09/07/2018
Özledim diye dağıtmak gelir içimden, içimde kalan birkaç parça umudu. Haykırmak isterim, O'na borçlu olduğum birkaç okşayışı. Ama susarım sonsuz gecelerimde, yapayalnız, sırılsıklam.
Kalemim yaşanmamışlıklarda parlar hep, ölü ruhlara ve ölü çiçeklere yazarım kuru toprağa amansızca saçılan. Elini tutup kaldıramayışlarıma yazarım, gidişinin ardından bakışlarıma yazarım en yıkıcı ölümleri.
Kirazlı küpelerine bakıp derin derin nefesler alırım, yıldızlar anlar özlediğimi, sonra da O'nun gibi yokolup giderler.
Ara sıra dudaklarıma dokunur, gözlerimi yumar ve defalarca kez öpüşünün arasına sızan yaşları hissetmeye çalışırım.
Ölmedim, damarlarımda dolaşan keskin acıya rağmen. Kalbimin atmayı bırakması gerekiyordu. Yanına gitmeye çalıştığımda Tanrım, izin vermeliydin. Bana bu hayatı üçüncü kez bahşetmemliydin. O'nu benden almamalıydın. Geride uçucu birkaç parça hüzün bıraktın. Tükenmek üzereyim. Ve bu kadehi, son kaldırışlarım.
au revoir!
