~Ulun Alkan~
Parkta oturmuş Adel'i bekliyordum, gerçi geleceğinden emin de değildim. O manyağa güven olmazdı. Birinin kendini aniden yanıma atmasıyla irkildim "Hala aynısın, aptal" göz devirdim. Bana hakaret etmeye bayılırdı
"Neden ağlıyordun" derin bir nefes verdi "Sağol Ulun ben de iyiyim" ona 'Ciddi misin?' Der gibi baktım "Sen bana nasıl olduğumu sormadın?" Yüzünü bana çevirdi "Domuzca konuşmayı bilmediğimdendir" kaşlarımı çattım "O zaman beni nasıl anlıyorsun?" Birkaç defa ağzını açıp kapadı, söyleyecek laf bulamamış olacak ki bacağıma yumruk attı "Gidiyorum ben!" Kolundan tuttum ve durdurdum
"Artık ne olduğunu söyleyecek misin?" Ofladı, "Hobi olarak ağlıyorum ben, ağlamayı severim" bıkkınlıkla nefes verdim "Adel, hobi olarak ağlamayacağını bilecek kadar tanıyorum seni" konuşmadı, onun gelip bana dersini anlatacağını düşünmem benim hatamdı zaten.
Bir süre boş boş çevreye bakındık, ne o konuştu ne de ben. "İkimizde çok aptalız" gülümsedi "kendi adına konuş" güldüm, onun da gülmemek için dudaklarını ısırdığını görmüştüm "biliyor musun? O gün yaptığımız şeyi geri almak çok isterdim" omuz silkti, egolarımızı tatmin etmek için girdiğimiz bir iddia nasıl da bu kadar derine inmişti. "Bugün'ü unutacağız, ikimizde eskisi gibi birbirimizden nefret edeceğiz" içimde hissettiğim burukluk neydi böyle?
"Eskisi gibi, gerçekten eskisi gibi olabilir miyiz sence?" Oturduğumuz banktan kalktı ve mavi gözlerini yeşil gözlerime dikti "kim bilir? Ama isterdim. Eskisi gibi aptal olmayı"
"Kendi adına konuş" gülümsedi, bu gülümsemesi bile kalbime öküz oturmasına yetmişti
Yapma Ulun, kapılma ona.
Ama Kalbimin beni pek dinlediği söylenemezdi. Öyle değil mi?
.
Düzenlendi🌊
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölü Denizciler
Acak"Ve aptal deniz kızı acısından köpük olup okyanusa karıştı" Tamamlandı🌊 Düzenlendi🌊
