft hem niet meegenomen toen hij wegging. En mam en de verpleegsters hebben hem laten staan. Ik stap uit bed en neem de gitaar in mijn handen. Er flitsen allemaal beelden door mijn hoofd.

Je bent dik! Je bent lelijk! Rot op! Haha, koe! Duts! We haten je! Zieligaard!

Het pesten. Wat iedereen naar me riep. Hoe ik me voelde. Wat er door mijn hoofd spookte. Alles keert terug. Ik ga met mijn vinger over de snaren.

Ik ga met mijn tenen over de rand van het perron staan. De klok geeft aan dat de trein hier over een paar minuten is. Ik adem diep in en spring op de sporen. Zover ben ik al. In de verte zie ik lichten. De trein is er. Ik ga liggen. Zo, dit was het dan. Aan alle pesters en mensen die me haten, dankje om mijn leven te verpesten. Nu lig ik hier zo door jullie. Ik voel de sporen trillen en sluit mijn ogen. Straks ben ik van alles verlost. Straks ben ik misschien gelukkig. De sporen trillen steeds harden en het geluid van de dichterbij komende trein is echt verschrikkelijk. De trein is er bijna. Bijna rijdt hij over me heen. Maar net op tijd word ik weggetrokken van de sporen. 2 sterkte armen hijsen me van de sporen en trekken me mee zo ver mogelijk van de voorbijrazende trein...

Ik werd van de sporen getrokken, maar ik heb geen idee door wie. Wie heeft me gered? Ik ga nog eens met mijn handen over de snaren, maar er komt geen flashback meer. Ik ga met mijn handen over het onderste gedeelte van Niall zijn gitaar.

Hij buigt naar me toe. Ik sluit mijn ogen. Ik voel zijn lippen op de mijne. Ik voel zijn arm die over mijn lichaam gaat. Ik sla mijn armen rond zijn nek en kus hem passioneel terug. Hoe vaak ik hier niet aan heb gedacht. Hoe vaak ik dit niet heb gedroomd. En eindelijk komt het uit. "Ik hou van je." fluisterd Jonas. "Ik ook van jou." zeg ik en kus hem opnieuw.

Jonas? Ik hou van Jonas! Zielsveel zelfs! Jonas is mijn vriendje, niet Niall! Waarom zegt hij dat dan? En mam ook? Ik herinner me de kus met Jonas. Hoe gelukkig ik was op dat moment en hoe verliefd. Ik zet de gitaar terug in de hoek. Meer lijkt er niet meer te komen. Maar ik weet 3 dingen zeker:

1) Ik werd inderdaad gepest.

2) Ik wou inderdaad zelfmoord plegen maar werd van de sporen getrokken door... iemand.

3) Ik heb inderdaad een vriendje, maar dat is niet Niall zoals beweerd word. Nee, ik hou zielsveel van Jonas!