Aşkın Başka Hali

Lütfen

Satomi kısa bir süre hareket etmeden, konuşmadan, gözlerini açmadan durdu. Sesleri dinledi, hafif eser rüzgar dışında hiçbir ses yoktu. Sonra çimenlerden ayak sesleri yükseldi ve yavaş yavaş kesildi.

"Aç" dedi İndra

Satomi yavaşça açtı gözlerini ve ilk defa gördüğü kişiye baktı. Ağabeyleri ve babası gitmişti. "Nasıl?"

"Artık sen isteyene kadar hiçbir şeyi zorlamayacaklar" dedi İndra.

Satomi derin bir nefes aldı. Rahatlamıştı. Nasıl yaptığını sormak istiyordu. Ama adamın bakışları o kadar serttiki kapalı kutuymuş gibi hissetti. Ona söylemeyeceğini hislerine güvenerek anlamıştı.

Yavaşça sarıldığı ağaçtan aşağı inmeye çalıştı. Tam kalın gövdeli dala gelmişti ki ayağı kaydı. Az önce titrediği ve çok sıkı tutunduğu için kasları acımıştı, tam gerekli zamanda çalışmıyordu. Ağaçtan düşmeyi, bir yerini kırmayı bekledi ve gözlerini kapadı.

Ama kendini güçlü kolların üstünde bulmuştu. İndra onu sımsıkı tutmuş ve yere indirmişti. Satomi ile yüzleri yan yanaydı. Şaşkınlıkla ona bakıyordu Satomi.  Gözleri çok güzel diye düşündü.

Utanarak hızlıca kollarından indi ve önünde eğildi "Teşekkür ederim, çok teşekkür ederim"

İndra ise sadece baktı. Sarada çok konuşmadığını anlamıştı. Sert duruyordu, ama onu kurtarmıştı. Çok minnettardı. İndra şapkasını kafasına geçirdi ve yürümeye başladı. Artık gitme vakti gelmişti. Bu yaptıklarına hala anlam  veremiyordu ama. O kızı yüzüne yakından bakmak istemişti. 'Gözleri çok güzel' diye düşünmüştü. Ama yoluna devam etmeliydi.

"Bekle!" Dedi Satomi onun arkasımdan koşum kolunu tuttu. İndra hızlıca döndü. "Sen o özel güçleri olan insanlardan mısın?"
İndra sadece kafasını salladı.
"Lütfen teşekkür olarak bir günlüğüne bizim köyümüzde kal. Sana yemek yapmama, yol için ihtiyaç hazırlamama izin ver" dedi Satomi parlayan gözleriyle.

İndra kafasını çevirdi ve yürümeye devam etti. Satomi gitmesini istemiyordu. Onu tanımak, konuşmasa bile onun la kalmak istiyordu. Kafasını eğdi ve tekrar sordu.

"Lütfen benimle kal, Beni kurtaran kişiye teşekkür etmeme izin ver.