Jouw wereld in mijn ogen.

hoofdstuk 5

13 jaar

Anna’s p.o.v:

“arghhhhh” Mijn wekker liep af om half 7 ’s ochtends. Het was 1 september. Mijn eerste jaar van de middelbare school. Ik was best bang want alles was weer nieuw en groot. Ik stond op, kleedde me aan en zag m’n moeder al in de keuken staan. “Goeiemorgen lieverd, zie je het een beetje zitten?” vroeg mijn moeder terwijl ze het ontbijt klaarmaakte. “Hmm, gaat wel. Ik heb met Elisabeth en Indra afgesproken voor de schoolpoort.” Zei ik terwijl ik alvast een boterham in mijn mond stopte. Mijn stiefvader kwam de kamer ingewandeld. Mijn ouders waren al sinds mijn 5 jaar gescheiden. Mijn vader had na een maand al een nieuwe vriendin en aangezien ik maar 1 dag per week naar m’n vader ging, was ik veel meer aan m’n moeder gehecht dan aan m’n vader. “Hé Anna, ben je uit je bed geraakt?” vroeg hij plagend. Ik gaf hem een ‘ik-ben-net-wakker-en-chagerijnig-blik’ waarop hij moest lachen. M’n stiefvader plaagde me vaak maar ik vond dat oké. “Heb je niet met Sammy afgesproken?” vroeg mijn moeder verbaasd. “Sammy is altijd erg op zichzelf mam, hij gaat echt niet vragen om af te spreken om samen naar school te gaan.” Zei ik. “Ja dat weet ik maar hij zal het net zo eng vinden als je denk ik hoor.” Ik knikte en ik realiseerde me dat Sammy me nodig zou hebben.

Ik nam m’n kersverse boekentas uit de kast, dropte er een paar spulletjes, mijn lunch en mijn agenda in en vertrok dan naar school. “Dag mam, dag Steve” Riep ik vanuit de hal. “Tot vanavond lieverd, veel geluk vandaag!” Riep m’n moeder terug. “goodluck Anna!” riep mijn stiefvader vanuit zijn bureau. Dan sloeg ik de deur achter me dicht, klaar voor m’n eerste schooldag.

“Wauw, toen ik hier kwam om me in te schrijven, had ik er even niet bij stil gestaan hoe groot die gebouwen hier wel niet zijn.” Zei Indra met een angstige stem toen ze naar één van de drie grote gebouwen wees. We stonden voor de schoolpoort. “Ik ook niet” zei ik terwijl ik met open mond naar de grote gebouwen staarde. Er kwamen allemaal tieners voorbij die de school binnenstormde. Ik voelde me opeens heel klein. We waren in tegenstelling tot vorig jaar nu opeens weer de kleinsten van de school. Ik liep samen met Elisabeth en Indra naar binnen. Toen we onze fiets in het fietsenrek hadden gezet, zag ik Sammy voor de schoolpoort staan. “Meiden, ik ga even naar Sammy, ik zie jullie straks.” Zei ik tegen Elisabeth en Indra. “Anna, Sammy is geen klein kind meer hoor.” Riep Indra me na maar ik negeerde haar en liep al naar Sammy.

Sammy’s p.o.v:

Alles is nieuw hier. Ik moet hier alles nog leren kennen en alles is zo groot. Ondanks mijn perfecte oriëntatievermogen was ik toch nog bang om mijn weg te verliezen. Voor de moeilijke lessen hoefde ik ook al niet te vrezen want ik had in de vakantie al mijn schoolboeken al kunnen uitpluizen en kende het lessenpakket voor de eerste maand al uit mijn hoofd. Ik schrok toen Anna opeens voor me stond. “Hey, zie je het zitten?” Zei ze met een trillende stem. Ik merkte dat ze nerveuzer was als ik. “Gaat wel, jij?” vroeg ik haar, ik keek haar niet aan. Ik weet niet waarom, er was iets veranderd in die twee maanden.

“Ik voel me wat ongemakkelijk maar het zal wel goed komen, de meeste kinderen van de basisschool zitten hier ook.” Ik knikte. Toen viel er een ongemakkelijke stilte. “Heb jij er al een paar gezien?” Vroeg ze om de stilte te doden. Ik vermoedde dat ze het over iemand van onze vorige klas had. “Nee nog niet.” Zei ik. “Kom”, zei ze. “Het eerste lesuur gaat zo beginnen.”

Anna’s p.o.v:

Toen ik daarnet met Sammy praatte, keek hij me niet aan. Ik was een beetje geschrokken. Hij keek nooit iemand recht in de ogen als hij praatte maar ik was de enige met wie hij vaak oogcontact maakte. Ik kon niet tot hem doordringen en dat gaf me een ongelooflijk rot gevoel. Ik weet ook niet hoe het tussen ons zit, ik voel me opeens heel erg ongemakkelijk bij hem. Ik vind hem nog steeds ontzettend leuk maar ik weet niet of dat nog wederzijds is. Sinds de dag in de speeltuin toen we vertelden dat we op elkaar verliefd waren, hebben we onze ‘relatie’ niet meer bevestigd. Vorig jaar kreeg ik wel nog een lieve mail van hem op valentijnsdag. Daar stonden toen hele mooie afbeeldingen in met hartjes en onze namen ingegraveerd. Maar op dit moment lijkt alles zo onvoorspelbaar.

