Η πτώση

5ο Κεφάλαιο

Νίκο

Προχωρούσαμε στους δρόμους της πόλης και παρατηρούσα κάθε της κίνηση,κάθε της βλέμμα, κοιτούσε γύρω της αρχικά φοβισμένη αφού οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο,πάντα ήταν, ειδικά σε μια ηλιόλουστη μέρα όσο αυτή.
Σύντομα όμως άρχισε να χαμογελάει,παρατηρούσε τους ανθρώπους γύρω της,μουσικούς,ζωγράφους και φαινόταν να απολαμβάνει την κάθε νότα,κάθε πινελιά και εγώ με την σειρά μου απολάμβανα εκείνη.

   Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμασταν έξω από το κλαμπ που την γνώρισα και εκείνη έδειχνε να χάνει όλη την ζωντάνια της μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και με μία απαλή κίνηση την γύρισα προς το μέρος μου, κοιτώντας τα πανέμορφα μπλε μάτια της.
"Δεν ευθύνεσαι γι'αυτό που είσαι."
Ήμουν σίγουρος ότι με άκουσε,ούρλιαξα σχεδόν τις λέξεις στο μυαλό μου.
Περάσαν λίγα δευτερόλεπτα και ένα μικρό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της.
Δεν είχα δει ομορφότερο χαμόγελο.

Με διστακτικά βήματα περάσαμε την βαριά πόρτα του κλαμπ και το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν αίμα απλωμένο παντού,και αμέσως μετά μας χτύπησε η έντονη μυρωδιά σαν κεραυνός.
Με την άκρη του ματιού μου την είδα να χάνει την ισορροπία της και αμέσως τύλιξα το χέρι μου γύρω από την μέση της.
Μία βαριά αντρική φωνή μας φώναξε πως ο χώρος είναι κλειστός και πως δεν έπρεπε να βρισκόμαστε εκεί,αμέσως στήριξα την Φρέγια σε έναν σχετικά καθαρό τοίχο και πλησίασα τον άντρα,ο οποίος δεν φαινόταν και ιδιαίτερα διατεθειμένος να δώσει πληροφορίες.
Της ζήτησα να περιμένει και εκείνη ένευσε θετικά.

Φρέγια

Τον παρακολουθούσα όση ώρα μιλούσε και καταλάβαινα ότι δεν ήταν ικανοποιημένος,η γεύση του ήταν πικρή και η μουσική των κινήσεων του ήταν έντονη,θυμωμένη, μέσα σε δευτερόλεπτα τον είδα να αρπάζει τον άντρα από τον γιακά και να τον κολλάει με δύναμη στον τοίχο, βρέθηκα δίπλα του αμέσως,τα μάτια του ήταν κατάμαυρα και μπορούσα να διακρίνω τις φλέβες του,το κορμί του  έτρεμε έντονα, κράτησα απαλά το χέρι του και του χαμογέλασα,με κοίταξε στα μάτια και ένιωσα το βλέμμα του να μαλακώνει,τους μύες του να χαλαρώνουν και σιγά σιγά άφησε τον άνδρα να πατήσει στο έδαφος,παλεύοντας για ανάσα, μόλις ηρέμησε τον πλησίασα και έγυρα απαλά το κεφάλι μου στο πλάι, ο άντρας πλησίασε στο μπαρ και έγραψε μία διεύθυνση σε ένα χαρτί.
Χωρίς να χάσω χρόνο άρπαξα το χαρτί και το έδωσα στον Νίκο,το πήρε στα χέρια του και με οδήγησε έξω.
"Φρέγια,αυτό είναι έξω από την πόλη,θα πρέπει να πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο πρώτα"
Ένευσα και με οδήγησε ξανά στο σπίτι,ενώ ξαφνικά ένα περίεργο συναίσθημα διαπέρασε το σώμα μου και έχασα την ισορροπία μου,τα χέρια του τυλίχθηκαν γύρω μου και λίγο πριν με καταπιεί ξανά το σκοτάδι ένιωσα έναν ανατριχιαστικό ψίθυρο να βγαίνει από τα χείλη μου.
"Κίνδυνος"