Çoğu zaman kaçtım, kaçmayı tercih ettim. Kalabalık çaba gerektirdi her zaman, kaybedişlerin hüzünlerini alıp suratıma fırlattı. Bu yüzden her şeyi geride bıraktım, yanıma acılarımı alarak, kafamın karanlık köşesine yerleşiyorum. Aydınlık benim için fazla yorucu, güneş fazla acımasız.
Kafamın içinde gün doğmayacak, ebedi bir geceye kavusacagim. Zifiri karanlikta gurultulu yanlizligimla sevişecegim, çünkü burası benim harabem.
Kucuk pembe haplar, artık işe yaramıyorlar. Daha fazlasına ihtiyacım var. Hızlı ve keskin, acısız ve sessiz. Şeytanım ve ben, artık mutlu olacağız ve ıslaklıklar eşliğinde, ölüşumüze kadeh kaldıracağız.
