KARİNA

*4*

Özlemek nedir? Kimledir?
Bir insan özlemeyi bile özler mi?

Ben annemin işten gelip benimle oyun oynadığı zamanları özledim ya da uyku saatimde odama gelip ılık sütümü içirtmesini özledim.

O zamanlar bilmezdim tabii hayatın bizden neler alıp neler verdiğini. Sadece hayata bakardım ama şimdi görüyorum ki bakmakla görmek arasında çok fark varmış.Aslında bazı insanların zamanın kıymetini bilmediğini anladım.

Yaklaşık bir saattir bizim eve azıcık bi mesafe uzaklığındaki parkta Cem'le beraber çekirdek kola eşliğinde oturuyorduk.Park'a gelmeden önce markete uğrayıp bir kaç da abur cuburlara bakmış ve Cem eline 1 büyük paket jelibon almıştı.Kasaya gidip ücreti ödedikten sonra market kapısından çıkmış tam gidecekken Cem ısrar edip jelibonu açmak istemişti.Tabi o heycanla paketi ters açınca hepsi yeri boylamıştı.O an ki ifadesi görülmeye değerdi.

Bana gittiği okulu,arkadaş çevresini anlattı.Tabi ki en önemlisi de Istanbul'u.Üniversiteyi orada okumak,orada bir hayat kurmak düşlerimin arasındadır hep.Her ne kadar kalabalık bir şehirde olsa hâlâ tüm güzelliğini koruyor.

"Hâlâ avukat olmakta kararlı mısın? Yani zor gelmez mi ?"

"Kararımı ne olursa olsun değiştirmek istemiyorum.Hem annemin mesleği de buydu.Bir nevi ben devam ettireceğim."

"Peki,üniversiteyi nerede okumayı planlıyorsun.En son kararsızdın umarım karar vermişsindir değilse zor oluyor."

"Evet kararımı verdim kesinlikle Istanbul'da okuyacağım."

"Nasıl hissediyorsun?"

Bi anda bu soruyu sormasıyla ne demek istediğini anlamaya çalıştım.Ve sonunda pes ederek gözlerinin içine anlamadığımı belirten bir bakış yolladım.Boğazını temizleyerek söze başladı.

"Yani çok umut dolu bir kızsın ve hiç pes etmiyorsun.Anneni ve kardeşinı kaybettin ama.."

Derin bir soluğu içine çekip ardından tekrar sözüne devam etti.

"Gerçekten sana hayranım."

"Aslında ilk başlarda ben onların ölmediğine inanıyordum.Sonra
mezarın başına gidince..."

Cümlemi toparlayamadım çünkü şu an gözlerim yanıyordu.Bu his gerçekten çok acı vericiydi.Aynı zamanda yakıcı.Nefes alıp tekrar sözlerime başlayacağım zaman Cem aniden bana sarıldı.Ardından saçlarımı okşamaya başladı.

"Senin kadar güçlü bir kız görmedim ben Helen.Ben annem ölse kesinlikle kendimi atar,yaşamıma son verirdim.Bazen düşünüyorum ya başımıza bir şey gelirse ben ne yaparım diye.Çünkü bilirsin her insanın bir kaderi vardır elbet günün birinde bir şey olacak.Bunun önüne de kimse geçemez.Ahh hayat çok zor."

Histerik bir şekilde gülümseyerek kollarımı Cem'den ayırarak kafamı gökyüzüne kaldırdım.Bu gece gökyüzünde ne kadar da çok yıldız vardı.Daha yeni fark ediyordum.Bir süre sonra onun sesi kulaklarımı doldurdu.

"Yıldızları neden bu kadar çok seviyorsun?"diye bi soru yöneltti.

"Hani bana dedin ya neden bu kadar umut dolusun diye işte cevabı bu.Onlar benim yönüm.Ben kaybolduğumda onlara bakarak yolumu buldum.Her gece bakmaktan bıkmadım aksine daha da bağlandım.Eğer hâlâ hayata tutunabiliyorsam bu onların sayesinde.Çünkü onların arasında annem ve kardeşim var."gözlerim dolu dolu vermiştim bu cevabımı da.

"Ne zaman yalnız hissedersen bana ulaş tamam mı?"derken elimi sıkıca kavramıştı.Kazadan sonra onu fazla görememiştim.Çünkü sürekli hastanede yatıyordum.Psikolojik bir tedavi alıyordum ve gerçekten çok zor günler geçirmiştim.