A Never Ending Story• Frerard• Oneshots

Waiting for death...

Na korytarzu rozległ się dźwięk odsuwanych żaluzji. Pierwsze promyki wiosennego słoneczka wpadły do przestrzennego pomieszczenia. Zapowiadał się przepiękny dzień co zwiastowały ptaki śpiewające  za oknami od dawna.

Młoda wolontariuszka w białym fartuszku przekręciła kluczyk w drzwiach i otworzyła je z towarzyszącym jej lekkim skrzypem. Odrazu poczuła duchotę i zapach kurzu. Kurz nie miał zapachu. Ale wiedziała o jego obecności po kilku kichnięciach.

Westchnęła i włączyła główne lampy. Nie lubiła sztucznego, żarówkowego światła, ale wiedziała, że jej przełożone wręcz odwrotnie.
Otrzepała się z pozostałości kurzu i usiadła w starym, myląco nie skórzanym fotelu za ladą.

W drzwiach pojawił się pierwszy odwiedzający. Starsza kobieta ubrana w czerwony żakiet i ciemno brązowe spodnie biurowe. Włosy miała w kolorze sztucznego, tlenionego blondu.

Kobieta weszła i rozejrzała się po całym pomieszczeniu natrafiając na młodą dziewczynę. Miranda. To wyczytała z plakietki zawieszonej na fartuszku szatynki.

- Przyszłam do syna.

- Mogłabym prosić o nazwisko?

- Pani jest nowa?- Z ust starszej kobiety wytoczyły się słowa ociekające pogardą.

- Wpracuje tu trzy lata. Ale nie do końca wiem do kogo pani przyszła.

- Hm.- Mruknęła łapiąc wzrokiem całą jej osobę.

Podała wymięty świstek kartki i usiadła na krześle przy sztucznych eukaliptusach.
Dziewczyna zabrała się za szybkie porządkowanie odpowiednich papierów, po czym podeszła do zniecierpliwionej kobiety.

- Możemy iść.- Uśmiechnęła się ale nawet to nie przekonało starszej do zmiany wyrazu twarzy.

Szły korytarzem dość daleko. Potem skręciły kilka razy, weszły po schodach aż w końcu dotarły do białych drzwi. Miranda zapukała delikatnie, ale nikt się nie odezwał. Przeprosiła i weszła do pokoju najpierw samotnie.

Wróciła po krótkiej chwili, lecz nie była zadowolona. Uśmiech zszedł z jej twarzy.

- Bardzo panią przeprszam, ale syn nie jest teraz zdolny do odwiedzin.

Odpowiedziała jej cisza.

- Chciałabym Pani pomóc, ale nie mogę nic zrobić. Nie poprawia się.

- Nie poprawia się od... ile tu pracujesz?

- Trzeci rok.

- Od trzech lat. Ale spokojnie.- Powiedziała zirytowana do granic możliwości.- Wrócę za trzy lata. O ile dożyję.

Odwróciła się i odeszła stukając niskimi obcasami. Miranda chciała spytać co skłoniło ją do przyjścia tak wcześnie, kiedy chłopak akurat był w głębokim śnie którego przez leki nie dało się przerwać.

Westchnęła i wróciła do recepcji.

- Mirando kochanie, zajmiesz się dzisiaj drugim piętrem.

- Na którym oddziale?

- Zamkniętym.

Westchnęła i przypomniała sobie o wcześniejszym incydencie.