~ BERCESTE ~

3. Bölüm

- Kamelya İZGİ -

Sonunda arabadan indiğimizde neredeyse yeri öpecek haldeydim. Arabalardan gerçekten nefret ediyordum. Elimden gelseydi İstanbul'dan Fransa'ya kadar yürüyerek bile giderdim.

Sanırım kusacaktım. Araba beni fena tutmuştu. Bir de uçak yolculuğu yapmak beni cidden yormuştu. Arabadan indikten sonra uçağa binip, sonrasında tekrar arabaya binmek bana göre değildi.

Neyse ki kendime geldiğimde kafamı kaldırdım. Ve görüp görebileceğim en büyük ev ile karşılaştım. Bunun dışı böyle ise içini çok merak ediyordum.

Ben ağzım açık kalmış bir şekilde karşımdaki eve odaklanmışken, sevgili ablam kafama vurarak yanımdan geçti. Benimle eğlendiği her halinden belliydi. Ona kötü bakışlar atarak ilerledim.

Buraya ev demek, bizim evi müştemilat gibi bir yer yapıyordu. Gecekondu da olabilirdi.

Akay hanıma dönüp: "Burası mı?" diye sordum. Daha çok 'Tanrım lütfen burası olsun! Lütfen! Lütfen! Lütfen!' der gibi sormuştum.

Sanırım yüzümdeki o hayran ifadeyi görünce gülümsedi ve kafasını salladı. Burada kesinlikle çok eğlenecektim.

Özel güçlere her zaman ilgim olmuştu. Bu konular hakkında çok fazla kitap okumuş, araştırma yapmıştım. Ve birinin benim içimde olduğunu bilmek.. Imm.. Böyle çığlık çığlığa koltukların tepesinde hayvan gibi zıplayarak dans etme isteği uyandırıyordu. Ve yapacaktım. Karmen'in ablalık içgüdüsü umrumda bile değildi. Her şeye kısıtlama getirmeseymiş o da. Kendi odama çıktığım gibi yatağın üstünde tepinecektim. İlk ve tek planım buydu. Sabahtan beri bunun hayalini kuruyordum. Sevincimi şu anlık içimde tutuyordum.

Araba bahçenin dışında durduğu için bahçeye doğru ilerledik. Bahçesi bile kocamandı. Gerçekten. Çok fazla büyüktü. Neredeyse bir ormanın yarısı kadardı. Evin dört bir yanı bahçeyle çevriliydi. Daha doğrusu eğitim alanının. Buranın kaç odalı olduğunu çok merak ediyordum. Ama sormayacaktım. Meraklı gözükmek istemiyordum. Gerçi daha ne kadar meraklı gözükebileceksem.

Akay hanım bizi bahçenin ortasında durdurdu.

"Kızlar bahçede bekleyelim, diğerleri de gelsinler ve tanışın. Hep beraber eğitim alanını gezdireceğiz size. Geçin şöyle oturalım."

Pekala. Biraz daha sabredebilirdim. Gösterdiği yere baktım. Evin biraz sağında kalıyordu. Tekli hasır koltuklar ve ortada camdan yapılma beşgen bir masa vardı.

"Siz dinlenin, benim birini aramam gerek. Hem size içecek bir şeyler getiririm ve bir eğitmeninizle tanışırsınız."

"Olur, diğerleri ne zaman gelir?"

"Bilemiyorum Karmen, onun için arayacaktım zaten."

Akay hanım Karmen'in sorusunu cevapladıktan sonra hızlı adımlarla uzaklaştı.

"Senin gazına gelip bir işe kalkıştık ama, dur bakalım."

"Ya yine başlama Karmen. İçinde ne olduğunu bilmediğin bir güç var. Ve belli etmesen de senin de rızan var. Her an her şey olabilirdi. Buraya gelmekle en mantıklısını yaptık. İstanbul'da kalıp bir bilinmezlikle yaşamak yerine, burada gücümüzü geliştireceğiz. Normal insanlar değiliz abla, anla artık bunu. Normal bir insan hayatı da yaşayamayız. Tek çaremiz buraya gelmekti. Önümüzde başka seçenek vardı da ben mi istemedim? Lütfen artık kapatalım bu konuyu. Şimdi neler yapmalıyız ona bakalım."

Karmen ellerini ben suçsuzum dercesine havaya kaldırıp; "Aman, bir şey demedim." dedi. Aslında evet dememişti, sadece ben biraz fazla heyecanlıydım o kadar.