Zor günler geçiriyorum. Yıkıntılarım yine buraya sürüklediler beni. Birileri giriyor hayatıma, birileri çıkıyor. Gelen giden bi yük bırakıyor omuzlarıma. Kendi yalnızlığımla boğuşuyorum. Ellerim, uzanamayacağınız kadar uzakta. Kendimi kaybediyorum. Lafı uzatmak istemiyorum, yoksa uzar gider hüzünlerim. Şimdilik, hoşçakalın. Buralarda olmayacağım.
Not: yazarken şizofren gibi hissettim. Okunmadığımı biliyorum. Ama ben yazılarımı ölü ruhlara ve çiçeklere yazıyorum...
---------------------------------
Gecenin soğuğu sinimiş salıncağa, oturduğumda üşüyor, hafiften titriyorum. Yıllanmış ceketimin cebini buluyor ellerim. Bir süre yanlızca yıldızları izliyorum.
Insanlara kayıyor gözlerim, gözlerine. Öyle hızlılar ki, bir kez olsun dönüp bakmıyorlar. Biriyle göz göze gelmeyeli yıllar olmuş. Gözlerinde parıltılar var, şehrin ışıkları yansıyor. Oysa soluk bir bakış sezemiyorum, öylesine parlak ki ışıkları. Belki de istemiyorum, ondan başkasıyla göz göze gelmek.
Sonra gözlarim yıldızlara kayıyor, Onu anımsıyor gibiyim. İri gözleri yanık tenini gölgeliyor. Her daim gözlerimin önüne düşüyor ıssız gülüşü.
Bu şeyi içimden söküp atmalıyım. Ancak çoktan ruhuma dolandı saçları, kokusu tebessümlerime sızdı bile. Şimdi ise beni bekleyen yeni özlemler, yeni hüzünler ve yeni kadehler var.
Yudumlanmamış birkaç damla şarabım var yüreğimi boyayan. Yüzüm gözüm hüzne boyanmış, kırmızı saçlarım sırılsıklam.
Ve şimdi, birkaç hayale kaldırıyorum bu kadehi,
À votre santè!
