I'll Never Forget You || Luke Hemmings

21

Langzaam opende ik mijn ogen. Het was de eerste nacht geweest die ik weer in mijn eigen kamer doorgebracht had. Ik was ontslagen uit het ziekenhuis.
Nog steeds waren nog niet alle wonden en breuken genezen, maar aangezien het zo goed ging en ook wegens dat nachtelijke avontuur waar ik opmerkelijk weinig last had van mijn 'handicaps', hadden de artsen besloten mij vervroegd te ontslaan.
Of ik hier blij mee moest zijn wist ik niet zo goed. Ik had alle dagen in het ziekenhuis doorgebracht met Luke. We gingen dan vaak rondjes maken door het ziekenhuis, op iemands kamer zitten kletsen of andere mensen lastigvallen.
Dat laatste was vaak Lukes idee en voorstel. Hij was er ook bijzonder goed in. Heel raar vond ik het niet hoor, als je zolang in het ziekenhuis zit, moet je toch iets beginnen?
Wanneer we rondjes gingen lopen, was Luke vaak degene die liep en ik degene die in de rolstoel zat. Heel soms ondersteunde hij me, zodat ik een beetje voorzichtig kom lopen, maar vaak was het gebruiken van de rolstoel toch echt een stuk gemakkelijker. Ik was simpelweg gewoon nog steeds heel erg moe, omdat mijn lichaam veel energie gereserveerd hield voor de genezing.
Het begon erop de lijken dat Luke wel echt een vorm van vergeetachtigheid had. Ik merkte dat hij vaak kleine dingetjes vergat, die je normaal gemakkelijk zou blijven onthouden. Ook de doktoren waren tot de conclusie gekomen dat Luke niet helemaal gezond was.
Doordat ook zijn onderzoeken afgerond waren, zou hij vandaag waarschijnlijk ook weg mogen. Ik vond het jammer dat ik hem nu minder zou gaan zien, maar gelukkig had ik zijn adres en telefoonnummer gekregen, zodat we contact konden onderhouden. Jammer genoeg kon ik nu niet naar hem toe omdat alleen reizen te zwaar zou zijn en mijn ouders heel druk waren. Ook wilden ze niet dat ik met Julia of Ashton zou gaan.
Dit vond ik wel jammer en stiekem vond ik mijn ouders een beetje zeurpieten, maar ik begreep het ook wel. Ze wilden gewoon niet dat er nog een keer iets met hen kind zou gebeuren, of hoe zij het zouden zeggen; mijn kleine meisje.
Ik pakte met mijn niet-in-gips-arm mijn mobiel van mijn nachtkastje. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag van wie ik een bericht had; Luke.

Luke: goodmorning sunshine!

Hij was zo lief. Bij mijn vorige vriendje - ik kon zijn naam niet eens meer in mijn gedachten laten zonder dat het me pijn deed - kreeg ik alleen praktische berichtjes van hem. Hoe laat hij me moest ophalen of wat het huiswerk was. Oh ja, op mijn verjaardag een felicitatie.
Ik wist ook wel dat hij niet echt een jongen was die veel tijd besteedde aan zijn telefoon en sociale contacten onderhouden via social media, maar toch stak het altijd wel wanneer andere meisjes een lief berichtje kregen van hen vriendje en dat ik dan aankwam met een lullige 'wat was het wiskunde huiswerk?'
Grappend stuurde ik Luke terug dat hij mijn naam vast was vergeten en dat hij me daarom sunshine noemde. Eigenlijk vond ik het ook helemaal niet grappig en leuk om grapjes te maken over Lukes vergeetachtigheid, maar hij had me gezegd dat hij niets liever wilde dan dat ik er luchtig mee om zou gaan en er zelfs grappen over moest maken. Dat deed ik dan dus maar.
Binnen minder dan vijf seconden kreeg ik al een berichtje terug.

Luke: Tuurlijk niet, Miranda. Hoe zou ik jou naam nou ooit kunnen vergeten.

Een goed gevoel voor humor had hij niet, maar toch moest ik er even om grinniken. Die jongen leek echt altijd positief in het leven te staan en zich nooit ergens zorgen om te maken. Ik wou dat ik die eigenschap ook had.
Ik stuurde hem haha terug met een sarcastische emoji.

Luke: lig je nog in je bed?
Ik: Ja, hoezo?
Luke: Blijf daar liggen. Ik kom naar je toe.

Ik glom van binnen. Waar had ik dit leuke vriendje nou weer aan verdiend?

Sorry, het spijt me echt heel erg. Ik ben zo slecht in doorschrijven. Ik wil echt blijven updaten, maar ik heb zo'n druk leven; echt niet normaal. Dit hoofdstuk is ietsjes langer dan normaal volgens mij. Ik heb mezelf verplicht rond de 700 woorden te schrijven, zodat jullie iets meer te lezen hebben.
Wiehieee, we hebben de 5k gehaald! Echt heel erg bedankt. Jullie zijn geweldig!