Dragon wings of Fire (Deel 2 I am the lost Dragon)》Voltooid《

Hoofdstuk 12

Pov Madison

We lopen door de witte gangen van het gebouw. Die vreselijke tl buisen. Die van dat bleke witte licht afstralen. Ik haat ziekhuizen. De geur en het licht is vreselijk. Collin heeft beschermend zijn arm om me heen en ik hou Elizabeth hand vast. We moeten naar kamer 6-A40.

Dat staat voor verdieping 6, kant A van het gebouw. Ook wel de noordzijde. En de 40 voor de 40ste kamer in de gang. 'Het komt goed. Ze zijn sterk.' Zegt Katharina zacht. Ik denk eerder tegen haarzelf als tegen ons. 'Majasteiten, welkom. Willen jullie naar binnen.' Zegt de arts als ze ons ziet aan komen lopen.

'Graag.' Zeg ik. 'Uw vriendinnen zijn al binnen.' Zegt de arts en laat ons de grote kamer in. Alles is wit. Ik zie mijn beste vriendin naast het bed zitten. Ik laat Collin los en ren naar Krista. June en Iza knuffelen ook mijn andere zussen. Ik laat Krista los en kijk mijn neef aan.

Dan draai ik me om. Naar mijn ouders die in 2 ziekenhuis bedden liggen. Ik hoor dat hartmonitor apparaat piepen. Steeds het zelfde piepje. Ik ga bij mijn moeder zitten. Ik neem haar hand vast. Ze is niet koud. Dat is een goed teken. Dan is ze niet dood.

'Uw ouders liggen in kunstmatige coma tot het gif hun lichaam uit is. Dat kan wel 1 tot 2 weken duren.' Zegt de dokter. Ik knik alleen maar. 'Dank u. Voor u goede zorg.' Zegt Collin. 'Ik zal jullie laten.' Zegt de dokter. Collin staat bij de muur. Hij kijkt moeizaam naar de bedden. Ik weet niet waarom.

Ik sta op en loop naar mijn vader. Ik had thuis moeten blijven. Bij hun. Ik had ze kunnen helpen. 'Wij gaan koffie halen.' Zegt Collin en iedereen vertrekt en laat alleen mijn zussen en mij hier. 'Ik had thuis moeten blijven. Ik had ze kunnen beschermen of Eliza kunnen helpen.' Zeg ik droevig.

'Maddie, je moet je niet verantwoordelijk voelen. Je kon er niks aan doen ookal was je thuis.' Zegt Katharina. 'Ik heb tenminste iets kunnen proberen.' Zeg ik. 'Ik was er ook en ik heb niks gezien. Jij had het ook niet gezien.' Zegt Elizabeth.

'Ik hoop gewoon dat ze het overleven. Anders voel ik me de rest van mijn leven schuldig.' Zeg ik.

Pov Collin

We lopen naar het restaurantje. Ik heb medelijden met hun. Het zijn hun ouders. 'Gaat alles? Met het ziekenhuis enzo?' Zegt Fabian. 'Ja, het gaat.' Zeg ik emotieloos. 'Je kan ook gaan. Ze begrijpt het wel.' Zegt Fabian. 'Nee, ze begrijpt het niet en weet van niks.' Zeg ik en loop weg.

Even frisse lucht halen buiten. 'Collin!' Zegt Fabian. Ik negeer hem en loop door. Ik voel de lucht van buiten tegen me aan als ik de uitgang door ben. Het is vandaag koud. Dit doet me denken aan lang geleden. Wel 6 jaar geleden. Ik was 16 jaar en had mijn eerste echte liefde.

Mijn vriendin Nina. Ik hield van haar. Zo veel. We deden alles samen. We vlogen langs de bomen in het territorium. Samen. Niks kon ons scheiden. Dacht ik. Ik had het mis. We gingen samen vliegen. We werden aangevallen. Zij werd vergiftigd en ik niet.

Ik was te bang om iets te doen. Ze lag in het ziekenhuis daarna. Ik had iets moeten doen. Ze heeft het niet gehaald. En nu de koning en koningin daar liggen. Brengt het te veel terug. Alle goede en slechte herinneringen aan Nina. 'Collin, wat doe je hier?' Zegt een stem.

