In de kamer zat hij. Ik durfde niet naar binnen, onzeker voor wat er zou zijn. Eigenlijk wist ik het allang. Ik wist het al sinds ik hem ontmoette. Toch voelde het als iets nieuws. Meestal is iets nieuws leuk, maar dit niet. Dit nieuws zou mijn hele leven veranderen. Langzaam liep ik het hoekje om en zag hem meteen zitten. Hij zat op een stoel en keek naar buiten. Langzaam liep ik naar hem toe, hopend dat al mijn bewegingen iets zouden veranderen. Nog drie stappen en ik werd steeds onzekerder. De laatste stap durfde ik haast niet meer te zetten. Deze was om de stoel heen, zodat ik zijn gezicht zou zien. Ik haalde diep ademen zette de stap met mijn ogen dicht. Weer stond ik op een moeilijke stap; mijn ogen opendoen. Toch deed ik het langzaam met tegenzin. Ik had mijn ogen half open en zag waar ik bang voor was. Hij keek glazig door me heen. Hij zag me niet, laat staan herkennen. Het moment waar ik zolang bang voor was geweest was aangebroken. Hij was me vergeten.
JE LEEST
I'll Never Forget You || Luke Hemmings
RomanceWat als een dierbare een ongeneesbare ziekte heeft? Een ziekte waardoor diegene alles langzaamaan zal vergeten? Er komt altijd een dag waarop diegene jou vergeet... Wanneer Mia eindelijk wordt ontslagen uit het ziekenhuis na een operatie, ontmoet ze...
