I'll Never Forget You || Luke Hemmings

016

Zachtjes liepen we het ziekenhuis uit. Echt opletten deden we niet. Zo raar was het toch niet om het ziekenhuis in het midden van de nacht te verlaten? Oke, misschien wel, maar dat realiseerde ik pas toen we allang buiten waren. Met zijn vieren liepen we naar Ash' auto. Hij was de enige van ons die zijn eigen auto had.
Ashton en Julia namen al snel de voorste stoelen in beslag, waardoor Luke en ik samen op de achterbank moesten zitten.
Ashtons auto was niet zo heel groot, maar toch was zaten we niet helemaal tegen elkaar aan. Ik legde mijn hand naast me neer.
We reden inmiddels de parkeerplaats af, toen ik Lukes hand op de mijne voelde. Zijn warme huid liet mijn huid tintelen. Ik merkte plotseling dat ik het best wel koud had en spontane rilling trok door mijn lichaam.
Ik hoopte dat niemand het had gemerkt, maar Luke had het gezien. Hij maakte zijn gordel los en kwam op de middelste stoel zitten. Hij sloeg zijn arm om mij heen en gaf me een blos op mijn wangen. Ik keek schuim omhoog naar Luke en hij keek terug. Onze blikken kruisden elkaar en hij glimlachtte naar me. Ik glimlachtte terug en kneep in zijn hand.
Plotseling schrok ik op uit Lukes blauwe ogen door een harde toeter. 'We zijn er, tortelduifjes.' Het was Ashton die ons op liet schrikken. Even bloosde ik en keek ik naar mijn knieën, maar daarna deed ik de autodeur open met een big smile op mijn gezicht. Vervolgens liep ik achter de anderen aan, de McDonalds in.

Pff, ik zo ongeveer niet meer geschreven sinds de herfstvakantie, dus ik hoop dat mensen dit uberhaupt nog lezen. Ik hoop het stiekem wel en ook hoop ik dat jullie het nog een leuk verhaal vinden. Aan Anouk wil ik even laten weten dat ze bijna in het verhaal voorkomt ^^
& ohja, merry christmas!