Ik herken de stem. Het is mijn soulmate. Madison. 'Luchtje scheppen.' Zeg ik luchtig. 'Fabian zei dat je verdrietig bent.' Zegt Madison en neemt mijn handen vast. 'Klopt. Maar het gaat.' Zeg ik. 'Wat is er gebeurd? Dat dit je zo raakt.' Zegt ze. Ik kijk in haar blauwe ogen.

Ik haal diep adem. 'Niks, het maakt niet uit. Kom we gaan terug naar binnen.' Zeg ik en loop naar binnen. Madison houdt me tegen. 'Het maakt duidelijk wel uit. Waarom vertel je het niet? Ik zal je echt er niet door verlaten.' Zegt ze. Ik kan toch niet zeggen dat ik door mijn ex me zo voel.

'Madison laat het.' Zeg ik. 'Nee, ik geef om je en wil je niet zo zien. Waarom begrijp je dat niet. Ik kan helpen. Met je verdriet. Vertrouw je me niet?' Zegt ze gekwetst. 'Tuurlijk vertrouw ik je. Ik...Het is gewoon een rare reden.' Zeg ik. 'Niks is me te raar.' Zegt ze.

'Mijn eerste liefde is gestorven aan een soort gif. Ik heb haar niet gered. Ik was te bang.' Zeg ik. 'Collin, dat is vreselijk. Maar jij kon er niks aan doen. Net als ik met mijn ouders. Je bent er niet verantwoordelijk voor. Het is tragisch dat ze dood is maar dat is niet jou schuld.' Zegt Madison.

'Ja wel, ik had iets moeten doen. Me proberen los te wreken uit hun handen en haar helpen. Maar ik bleef stil staan als een standbeeld.' Zeg ik. 'Collin, je kon er niks aan doen toen.' Zegt Madison. 'Weet ik maar toch. Ik heb wel spijt.' Zeg ik. 'Maar kom we gaan naar binnen. Naar je ouders.' Zeg ik.

'Collin, dank je dat je het me hebt vertelt.' Zegt Madison. 'Het is oké.' Zeg ik en veeg een losse pluk haar uit Madison's gezicht. 'We gaan naar mijn huis. Het bezoek uur is voorbij.' Zegt Madison. 'Oké, ik zal koken voor iedereen.' Zeg ik. 'Je bent de beste.' Zegt Madison. Soms verdien ik haar niet.

Ze is zo lief. Oké Collin blijf positief. Ze heeft je nodig en dat kan niet als jij doem denkt. Ik zucht en loop naar de auto. Iedereen stapt in. Ik rij naar huis. Nou ja. Madison's huis. Ik leg mijn hand op haar been. 'Het komt goed. Met je ouders.' Zeg ik. 'Ja ze zijn sterk.' Zegt Madison. De rest van de rit is het stil.

Ik hoor zacht de radio. Het nummer perfect staat op van ed sheeran. Ik parkeer en stap uit. Ik leg mijn arm om Madison en begeleid haar naar binnen. 'Tante Olivia? Oom Aiden? Wat doen jullie hier?' Zegt Madison en knuffelt de 2 mensen. 'We komen jullie steunen.' Zegt de vrouw. 'Dank je.' Zegt Elizabeth.

'Wij gaan. Dan kunnen jullie als familie bij elkaar zijn. Bel me als er iets is.' Zegt Iza. De beste vriendin van Katharina. 'Doen we.' Zegt Katharina. De 3 vriendinnen gaan naar huis en die jongen blijft. De neef van Madison, Alexander. Hij is de zoon van Olivia en Aiden. 'Ik ben Collin.' Zeg ik en stel me voor aan de tante en oom.

'Welkom in de familie. Ik heb veel goeds over je gehoord. Net als over je broer.' Zegt Aiden en schud mijn hand. Ik knik. 'Ik ben Fabian.' Zegt mij broer. 'Ik zal koken. Ik maak wel pasta.' Zeg ik. 'Ik help.' Zegt Fabian. We laten de familie even bij elkaar. Ik hoop dat de koning en koningin snel weer beter worden. Het zijn goede mensen.

______

Een lang deel. Het is zo lang geleden dat ik heb geüpdate in elk boek. Ik had geen tijd in mijn vakantie om te schrijven en heb bij dit boek nog al een schrijversblok. Dus ja. Het is moeilijk om met nieuwe delen te komen. De updates kunnen heel traag worden. Dat jullie dat weten. Ik doe echt me best voor jullie.

Publiceerd: 20-08-18

1248 woorden