Lora&One Direction - Dutch Harry Styles FanFic [[ON HOLD]]

Hoofdstuk 1

Dit is mijn allereerste verhaal dat ik ooit heb geschreven, dus als je tips ofzo hebt, please comment them! :)  - het schuingedrukte deel is een flashback -

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 1

'Lora, kijk eens hier! Hier hangt een mooie sweater!' hoor ik mama roepen naar me in de winkel. Het is 15 uur en we zijn in de Superdry Store in Londen. Het is de eerste keer dat ik in Londen ben, en dan nog wel voor drie weken! Mama was het er eerst niet mee eens, zo in de zomer naar Londen gaan (en ook omdat het zoveel kost), maar Tom (mijn broer, zeventien jaar) en ik hebben haar toch kunnen overtuigen. Papa vond het best oké. We zijn er nu al vijf dagen.

Ik ben Lora, zestien jaar en heb licht krullend donkerbruin haar met een roste glans in de zon. Ik ben mager, maar niet té. Mijn ogen zijn speciaal, al zeg ik het zelf; lichtblauw met een donkere rand aan het uiteinde. Ik hou heel veel van muziek en bespeel zelf ook piano en gitaar, maar dat laatste enkel en alleen voor het plezier - Tom speelt gitaar en ik speel er soms op. Ik ben best lomp: twee weken geleden viel ik over hele kleine steen, toen we net in Londen waren liep ik al tegen vier mensen in de luchthaven, gisteren liep ik zelfs tegen één of andere gast. Ik gaf snel mijn excuses en ben gewoon weg gewandeld. Ik zag wel twee paar ogen naar me kijken, maar ik lette er verder niet op. Zoals je ziet: ik ben lomp.

Ik bekijk de sweater. Hm, mooi ding! Ik loop ermee naar een pashokje en doe hem aan. Ik bekijk mezelf in de spiegel en na een goedkeurende blik wandel ik naar buiten om hem aan mama te showen. Ze knikt keurend en bekijkt het prijskaartje.

'€95 euro! Lora, dat is wel duur hoor,' roept ze bijna voor de hele winkel uit.

'Ma-aam, please? Voor één keer? Asjeblieft?' smeek ik.

Het is even stil. 'Hm, oké dan. Maar het is de laatste keer!'

'Ja ja,' mompel ik, wetend dat die belofte de volgende keer alweer verbroken is. We gaan naar de kassa en wachten tot wanneer de vriendelijke verkoopster klaar is met in te scannen en dergelijke. Buiten gaan we Tom en papa tegemoet.

'En? Wat voor duurs heb je nu weer gekocht?' vraag papa.

'Gewoon een trui.

'En hoeveel heeft dat ding gekost?'

'95 euro.'

'Lora, dat is wel vee-' Ik negeer hem en wandel gewoon verder. Op een grote affiche ergens aan een huis zie ik dat One Direction deze avond, morgen en overmorgen concerten geven. Ik ben jaloers op de meiden die een kaartje hebben. Ik wilde ook gaan en zat al lang achter de pc te wachten tot wanneer de kaartenverkoop zou beginnen, maar ik ben niet in het systeem binnengeraakt. En net nu ik in Londen ben en naar ze kan gaan kijken, zijn die Londense meisjes me al voor! Stomme, gillende meiden...

Mijn ouders weten niet dat ik van One Direction hou. Ze horen me soms hun liedjes zingen, maar verder dan dat gaat het niet. Ze weten niet dat ik stiekem met mijn zakgeld hun album en DVD heb gekocht. Ik wilde de kaarten die ik bemachtigd zou hebben zelf betalen en het pas aan mijn ouders melden wanneer ik zo'n kaartje zou hebben. I don't care als ze het er niet mee eens waren; ik ging het kaartje al gehad hebben dan.

One Direction... Ik leerde ze kennen via Lore, mijn beste vriendin. Het was eind maart en ik was – weeral - eens bij haar terwijl ik de “Joepie” las. Ikzelf lees nooit de Joepie en ik heb er ook geen abonnement op. Lore heeft een abonnement en ik lees dan soms eens in haar boekjes. Een aantal Joepie's had ze op een stapeltje gelegd naast haar bed. Ik keek er in en zag dat er telkens interviews of foto's in stonden van One Direction. Boven haar bed hingen ook posters van een Harry, Zayn en Louis.