Bilinmeyen numara: Bir haftadır okula gelmiyorsun Abigail.
(İletilmedi)
Bilinmeyen numara: Odanın ışığı hiç yanmıyor.
(İletilmedi)
Bilinmeyen numara: Evine gelecek kadar cesaretli değilim.
(İletilmedi)
Bilimeyen numara: Lütfen kendine bir şey yapmamış ol Abby.
(İletilmedi)
Genç kız umutsuzca bakışlarını bir haftadır ayırmadığı çatıya çevirdi. Bir hareketlenme görür gibi oldu, yüreği pır etti. Ama sadece bir kuştu..
Derin bir nefes aldı ve sakinleşmeye çalıştı.
O an yanan odanın lambası yüreğini yine kıpır kıpır etti. Ve ard arda telefonunun titremesi ile genç kız telefonu eline aldı.
Abigail: Beni kurtar
Abigail: Sanırım öleceğim.
Abigail: Gel ve bana engel ol.
Abigail: Çünkü ben kendime engel olamıyorum.
Genç kız telefonu direkt cebine koyarak bir haftadır gözünü ayırmadığı eve ilerledi. Kalbi ağzından çıkacak gibiydi. Bunu yapmalı mıydı?
Ya onu gördüğünde yüzüne bile bakmazsa?
Kolay değildi. Kim olduğunu öğrendiğinde bunu kaldırması kolay değildi.
Ama eğer gitmezse Abigail kendine zarar verebilirdi. Ve dünyaya bir daha Bahar Yağmuru yağmazdı...
Genç kız hızla eve ilerlemeye devam etti. Daha öncesinde birkaç kez çatıya çıkıp gece uyurken aşık olduğu kadını izlemişti. Çatıya çıkması zor değildi. Evin altına geldiğinde köşedeki direkten tırmanarak çatıya ulaştı ve pencereye yaklaştı. Genç kızın kalbi ağzında atıyordu..
