Lora&One Direction - Dutch Harry Styles FanFic [[ON HOLD]]

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

De hele verdere middag loop ik op wolkjes en zoek in alle goede winkels naar mooie kleedjes. Uiteindelijk heb ik er twee mooie gevonden,  met zo’n grote band onder mijn borsten en de kleedjes komen tot tien cm boven mijn knie.

Als we aankomen in het hotel gaan we eten, maar na een paar grote happen loop ik daarna naar de kamer om te douchen. Mijn ouders en broer komen aan in de hotelkamer wanneer ik net uit de douche ben en mijn tanden gepoetst heb. Ik loop vlug naar de tassen van deze middag en zoek één van de nieuwe kleedjes. Vlug ga ik weer de badkamer in.

Ik draag nooit make-up, dus besteed ik er geen tijd aan. Mijn haar is lang en best mooi en ik laat het voor een keertje los hangen (ik draag bijna nooit mijn haar los). Ik zoek mooie oorbellen die bij mijn kleedje passen en blij als ik er vind die er best bijhoren. Ik doe wat van mama's goedruikende parfum op, zoek mijn ballerina’s, vloek even als ik ze niet snel genoeg vind en wandel de badkamer uit na een blik op de spiegel.

‘En? Kan het er mee door?’ vraag ik zenuwachtig aan mijn ouders.

‘Lora! Je ziet er heel mooi uit!’ hoor ik mama trots zeggen.

‘Hoeveel kaarten heb je gekregen?’ vraagt papa. Ik zoek in mijn tasje en zie drie kaarten zitten.

‘Het zijn er drie en ze hebben elk een pasje om achter de show naar hen te gaan. Wow, goeie plaatsen!’ zeg ik, het laatste mompelend als ik naar de tickets kijk.

‘Aha, perfect. Dan gaan Tom en ik mee.’ Met een ruk kijk ik op.

‘Júllie? Sorry hoor, maar het staat er vol met meisjes die heel hard gillen. Ik weet het niet hoor, maar ik denk dat meisjes allemaal te samen hèèl hard kunnen gillen en vèèl decibels halen, pap. Ik ga liever alleen dan.’

‘Alleen?! Nee, hoor. Je broer mee of niemand gaat.’

‘Maar papa-!’ probeer ik nog.

‘Lora, nee,’ onderbreekt hij me streng.

‘Pff…,’ mok ik.

Ik kijk naar mijn broer en zie een glinstering in zijn ogen als hij geheimzinnig glimlacht. Ik geef hem een 'wat?'blik en ga naar onze kamer (Tom en ik slapen in één kamer die “vasthangt” aan de kamer van onze ouders). Na vijf minuten komt Tom de kamer binnen en begint te fluisteren.

‘Ik heb gisteren en eergisteren wat mensen leren kennen, weet je nog?' Hij ging die avonden invullen met vrienden, zei hij toen. 'Ik heb er vanavond mee afgesproken en zocht nog een uitvlucht om weg te gaan. Met dat concert van die jongens van je heb je me een perfecte uitvlucht gegeven. We gaan gewoon samen naar die arena en daarna ga ik weg, goed?’

‘Perfect!’

‘Wanneer begint en eindigt dat optreden?’

Ik kijk op de kaarten en zeg: ‘Beginnen om half acht en… eindigen om half tien. Maar daarna ga ik nog backstage, dus…’

‘Oké. Twee uur heb ik, en daarna nog even. Je stuurt een berichtje als je weggaat en buiten staat, oké? Die pub waar ik naartoe ga is daar niet ver vandaan, zo’n vijf minuten denk ik. Dan bel je naar papa om te zeggen dat we bijna op weg zijn naar het hotel. Het hotel is toch maar twintig minuten wandelen van die arena.’

‘All right!’ Ik wandel naar de andere kamer en zeg: ‘Papa, ik ga jou vanavond bellen wanneer we bijna op weg zijn naar het hotel, is dat goed? Dan heb je toch nog iets van controle over ons.’

‘Oké, maar niet te laat hé! Om half elf terug hier.’

‘Maar papa, dat concert is pas gedaan om tien uur! Tegen dat ik bij die security en de jongens ben is het half elf!’ lieg ik om wat langer weg te kunnen zijn.