Jouw wereld in mijn ogen.

hoofdstuk 7

Anna’s p.o.v:

Toen ik terugkwam van beneden om drinken te halen voor Indra en mij, zag ik ze voor mijn computer zitten. “Je bent nu officieel single,meid!” Zei ze terwijl ze me een schouderklopje gaf. “Heb je het hem echt gezegd? Nu al? Via skype?” Ik begon paniekerig te worden. Misschien was ik toch niet zo vastbesloten over mijn gevoelens voor Sammy… “Jahaaa, je had het me toch gevraagd? Je was er al de hele weg naar huis over bezig, dat je hem niet meer sprak, dat alles veranderd was en dat hij toch helemaal anders is als jij. Dus ik heb de knoop nu voor je doorgehakt. Anna, het werd tijd dat je er een einde aan maakte. Hij zei zelfs dat jullie nooit een koppel zijn geweest.” Indra sprak heel snel en ik stond daar maar als een idioot naar haar te staren, nog steeds met de glazen ice tea in mijn handen. “N..nooit een koppel geweest?” Vroeg ik met een trillende stem, ik schrok er zelf van. “Ja, ik heb hem gezegd dat jij er anders over dacht, maar goed. Hier, lees het gesprek zelf maar.” Ik zette de glazen op m’n bureau en keek aandacht naar m’n computerscherm toen Indra het gesprek weer open klikte. Sammy was al offline.

Mijn ogen gleden over de woorden. Heb ik het nu echt met hem uitgemaakt? Was dit de juiste beslissing? Zijn we eigenlijk ooit wel echt samen geweest? Het was maar een kinderliefde, Indra had gelijk, dit stelde niets meer voor. Misschien was het gewoon allemaal één grote illusie?

“Zie je? Hij deed er heel luchtig over. Hij vindt je echt niet leuk meer, lijkt me..” Zei Indra toen ze een slokje had genomen van haar ice tea. “Ik heb hier zo een dubbel gevoel over, Indra… Het lijkt nu opeens of onze vriendschap/prille liefde nooit iets voorstelde voor hem. Langs de andere kant zit ik nu niet meer aan hem vast na al die jaren.” Zei ik uiteindelijk, ik had mijn stem nu al een beetje meer onder controle. Ik was er meer door geschrokken dan dat ik eerst had gedacht.

“Ach, laat het even over je heen gaan, meid. Het is normaal dat je je er een beetje rot door voelt. Jullie zijn heel close geweest de laatste jaren hé. Maar kom, dat wiskunde huiswerk gaat zichzelf niet maken. Laten we er maar snel aan beginnen.” Zei Indra en ze gebaarde naar m’n blauwe map van wiskunde die nog steeds dicht was. Ik knikte. “Je hebt gelijk.” Zei ik.

Toen Indra weg was en ons huiswerk klaar was, voelde ik me nog steeds heel erg rot. Ik ben single, ik kan nu iemand zoeken die dezelfde interesses heeft als mij en die me misschien wat meer affectie geeft. Want Sammy is gewoon te angstig en in zichzelf gekeerd om me ooit de affectie te geven die ik nodig heb. Toch voelde er iets niet juist al was ik behoorlijk gekwetst door zijn opmerking. Ik vroeg me af of hij het echt zo luchtig opneemt als dat hij liet blijken. Er was maar één manier om me beter te laten voelen. Ik nam m’n gitaar en begon te zingen:

She said, I was seven and you were nine

I looked at you like the stars that shined

In the sky, the pretty lights

And our daddies used to joke about the two of us

Growing up and falling in love and our mamas smiled

And rolled their eyes and said oh my my my

Take me back to the house in the backyard tree

Said you'd beat me up, you were bigger than me

You never did, you never did

Take me back when our world was one block wide

I dared you to kiss me and ran when you tried

Just two kids, you and I...

Oh my my my my

Well, I was sixteen when suddenly

I wasn't that little girl you used to see

But your eyes still shined like pretty lights

And our daddies used to joke about the two of us

They never believed we'd really fall in love

And our mamas smiled and rolled their eyes

And said oh my my my...

Take me back to the creek beds we turned up

Two A.M. riding in your truck and all I need is you next to me

Take me back to the time we had our very first fight

The slamming of doors instead of kissing goodnight

You stayed outside till the morning light

Oh my my my my

A few years had gone and come around

We were sitting at our favorite spot in town

And you looked at me, got down on one knee

Take me back to the time when we walked down the aisle

Our whole town came and our mamas cried

You said I do and I did too

Take me home where we met so many years before

We'll rock our babies on that very front porch

After all this time, you and I

I'll be eighty-seven; you'll be eighty-nine

I'll still look at you like the stars that shine

In the sky, oh my my my...

Dit liedje van Taylor Swift deed me altijd denken aan Sammy en mij. Ik heb het helemaal uit m’n hoofd geleerd en leren spelen op m’n gitaar. Ik heb het nooit voor hem durven spelen. Als er één ding is dat Sammy niet weet van mij dan is het dat ik kan zingen. Ik zing altijd voor m’n eentje, als ik alleen thuis ben. Voor publiek zingen zou ik nooit durven, zelfs niet voor Sammy.

Sammy’s p.o.v:

Mijn ouders vroegen niet meer naar Anna. Op de één of andere manier wisten ze dat zij en ik niet meer met elkaar praatten. Ik zei niet zo veel tegen hen, zeker niet over mijn sociale leven. Al kon mijn moeder nu wel al wat meer met me communiceren dan vroeger. Vroeger was Anna de enige die tot me kon doordringen. Sinds Andreas hier al een paar keer geweest is voor schoolopdrachten, heeft m’n moeder meer interesse getoond voor mijn programmeertalent.

De volgende dag stonden Andreas en ik zoals altijd op onze vertrouwde plek op het schoolplein, in de hoek van het plein, dichtbij het secretariaat, weg van alle drukte. We waren aan het praten over onze bijna complete ondergrondse plek in Minecraft toen mijn oog viel op Anna. Ze stond een paar meter van me verwijderd en stond alleen. Ik vermoedde dat ze stond te wachten op de populaire groep van de school, waar ze nu immers deel van uit maakte. Haar blik kruiste de mijne voor ongeveer 5 seconden. Ik wendde m’n blik snel weer af. Maar ik zag in mijn ooghoeken dat ze naar de grond staarde. Wat betekende dit? Ze wist toch zeker wel van het gesprek met Indra? Had ze er dan spijt van? Ach, het maakt toch allemaal niets meer uit. Ik moet me concentreren op de toekomst, op wat ik graag doe. Ik heb geleerd dat meisjes je alleen maar kunnen kwetsen. Ik wist tot nu toe niet eens dat ik gekwetst kon worden of hoe dat voelde. Het heeft me een hele nacht gekost om mijn gebroken muur aan elkaar te lijmen en de enige middelen die ik daarvoor kon gebruiken waren tranen. Ik huilde voor een meisje. Ik, Sammy, de jongen die nooit praatte, een wonderkind, zoals de dokters me noemen, een computerexpert, zoals ik genoemd wordt door m’n familie en een nerd zoals ik genoemd wordt door mijn klasgenoten, heb gehuild omdat de enige veiligheid en vriendin die ik had, veranderd was in een populair meisje zonder gevoelens.

---

AN: sorry voor het nogal korte en zielige hoofdstuk.. It will get better I promise! Er zal ook meer actie komen, nu wordt er vooral nadruk gelegd op de gedachten van de personages. Ik kan nu wel raden wat voor team jullie zijn. Al kan ik jullie zeggen dat Anna niet zo slecht is als dat ze er nu uitziet.