Lora&One Direction - Dutch Harry Styles FanFic [[ON HOLD]]

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 13

Tijdens mijn reisje door het museum vol met wassenbeelden ben ik de hele tijd aan het sms’en met Lore. We hebben elkaar veel te vertellen; zij over hoe het met haar en Thomas gaat, en ik over hoe het met de jongens gaat. Blijkbaar hebben ze die avond gekust, iets waar ik nu pas vanaf weet terwijl het al een aantal dagen geleden was. Ik vind het minder erg dat ze het me nu pas vertelt, want ik heb haar tenslotte eigenlijk ook nog niets verteld over ‘de jongens’. Ik heb haar namelijk ook nooit iets verteld over de tintelingen die ik soms heb wanneer Harry me op een bepaalde manier bekijkt.

“En je kent Danielle dus ook?” krijg ik in een berichtje van haar.

“Jaloers? :D”

“NATUURLIJK! Goooh, jij weet niet hoe graag ik bij jou in Londen wil zijn! Oneerlijk :-(“

Ik lach even om haar zielig gedoe, maar stuur wel terug dat het gewoon door samenloop van omstandigheden is dat de jongens en ik redelijk goed overeenkomen.

“Samenloop van omstandigheden mijn gat! Als jij niet gewoon zo lomp bent, dan had je die jongens nooit tegengekomen, weet je dat?”

“Natuurlijk weet ik dat! Trouwens, wie weet van de vriendengroep dat ik vrienden ben met de jongens?”

“Enkel Annelien”

“Annelien? Hmm, die kan dat wel verzwijgen, niet? Maar zeg het niet aan Fay!”

“Annelien zwijgt wel :) Aan Fay? Ben je gek! Anders word ik de hele tijd ondervraagd tot wanneer jij er bent! Na-ah, aan haar klok ga ik het niet hangen hoor!”

Pfeeeew.

Het is even stil in ons gesprek terwijl Tom me een aantal droge grapjes voorschotelt.

‘Lora, wat is het verschil tussen onze papa en een foto?’ Ik haal mijn schouders op en haal een wenkbrauw omhoog als teken dat ik het niet weet.

‘Een foto is al ontwikkeld,’ zegt hij met een grijns. Ik schud glimlachend mijn hoofd terwijl hij verdergaat: ‘Waarom gooit een dom blondje een dobbelsteen altijd naar het plafond vlak voordat het spelletje begint?’

Ik haal terug mijn schouders op terwijl we vlak voor Robert Pattinsons wassenbeeld staan. Die mag wel eens een avondje langskomen…

‘Wie het hoogst gooit mag beginnen,’ lacht hij.

‘Zo droog! Dat is net hetzelfde als waarom een dom blondje op een tuinslang gaat staan.’

‘Die ken ik nog niet, zeg hem eens,’ gebied hij me.

‘Om plat water te krijgen. Dat is een klassieker!’ zeg ik terwijl hij bijna platligt van het lachen. Zo een droge, die kan toch niet goed zijn?

Ik wandel verder naar het volgende beeld. Ik voel mijn telefoon in mijn broekzak trillen en zie dat ik een berichtje heb van Lora: “Hee, heb net dit grapje van Thomas gehoord; hilarisch! Dus: waarom is het handig om een dom blondje in je auto te hebben wanneer je wil parkeren?” Het is akelig griezelig dat Thomas net ook een grap heeft verteld, net zoals Tom deed twee minuten geleden.

“Weet ik veel?”

“Dan mag je op de gehandicaptenparkeerplaats! Hilarisch toch?”

“Zalig! Tom heeft er me net ook een aantal verteld: wat is het verschil tussen je papa en een foto?”

“Die heb ik al eens gehoord; een foto is al ontwikkeld :-)”