KÜÇÜKKEN GUZELDİ BEE

DEFNE'Yİ GÖREMEMEK

Aradan 6 yıl geçti ve ben hala Defne'yi sevdiğimi söyleyemedim. Barış'ta söyleyemedi tabi ki. Artık 6. Sınıftım kendimce büyüdüğümü zannediyorum. Okuldan ayrılıp başka bir okulun yolunu tutmak istiyorum. Yeni arkadaşlar, yeni ortam, yeni bir kasaba tanımak istiyordum. Gitmek istiyorum ama bir sıkıntı vardı. Hem de çok büyük bir sıkıntı. O büyük sıkıntı Defne'yi göremeyecek olmamdı. Defne'yi görememe düşüncesi bile beni üzmeye yetiyordu. Bir yanda dünyalara değişmem dediğim Defne bir yanda hayalini kurduğum yeni okul. Kalbim kalmamı söylüyordu. Beynim ise tam tersini yani gitmemi söylüyordu. Resmen kkalbimin sesini ilk defa bu kadar net duyuyordum.
   Küçükken bana kalbimin sesini dinliyorum diyenler olurdu. Ben onların yalan söylediğini sanıyordum ama yanılmışım işte. Kalp sesi diye bir şey varmış. Malesef ben kalbimin sesi yerine beynimin sesini seçtim. Yeni okula gitmeyi seçtim. Okulun ilk günü hazırlandım ve okula doğru yürümeye başladım. Normalde okula servisle gidiyordum. Gece hep okuldan ayrılacağımı arkadaşlarıma nasıl anlatacağımı düşündüm ama nasıl söyleyeceğim hakkında hiçbir şey bulamadım. O yüzden yürürken bari aklıma bir fikir gelsin umuduyla yürümeye başladım. Okula geldim ama aklıma hiçbir şey gelmedi. Okulun önüne geldiğimde gözümle okula baştan aşağı süzdüm. Okula ilk geldiğim gün, Defne'yi ilk gördüğüm an, barış ile beraber yaptığımız yarışmalar hepsi teker teker gözümde canlandı. Sınıfın kapısının önüne geldim ve kapıyı yavaşça açtım. Herkes birbirine sarılıyor hasret gideriyorlardı. O an herkes o kadar mutluydu ki ortam cıvıl cıvıldı.Ben de herkes gibi selamlaştım. Herkesle nasıl selamlaştı isem Defne ile de öyle selamlaştım. Herkes birbiriyle konuşuyordu. Ben arkada tek başıma oturup, kafamı masanın üzerinde koydum. Sırtıma biri dokundu gibi oldu ama ben aldırış etmedim. Sırtımdaki o eli hala sırtımda hissediyordum. Kafamı yavaşça kaldırdım. Karşı.dakini görünce Şok olmuştum. Karşımda duran benim ilk aşkım Defne idi. Onu karşımda görünce çok heyecanlanmıştım Defne bana gülümseyerek;
-Neyin var?
Ben tabi o an heyecandan Ne diyeceğimi bilemedim. Sadece gözlerine bakmakla yetindim. Trene bakar gibi. Defne masanın üzerinde duran elimi tutarak;
- Neyin var? Doğruyu söyle sen önceden böyle değildin.
Benim gözler hafiften dolmaya başladı. O an Defne'ye gideceğimi nasıl söyleyeceğimi bulamadım. Ben de diğer elimle Defne'nin elini tuttum. Titrek bir ses tonuyla;
- Şimdi söylemeyeyim öğleden sonra söyleyeyim. Hatta söylemeyeceğim d göreceksin.
Defne de gayet sabırlı bir kızdı. Ona aşık olma nedenlerimden biri de buydu. Defne yine kendinden emin bir şekilde;
- Peki o zaman. Öğleden sonra öğrenirim seni bu kadar üzen konuyu.
- Bilmiyorum artık üzülür müsün sevinir misin.
Defne tam yanımdan gidiyordu ben kolundan tuttum.