Tarihsiz
Bu günlerde düşünmeyi bir kenara bırakmış gibiyim. Dinginlik sinmiş tenime kapkara. Derin soluklar alıp veririm saat başı, onun dışında pek bir şey yapmam. Hüzünlüyüm bugünlerde, tatlı bir korku boyamış yüreğimi, çok uzaktan. Kaybetme tınısı geliyor öteden bir yerden. Hayır, bu ezgiyi sevmedim.
Kocaman bir gülümsemeyle doluymuşum bu günlerde, öyle diyor aynalar. Ama inanmıyorum onlara, neresi gülümsetebilir bu kaybedişin. Bir keman teli kadar ince, tenim kadar da soğuk bir ipte yürüyor. Geçebilecek mi bedenimden? Yoksa bulaşacak mı ruhuma kapkara...
Uçmak isteyen bir kediymişim bu günlerde, tırmalıyormuşum orayı burayı. Kanatlarım olsun istiyormuşum, süzülmek istiyormuşum dudaklarında, yıpranmış, kırış kırış. Umrumda değil.
Uzatmışım yine satırları, boşver. Söyleceklerim bitmezmiş ki benim, içim kocaman olmuş, onunla dolu. Kelimelerime bırakırmış zehrini, taptaze. Sinmiş siyahı üstüme, metal kokulu günlerdeki gibi, biraz da eskiymiş hani, birkaç yüzyıl kadar. Umrumda değil ki!
