Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
tanım:
Nasıl mı hâlâ hayattayım? Hâlâ nasıl mı yaşıyorum? Peki bana hiç sordunuz mu sen yaşıyor musun? Diye. Yaşayan bir ölü kaç defa ölüp diriliyorsa ben de öyle ölüp diriliyorum ve bu yaşayamamaktan farksızdı. Bir umut var mıydı yaşayabilmem için? Bilinmez. İnsan hayata karşı kırılmamalıymış, kırılmadım paramparça oldum ama hâlâ güçlüyüm. Anlayamadığım bir şekilde... .Güçlü olmak artık hayat felsefem haline gelmişti. Onlar ölünce ben de kendi içime kapanmış, soğuk biri olmuştum. Herkese soğuk herkese yabancıydım. Necmi amcamla Hatice teyzem dışında. Birine ihtiyacım vardı ama sorun şuydu ki; ben, bana iyi gelecek kimseye sahip değildim. Kendi yaralarımı sarabilirdim, bunu çoğu kez becermiştim ama onları unutmayı asla ve asla beceremeyecektim. Birine ihtiyacım vardı ya hani? Belki de onu bulmuştum ya da bulacaktım, bilemiyorum. Ama şunu çok iyi biliyorum; bir yanım hâlâ eksik ve tamamlanamayacak... 'Ne olacaktı artık bilmiyordum...Belki de bilmek istemiyordum, bilmiyorum.O olaylardan sonra hiçbir şey bilmez oldum, en azından bu bazı durumlar için geçerliydi.Sırtımda çantam, sokağın engebeli kaldırımında yürüyordum. Kendimi sonabaharda bütün yapraklarını dökmüş yapayalnız bir ağaç gibi hissediyordum. Bir o kadar yalnız, bir o kadar çaresiz...Yıllarca beklemiştim belki gelirler diye ama artık kabullenmiştim sanırım,Onlar, ölmüşlerdi...'
