1 YIL SONRA:
Doruk:
Karşımda oturan Ezgiye gülümsedim. Okulda, çardakta oturuyorduk.
Ezgi geldikten 2 ay sonra yeniden sevgili olmuştuk. Bu sırada ise Özgü beni yok saymış, bir kez bile gözleri gözlerime değmemişti.
İşime geliyordu aslında böyle yapması ama yine de onun için üzülüyordum. Ezgi'yi unuttuğumu düşünüp ona böyle davranmam en kötüsü de öpmem felakketti.
Ezgiyle çardakta konuşmaya ve gülüşmeye devam ederken bahçeye çıkmakta olan Özgü'yü gördüm. Yanında Sinem vardı ve gülüyorlardı. Mutlu olmasına sevinmiştim. Atlatmışa benziyordu.
Dikkatimi karşımda oturan sevgilime verdim.
Özgü:
Bahçeye çıktığımızda Sinemle gülüşüyorduk. Sinem bana kalırsa dünyanın en iyi dostuydu. Şu an iyiysem sebebi kesinlikle oydu.
Geçen 1 yıl içinde, Doruğu yok saymıştım. Gözlerimi asla üzerinde gezdirmemiş, Ezgiyle mutluluklarını bozmamıştım.
Bana kalırsa gerçekten seven bir insan, böyle yapmalıydı. İlk zamanlarda çok fazla zorlansam da artık ilgilenmiyordum.
Beni öpüp, sevdiğini söyleyip Ezgiyle olması ona olan bütün saygımı yerle bir etmişti. Sevgim çok çabuk bitmemişti. Ama şu an kendimi daha mutlu ve özgür hissediyordum.
Sinemle çimenlere oturduğumuzda gösterdiği fotoğrafa bir kahkaha attım. Bana dönen gözleri umursamadım, özellikle Ezgi ve Doruğu.
"Kanka, şu sayfayı takip ediyor musun ya? Yarılıyorum gönderilerine."
Telefonunu bana uzattı ve gönderilere bakmaya başladım.
Gördüğüm bir espriyle çimlerde yuvarlanıp gülmeye başladım ve Sinem bana anlamsız bakışlar attı.Fakat çok fazla sürmedi ve o da bana bakıp gülmeye başladı.
Mutluydum. Ne insanların anlamsız bakışlarını umursuyordum ne de başka bir şeyi.
1 yıl içinde anlamıştım ki, değmezdi.
Zil çaldığında ayaklandık ve üzerimde bir göz hissettim. O tarafa döndüğümde bana bakan ve Ezgi'ye kolunu atan bir Doruk gördüm.
Uzun zaman sonra göz göze gelmiştik ve şaşırmışa benziyordu. Aptal.
Bir gülümseme yolladım ve Sinem'in koluna girerek okula adımladım.
Sınıfa girdiğimizde Sinem bana defterimi uzattı.
"Artık hazırsın,Özgü."
Kendi kendime verdiğim sözü hatırladım. Doruğu unutana kadar yazmayacaktım. Gülümsedim ve son yazdığım yazıya baktım.
25 Haziran 2018 Saat 07.27
gözyaşlarım dindi, artık yazabilecek durumdayım.
okula hazırlanmam gerekiyor ama yapacak halim yok.
gram hevesim kalmamış,gözlerim kızarık.
eminim ki annem görse, çok üzülür. onu üzmek istemem o yüzden bu yazımdan sonra kendimi düzelteceğim ve rolümü iyi oynamaya çalışacağım.
bu son ağlayışım değil, farkındayım. ama bir gün acım dinecek, mutlu olacağım.
SÖZ
Ben sözümü tutan bir insanımdır. Tutacağım.
Tutmuştum, acım dinmişti işte. Artık deftere yazmaya hazırdım.
29 Nisan 2019 11.52
bi mesaja ağladığım günler aklıma geldi, cidden çok temiz sevdik ama salaklıkmış.
sözümü tuttum :).
Defterin kapağını kapadım ve büsbüyük bir gülümseme ile Sinem'e baktım. Gülümsedi ve kollarını bana sardı.
"Turu lav be kanka."
Sarılmamızı telefonuma gelen bir bildirim ile sonlandırdık. Telefonuma baktığımda gelen mesaj epey bir şaşırtıcıydı.
053...: aldığım haberlere göre Doruk denen şerefsizi atlatmışsın, kaçırır mıyım fırsatı?
053...: ben geldim, hazır mı kalbin beni içeri almaya?
*
Merhaba,
İşte bu da bitti. Kimine göre iyi bir sondur, kimine göre kötü bilemiyorum.
Yazacağım diğer hikaye daha çok mizaha yönelikli olacak, planlarım o yönde.
Umarım beğenmişsinizdir.
Sizi seviyorum💕 Başka hikayelerde görüşmek dileğiyle.
