Mr. Popular and I

Hoofdstuk 3 - De Klootzak

Hoofdstuk opgedragen aan de schrijfster van de Engelse en officiële versie van dit boek thefreakoffreaks

Thank you for letting me translate it! <3

           

Lea

Na iedereen in de kamer gegroet te hebben, draait hij zich naar mij toe. Bijna meteen wordt zijn glimlach wat minder en verschijnt er een geschokte uitdrukking op zijn gezicht. Het lijkt alsof hij ergens over nadenkt. Na een tijdje begrijp ik het, alsof er ineens een lampje in mijn hoofd aan is gegaan.

Hij probeert waarschijnlijk een naam te bedenken bij je gezicht en kan het zich niet herinneren, ook al zit hij in je Engels klas.

Ik weet dat ik niet populair ben, maar ik wist niet dat ik zo onzichtbaar was.

Terwijl hij mij voor een paar secondes te lang aankijkt, voel ik mijn wangen rood kleuren. Het is een slechte gewoonte van mezelf, het kost weinig moeite om zo rood te worden als een tomaat. En ik haat het. Gelukkig kijkt hij inmiddels weer naar mijn ouders.

                ''Het is me een genoegen jullie te ontmoeten,'' hij knikt met respect richting mijn ouders. ''Maar ik ben een beetje moe, dus ik ga maar eens naar bed. Nog een fijne avond.''  Zegt hij, en ik voel me direct opgelucht. Als hij niet in de kamer is, ben ik ook niet zo zenuwachtig.

                River drukt zichzelf van de bank af, wat weer terugkeert in zijn originele vorm nu zijn gewicht eraf is. Terwijl hij richting de deur loopt, haalt hij een aantal haren voor zijn ogen weg en drukt ze naar achteren, naar zijn dikke bos met haar die alleen beschreven kan worden met de kleur donker goud.  Een deel van mij is blij dat hij de kamer verlaat, een ander deel is redelijk teleurgesteld. Ik kan maar niet begrijpen hoe een persoon zo mooi kan zijn als hij.

                ''River, zou je Lea mee kunnen nemen naar de logeerkamer als je toch naar boven gaat?'' roept Brenda hem na. River stopt met lopen.

                ''Oh, shit.

Mijn ogen vinden Brenda, hopend dat ze aan mijn blik kan dat ik echt niet wil dat River mij naar de logeerkamer brengt. Maar in plaats van mijn wanhopige blik te zien, rust haar blik nog op River, wachtend totdat hij antwoord geeft.

                ''Ja hoor.'' Zegt hij en kijkt mij aan.

                Oké Lea, verbeeld je dat hij naakt is.

                Wacht, welke idioot kwam met het idee dat wanneer je iemand naakt inbeeldt, het helpt met je zenuwen? Ik schud de gedachte uit mijn hoofd – ik wil River zeker niet naakt zien. Met een nerveuze lach, druk ik mezelf ook uit de bank.

                Na ik mijn ouders en de Parkers 'welterusten' heb gewenst, loop ik richting River. Maar je moet weten, dat ik mezelf niet was geweest als er niks gênants gebeurt. De zielige, typische Lea struikelt over de rand van het vloerkleed en duikt naar voren in een houding dat vergist kan worden met de Superman houding. Eén arm uitgerekt voor mij, en eentje achter mij, in een zwakke poging om een val te voorkomen. Gelukkig weet ik mezelf net te stoppen voordat ik recht tegen Rivers borstkast aan val; onze lichamen nu enkel een paar centimeters van elkaar verwijderd.

                Ik kan niet ademen.

                What the hell, Lea?

                Ik kijk naar River met een verontschuldigende uitdrukking, maar het enige wat ik ervoor terug krijg is een egoïstische grijns.