Jouw wereld in mijn ogen.

hoofdstuk 10

Sammy’s p.o.v:

De dagen kropen voorbij. Zeker op de dagen waarop wiskunde vervangen werd door mijn minst leuke les, lichamelijke opvoeding. Op skype zag ik Anna nog regelmatig online staan maar ik praatte niet meer met haar. Zij heeft mij ook niet meer aangesproken sinds de dag dat ze samen is met Andy. Binnen twee weken is het zomervakantie dan kan ik me eindelijk concentreren op m’n nieuwe boek. Als ik het in een week kan uitlezen dan kan ik beginnen met de nieuwe programmeertaal in praktijk om te zetten.

“Sammy, wanneer beginnen jouw examens nu weer, lieverd?” vroeg m’n moeder terwijl ik zwijgend m’n boterham met chocopasta op at. “15 juni, waarom?” vroeg ik. “Dus jullie zijn 29 juni vrij?” Vroeg ze dan. “Euhm, ja denk ik?” ik begreep niet waar ze naartoe wilde. “Allie heeft me gebeld. Ze vroeg of we na de examens, 29 juni zou een mogelijke datum zijn, eens op bezoek wouden komen.” Zei ze kalm. Ik verslikte me bijna in m’n slok koffie van verbazing. “Allie?” vroeg ik onbegrijpend. “Ja, Anna’s moeder. Het is al twee jaar geleden dat we nog eens met z’n allen samenwaren.” Ging m’n moeder verder. “Ja Sammy, je hebt geen woord meer gesproken over Anna. Zou het niet fijn zijn om nog eens samen te komen?” viel m’n vader in, die net de keuken binnenkwam en rechtover mij plaats nam aan tafel. Ik zei niets, concentreerde me op de laatste hapjes van m’n boterham en legde dan zorgvuldig m’n vork en mes schuin over m’n bord. De uiteinden van het bestek in de rechterbovenhoek en de steel in de linkeronderhoek. Zo moest het altijd liggen. Dat is mijn vast patroon als ik klaar ben met eten. Dan stond ik op en stopte m’n bord en bestek in de vaatwasser, ook op precies dezelfde plek als altijd, aan de linkerkant. Zwijgend liep ik naar m’n kamer om m’n boekentas te nemen en om daarna naar school te gaan. Toen ik m’n boekentas wou nemen, zag ik Beertje op de rand van m’n bed zitten. Beertje. Mijn lievelingsknuffel. Beertje stond symbool voor alle herinneringen aan Anna. “ Zou het niet fijn zijn om nog eens samen te komen?” de woorden van m’n vader weerklonken in mijn gedachten. Met die gedachten wandelde ik naar school.

Anna’s p.o.v:

Andy en ik zijn nu al even samen. De tijd vliegt voorbij. We gaan geregeld samen uit en ik ontmoet elke keer nieuwe mensen. Sammy kwam niet eens meer in mijn gedachten opdagen tot gisterenavond. M’n moeder zocht een bepaalde familiefoto om aan m’n oom te laten zien. We kamden daarvoor alle fotoalbums uit van in mijn kindertijd en toen we de foto gevonden hadden, besloten we om herinneringen op te halen. We kwamen foto’s tegen van familiefeesten, vakanties, trouwfeesten, gewone foto’s van thuis, enz…

Van mijn drie jaar tot mijn 12 jaar zijn al mijn kinderfoto’s op feestjes, school en thuis met Sammy.  Sammy en ik op een feestje van een klasgenoot, Sammy en ik op de speelplaats, Sammy en ik samen op de schommel, Sammy en ik tijdens een schooluitstap, … Ik werd er stil van. M’n moeder bekeek alle foto’s samen met mij en zag aan m’n reactie dat ik hem miste. Daarom had ze voorgesteld om nog eens samen met Sammy en z’n ouders een bijeenkomst te organiseren. Ik had er eerst wat onwennig tegenovergestaan maar ik kon niet ontkennen dat ik onze speciale band heel erg miste dus stemde ik in met m’n moeder plan. M’n moeder heeft dan meteen naar Rosa gebeld. Ik vraag me af of ze het al met Sammy besproken heeft. Sinds dat ik samen ben met Andy heb ik hem amper nog bekeken op school. Ik realiseer me nu dat ik niet weet hoe hij zich daarbij moet voelen. “Schat, je droomt wel erg diep precies, ik weet dat je graag over me droomt maar je mag wel in het heden blijven als ik bij je ben hé.”Andy staat met z’n hand voor m’n ogen te zwaaien. Als ik hem aanstaar, drukt hij een zoen op m’n wang. Ik schud de gedachten over Sammy uit m’n hoofd en zorg ervoor dat hij niet merkt dat ik niet aan hem aan het denken was.

Toen het geluid van de eerste bel door de gangen galmde, zei ik m’n vrienden snel gedag en haastte ik me naar m’n locker, waar ik nog een paar boeken moest uithalen voor de les begon. Ik liep snel de gangen door want ik kon me niet veroorloven om bij mevrouw Asselman te laat te komen. “Auw! Kijk uit!” Schreeuwde ik toen ik keihard met m’n hoofd tegen iemand aanstootte. Toen ik door had dat diegene niet gereageerd had en ik m’n boeken had opgeraapt, keek ik op. Ik zie hem nog snel de deur door rennen. Blauwe jas, blond haar, zwarte bril en een donkerblauwe boekentas. Verdorie, het was Sammy. Vloekend liep ik verder naar m’n kluisje. Toen ik in de klas aankwam, was ik natuurlijk al 10 minuten te laat. Iedereen keek me verbaasd aan. Mevrouw Asselman, Andy, Elisabeth, … Inclusief Sammy. Alleen bekeek hij me in plaats van met een verbaasde, een bezorgde blik aan.

Alsof m’n dag nog niet erg genoeg was, gebeurde er iets vreselijks in de pauze. Andy, Elisabeth, Indra, Dylan en ik stonden op het schoolplein te praten toen Sammy en Andreas ons passeerden. Andreas struikelde over een stuk tegel dat los lag en kon hem nog net rechtrekken door Sammy te duwen waardoor Sammy recht tegen Andy aanviel. Andy en Sammy vielen met een smak op de grond terwijl Elisabeth, Indra en ik een gil slaakten. Andy krabbelde als eerste recht. Daarna hielp Andreas Sammy om langzaam recht te komen. Andreas stamelde een “s..sorry” maar Andy keek hem woedend aan. “Gaat het?” vroeg ik aan Sammy. Sammy knikte. Andy kwam naar me toe. “Zou je niet eerst eens even aan mij vragen hoe het met me gaat?” vroeg Andy geërgerd. “Mijn knie ligt open!” vloekte hij. “Idioot! Kijk dan toch uit waar je loopt!” Andy vlamde woedend op Andreas en Sammy af toen Indra zei: “Andy! Je bloedt echt als een gek, kom,we moeen naar EHBO!” Andy knikte en liep mankend met Indra en Dylan mee. Ik bleef staan. Niet omdat ik niet mee wou gaan, ik maakte me zorgen om Andy maar ik zag dat Sammy in een schoktoestand verkeerde. Hij zei niets, staarde naar de grond en veroerde zich niet meer. Terwijl Elisabeth “Het was een ongeluk” zei tegen Andreas, haastte ik me naar Sammy. “Sammy, gaat het? Is alles oké? Niet bang zijn, het is voorbij.” Zei ik zo rustig mogelijk. Hij bleef naar de grond staren. Ik had nog maar één optie. Ik nam z’n hand en kneep er stevig in. Dat was voor hem de aanleiding om me aan te kijken. Ik glimlachte.