Jouw wereld in mijn ogen.

hoofdstuk 11

Hoofdstuk 11

Sammy’s p.o.v:

Ik keek haar aan. Ze wist mijn muur opeens te doorbreken en ik schrok van het gebaar. Het gebaar dat ik maar al te goed ken. Toen ik mijn blik op haar richtte, liet ze mijn hand weer los. De warmte van haar hand in de mijne bleef nog heel even hangen. Tot mijn verbazing vond ik het een prettig gevoel. Ik werd wakker uit mijn gedachten en keek snel naar Andreas, die nog steeds bij Elisabeth stond. Elisabeth wou net iets zeggen toen we de bel hoorden rinkelen. “Anna, we hebben wiskunde. Laten we snel gaan voor we problemen krijgen met meneer Haakneus.” Hoorde ik Elisabeth zeggen. Anna stond nog steeds zwijgend naast me. Pas toen Elisabeth haar hand voor Anna’s ogen heen en weer zwaaide, reageerde ze. “ Oh ja, inderdaad.” Zei ze. Dan liepen ze samen richting het wiskundelokaal. Andreas en ik liepen zwijgend naar de andere kant van het gebouw, waar onze leraar biologie op ons wachtte.

Toen ik thuiskwam besloot ik om eerst en vooral mijn oefeningen voor wiskunde te maken die de leerkracht had opgegeven. Morgen doe ik mee met de jaarlijkse wiskundewedstrijd. Dus ik moet me goed voorbereiden. Voor één keer kon ik me niet concentreren. Ik kon aan niets anders denken dan aan de woedende blik van Andy en de gerustellende warmte van Anna. Waarom doet die gebeurtenis me toch zo veel. Normaal gezien kan ik alle gebeurtenissen van school heel goed in mijn hoofd ordenenen en kan ik me na schooltijd heel goed concentreren op mijn cursus wiskunde en programmeren. Aangezien ik maar bleef piekeren besloot ik om even een pauze in te lassen en op Minecraft te spelen. Net toen ik Minecraft wou aanklikken, zag ik dat Anna online kwam op skype. Ik bleef als aan de grond genageld naar m’n scherm staren. De vorige keer verliep een skypegesprek tussen Anna en mij niet zo positief. En plots verscheen Anna’s naam op m’n scherm.

Anna: Hey

Sammy: hey

Anna: Ik wou even sorry zeggen voor vandaag. Ik hoop dat je niet te hard gevallen bent?

Sammy: no problem en nee ik heb niks

Anna: gelukkig, sorry voor Andy ook. Hij bedoelde het niet zo

Sammy: ja

Natuurlijk, dacht ik stilletjes bij mezelf. Die gast staat bekend als de meest grote pestkop van school. Anna kijkt daar blijkbaar los doorheen want zij ziet alleen maar positieve kanten.

Anna: Heeft je moeder trouwens verteld dat mijn moeder jullie uitgenodigd heeft na de examens?

Sammy: ja ze heeft dat gezegd ja

Anna: oke

Sammy: Ik ga even op minecraft en daarna wiskunde oefenen dus tot straks

Anna: oh oke tot straks dan. Wiskunde oefenen? Ik dacht dat jij alles al uit je duimpje zou kennen

Sammy: Normaal gezien wel maar de oefeningen die je op de wedstrijd krijgt zijn niet zo makkelijk

Anna: oh, doe je morgen mee met de wiskunde wedstrijd? Waar andere scholen ook aan meedoen?

Sammy: ja

Anna: succes alvast!

Sammy: dankje tot straks

Anna: tot straks

Ze heeft me succes gewenst. Misschien helpt me dat morgen wel, wie weet? Ik klikte skype weg en opende minecraft, waar een aantal gevaarlijke skeletons me stonden op te wachten.

Anna’s p.o.v:

Sammy antwoordt altijd zo droog. Ik kan daardoor nooit goed afleiden hoe hij zich voelt. Zou hij het ook gevoeld hebben? Toen ik zijn hand vast pakte om hem gerust te stellen zoals ik vroeger altijd deed, voelde ik iets. Ik voelde een prikkeling door mijn hele lichaam. Een gerustellende warmte die m’n hele lichaam overspoelde. Het was zelfs zo hevig dat ik er sprakeloos van werd. De hele namiddag lang heb ik gepiekerd over dat geweldige gevoel, over de gebeurtenis en over Sammy’s blik wanneer hij me aankeek. Andy irriteerde me mateloos. Hij bleef maar zeuren over zijn gekneusde been waar uiteindelijk niets aan mankeerde. Het enige wat hij had was een schaafwonde. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van hem. Tenminste zo voel ik me toch als hij me zoent. Maar soms is hij echt een ongelooflijke idioot.

Ik keek weer op m’n computerscherm, Sammy stond nog afwezig dus hij is nog steeds op Minecraft aan het spelen. Ik besloot dan maar om me ook op mijn wiskundecursus te storten want de examens kwamen gevaarlijk dichtbij.

*ping! Ping!*

Ik werd wakker van het geluid van mijn computer. Oh god, hoe laat was het? Ik was in slaap gevallen met mijn hoofd op m’n wiskundeboek! Er was een halfuur voorbij gegaan. Met slaperige oogjes keek ik naar m’n computerscherm.

Sammy: Ik ben terug, ben je er nog?

Anna: ja nu weer wel. Ik was in slaap gevallen…

Sammy: Op dit uur?

Anna: ja, erg hé. Ik denk dat ik er maar eens vroeg ga inkruipen vandaag.

Sammy: ja. Maar ik moet eten dus ik ga hé

Anna: oh oke :( Smakelijk! Tot morgen

Sammy: Dankje jij ook voor straks. En slaapwel J tot morgen

Anna: J

Slaapwel zei hij… en BAM! Daar was het prikkelende gevoel weer. Er is iets aan Sammy, hij doet iets met me. Ik weet alleen niet goed wat. Ik ben vastberaden om dat uit te zoeken op de dag dat onze ouders samenkomen. Misschien is er dan een kans om elkaar opnieuw beter te leren kennen. Om elkaar te kunnen begrijpen. Ik wil hem opnieuw beter leren kennen. Ik wil hem mijn versie van zijn wereld laten zien. Zijn wereld, door mijn ogen.

--

AN: Lieve lezers, bedankt voor het lezen! Aangezien ik positieve reacties krijg over dit verhaal heb ik besloten om ondanks mijn schoolwerk regelmatiger te schrijven zodat ik sneller kan updaten. Ik probeer de hoofdstukken ook iets langer te maken. Als jullie over iets opmerkingen hebben, laat dan maar gerust weten! Sorry dat er in dit hoofdstuk niet zo heel veel gebeurd is. Ik probeer er aan te werken. xxx littlblackstar