Vorig jaar had ik net zoals Sammy voor de richting Latijn gekozen. Voor Sammy was het duidelijk, hij moést Latijn kiezen. Hij is heel erg geïnteresseerd in de Romeinse cultuur maar is ook heel erg slim. Ik moest even nadenken over mijn richting maar omdat ik toch wel goed ben in talen koos ik ook voor Latijn. Ondanks dat er twee klassen Latijn waren, zaten Sammy en ik nog steeds in dezelfde klas.

In de basisschool hadden ze er rekening meegehouden dat ik Sammy op zijn gemak kon stellen en daardoor zaten we élk schooljaar in dezelfde klas. Het zou dit jaar dus heel erg raar geweest zijn moest ik niet in zijn klas gezeten hebben. We kregen het eerste lesuur een rondleiding in de school en daarna werden we naar ons klaslokaal gebracht waar we kennis maakte met onze mentor. Mevrouw Asselman is een heel vriendelijke en begripvolle leerkracht, leek me. We mochten onszelf voorstellen en het viel me op dat er 8 leerlingen van de 15 waren die ik niet kende van vorig jaar. Ik keek naar Sammy, die op de eerste rij zat. We mochten niet kiezen waar we zaten want we moesten op alfabetische volgorde zitten. Hij zat met zijn armen gekruisd naar voor te staren terwijl mevrouw Asselman het systeem van toetsen en taken uitlegde. Hij was heel gespannen. Heel even leek het of hij me aankeek maar daarna draaide hij zich weer om.  Toen Elisabeth me een por gaf omdat mevrouw Asselman doorhad dat ik niet oplette, keek ik snel weer naar het bord.

Sammy’s p.o.v:

Ik zat naast iemand die ik niet ken. Het was een jongen van mijn leeftijd, volgens zijn naamkaartje heette hij Andreas. Mijn muur was nog hoger dan anders. Ik was niet veilig hier, er waren veel te veel vreemde mensen in de klas. Ik hoopte maar dat ze niet te veel negatieve energie uitstraalden anders zou mijn muur misschien wel kunnen barsten…

Anna zat me al de hele dag raar aan te kijken. Ik begeep haar niet. Misschien kwam het doordat we deze zomer niet zo veel hebben gepraat. Ze ging 3 weken naar Frankrijk en ik heb haar dus na haar verjaardagsfeestje in juli niet meer gezien. Ze ging ook vaker om met Elisabeth en Indra en ze droeg  zo een vriendschapsbandje, hetzelfde als Indra en Elisabeth. Ik voelde me ongemakkelijk bij haar, voor het eerst. Het voelde alsof ze me verlaten had, alsof ze mijn muur nog sterker had gemaakt inplaats van verdund, zoals ze normaal altijd deed.

Nadat we alle uitleg hadden gekregen over het nieuwe schoolsysteem, vaklokalen, lockers en toetsenmappen was het tijd voor pauze om 10u10. Ik liep met m’n hoofd naar beneden de speelplaats op. Ik zocht naar een boom maar die stond er niet. Er stond hier geen enkele boom. Enkel houten bankjes. Ik ging dan maar op het eerste houten bankje zitten dat een beetje verder van de drukte was verwijderd.  In mijn ooghoeken zag ik Anna dichterbij komen maar ze was niet alleen dus keek ik niet op.  Anna, Elisabeth en Indra kwamen op me afgestapt. “Gaan jullie maar alvast, ik kom zo” hoorde ik Anna tegen de andere twee zeggen. “Hey.. mag ik erbij komen zitten?” vroeg ze toen we alleen waren. Ik gaf geen antwoord. Ik weet niet wat ik op dat moment wou. “Wat vind je van onze klas?” Vroeg ze om de stilte te doorbreken. “raar” zei ik. Anna glimlachte. “Ja hé, ik vind het ook best raar, het is helemaal anders als op de basisschool. Maar ja het komt wel goed.” Ik reageerde niet. “Naar waar moet je?” Vroeg ik uiteindelijk. “Hoe bedoel je?” vroeg ze niet-begrijpend. “Je zei dat ze maar alvast moesten gaan en dat je straks wel zou achterkomen.” Antwoordde ik neutraal.

“Euhm, Indra en Elisabeth hadden met de anderen afgesproken om te horen hoe hun klas is.” Zei Anna. Met ‘de anderen’ bedoelde ze de mensen uit onze klas van vorig jaar die voor een andere richting gekozen hadden. “Ik ga maar eens gaan kijken, ga je mee?” vroeg ze met haar ogen op de mijne gericht, die nog steeds naar de grond aan het staren waren. “Ga maar” zei ik toen. Ik weet niet waarom ik dat zei maar ik wou gewoon alleen zijn, achter mijn muur, waar het veilig was. Deze keer was ik het veiligst zonder Anna in de buurt. Anna stond op en liep zwijgend naar de groep tieners toe die een eindje verderop stonden.

-------

AN: Wat vinden jullie tot nu toe van het verhaal? Ik hoop dat jullie het al een beetje leuk vinden. Zijn jullie eerder team Anna of team Sammy? aka team lief maar wanna be popular of team stil en zichzelf? Vinden jullie Anna nu egoïstisch omdat ze naar de andere tieners is gestapt inplaats van bij Sammy te blijven?

Als ik merk dat jullie het verhaal leuk vinden, zal ik zo snel mogelijk updaten! Bedankt voor het lezen !

- littlblackstar