Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
••••
Haziran aylarının ortasında, güneş kafamıza kafamıza vururken, okulun kapatılmasına bir hafta kalmışken 17 yıldır herhangi bir tatile bizi götürmeyen reisimize(yani babam) vahiy inmiş ve ani bir kararla bizi izmire postalamıştı.
Benim adım Lamia, lamia Taşkıran ve İzmir benim şaklabanlıklarla dolu hayatımın dönüm noktası olmuştu.••••"Üzme kendini kanka ya,"Yüzümü buruşturup, bilmiş bir edayla kendimi gösterdim, "Ah, bebeğim. Benim ne kadar umursamaz olduğumu unutmuşsun herhalde. Sence o sırık Karan'ı takar mıyım?" Diye nazlı bir edayla omuz silktim. "Benim adım Lamia be! Ben o karan'ı da Sena'yı da bozarım uleyn!"Merve bu dediğime kahkaha attığında yerinden zıplayarak kalktı, kolunu omuzuma atarak sıkıca sarıldı. "O zaman ne diyoruz?" Dedi 'z' harfleri uzatarak.Yüzümde büyük bir gülümseme ışıldadı ve en baştan beri yanındaki konuşan Yusuf'u takmadan bizi izleyen karan'a meydan okuyan bir bakışla Merve ile aynı anda bağırdık. "Bunlar da geçer!"
