I'll Never Forget You || Luke Hemmings

001

Beelden schieten door mijn hoofd. Lachende tieners in een auto, een andere auto en het rode stoplicht, piepende banden en flitsende lichten en dan niets. Er schieten barstende hoofdpijnscheuten door mijn hoofd en mijn been voelt raar. Om me heen hoor ik stemmen. Ik probeer mijn ogen open te doen. Langzaam verblindt het licht me, wat me nog ergere hoofdpijn geeft. Om me heen beginnen de stemmen te verstommen en ook komen er een soort blije gilletjes. Waarom zijn ze blij? Ben ik dood en zijn dit engelen die blij zijn dat er een nieuwe geest is? Opnieuw probeer ik mijn ogen open te doen. Ik probeer de hoofdpijn te negeren en neem op wat ik zie. Het eerste wat ik zie is een soort slangetje waardoorheen een rode vloeistof loopt. Ik probeer recht op te gaan zitten, maar ik hoor paniekerige geluiden en voel een hand op mijn schouder die me naar beneden duwt. Vaag komen er herinneringen mijn hoofd binnen. Plotseling weet ik waar ik ben; het ziekenhuis en dat de mensen om mij heen mijn familie is. "Cameron" zeg ik zacht. Ik zie hem nergens om me heen en ik zou hem graag willen zien. "Waar is Cameron?" zeg ik schor. Cameron is mijn vriendje. De laatste keer dat ik hem had gezien was.... Meteen kwam alles terug en viel alles op zijn plaats. We hadden een auto-ongeluk gehad. Ook mijn vriendinnen en beste vriend zaten in de auto. Julia, Nathalie en Matthew, wat was er met hen gebeurd? Ik probeerde opnieuw om overeind te komen en werd opnieuw neergekwakt? "Waar zijn ze?" vroeg ik nog steeds schor. Langzaam zag ik mijn moeder naar mij toekomen de rest keek ook toe, terwijl ze zei "Het komt goed liefje, het komt goed." Ik raakte gefrustreerd. Dat was niet het antwoord op mijn vraag. Dat ik gefrustreerd raakte, was te horen op de hartslagmeter. Al snel kwam er een dokter aangerend met een spuit. Ik wilde hem tegenhouden, maar daar was ik te slap voor. Al snel lag ik weer onder narcose.

Sorry dat het 1e hoofdstukje zo kort is. De volgenden worden langer, beloofd!