Mr. Popular and I

Hoofdstuk 2 - De Parkers

Hoofdstuk opgedragen aan de schrijfster van de Engelse en officiële versie van dit boek thefreakoffreaks

Thank you for letting me translate it! <3

Lea

Mijn ouders en ik klimmen uit de auto en mijn vader doet hem vervolgens op slot.

Ik kijk op naar de schoonheid voor mij, het huis dat toebehoort aan Malcolm en zijn familie. Heeft hij ook kinderen?

''Dus, dit is mijn huis.'' Zegt hij, terwijl hij uit zijn auto stapt. ''Zullen we maar naar binnen gaan?'' Hij glimlacht naar ons drie.

Ik realiseer me dat ik nog steeds in mijn pyjama's sta; kort broekje met een crop top. Niet dat ik de tijd had om me om te kleden, tenzij ik graag tussen mijn plafond en mijn slaapkamervloer wilde eindigen. Maar goed, het is alsnog vernederend.

Ik heb tenminste mijn badjas nog, denk ik en wind de badjas nog strakker om me heen. De koude nacht heeft duidelijk geen medelijden met ons. We volgen Malcolm en lopen een trappetje op richting de voordeur. Malcolm pakt zijn sleutels en opent de deur. Wat mijn aandacht trekt is niet zijn sleutelbos, maar een bepaalde sleutel aan die sleutelbos. Het is een gele, rechte sleutelhanger die meer opvalt dan de anderen. Het is namelijk de sleutelhanger van onze school, eentje die ouders krijgen tijdens ouderavonden.

Oké dan, blijkbaar heeft hij dus toch een kind. In mijn hoofd ga ik de tieners langs die in mijn jaar zitten die mogelijk een kind kunnen zijn van Malcolm. Nogal onmogelijk, aangezien ik zijn laatste naam niet eens weet.

Ik moet mijn mond stoppen van open te hangen terwijl ik alle schoonheid inneem. Het huis is prachtig van binnen.

''Welkom thuis.'' Hij grijnst naar ons.

Een troostend gevoel overwelmd me wanneer hij vriendelijk naar ons glimlacht; wat een lieflijk persoon is hij toch. Ik bewonder je Malcolm. Zodra ik het gevoel heb dat ik moet klappen, wat ik niet zou doen want dat zou raar zijn, hoor ik hakken tegen de vloer tikken.

''Welkom!'' De vrolijke stem komt van een brunette, die ongeveer van dezelfde leeftijd is als Malcolm. ''Ik heet Brenda.'' Ze steekt haar hand uit om vervolgens mijn vaders hand te schudden.

Nadat ze mijn moeder een knuffel heeft gegeven, komt ze naar mij toe en knuffelt ze me met dezelfde gastvrijheid. Wanneer ze terugtrekt, knijpt ze in mijn wangen met haar wijsvingers en haar duimen, alsof ik een peuter was.

''Ah, hoe schattig, en hoe mooi. Had ik maar een dochter.'' Ze zucht, mijn wang strelend.

Als ze geen dochter hebben, dan...

Ah, shit.

Weet je Leah, je bent best dom voor een leerling met zulke hoge cijfers. Jongens gaan ook naar jouw school.

''Maar ik weet zeker dat je het vast goed kunt vinden met mijn zoon, hij is vaak geïnteresseerd in mooie meisjes'' Giechelt ze, het laatste gedeelte sprak ze met wat minder volume waardoor mijn ouders het gelukkig niet konden horen.

Geweldig, ze hebben dus wel een zoon. En ik kan niet geloven dat ze dat zojuist zei.

''Zullen we?'' Malcolm wijst naar de geopende deur die naar de woonkamer leidt. Hij gaat voorop en wij volgen.

Hun huis is, natuurlijk, reuze groot. Dat kun je van een kilometer afstand al wel zien. De hal is ongeveer zo groot als onze hele benedenverdieping. In het midden van de hal staat een grote, gouden trap. Ik durf te wedden dat het leuk is om daar vanaf te glijden – niet dat ik daar over aan het nadenken was of iets. De woonkamer is twee keer zo groot als de hal, met drie crème kleurige banken die alle drie om een openhaard staan. In het midden staat een bruine rechthoekige tafel. Ik neem samen met mijn ouders plaats op één van de banken, Malcolm en Brenda tegenover ons plaats.

''Wat is je naam, lieverd?'' Vraagt Brenda, haar gezichtsuitdrukking vriendelijk.

''Lea.'' Ik schenk haar een glimlach.

Ze slaakt nog een dramatische zucht. ''Lea...'' Herhaalt ze. ''Zo'n mooie naam.'' Complimenteert ze, en ik kan het niet helpen dat ik momenteel aan het grijnzen ben als een idioot.

Wat? Ik krijg niet elke dag zoveel complimentjes binnen vijf minuten tijd.

Mijn vader en Malcolm zijn degene die het gesprek momenteel gaande houden, vaak hebben ze het over leuke herinneringen van vroeger. Een paar minuten later, draaien we allemaal ons hoofd richting de deur, waar voetstappen vandaan komen. Ik wacht op Brenda of Malcolm om uit te leggen wie het is.

''Ah, dat is vast onze zoon.'' zegt Malcolm.

''Liefje!'' roept Brenda. ''We hebben visite!''

Ik weet niet helemaal zeker waarom, maar mijn zenuwen beginnen tevoorschijn te komen. Ik speel met mijn vingers en bid wees alsjeblieft niet verschrikkelijk knap, wees alsjeblieft niet verschrikkelijk knap, wees alsjeblieft niet verschrikkelijk knap.

De voetstappen worden luider, ze echoën tegen de muren van dit gigantische huis.

Je hoeft niet nerveus te zijn; hij is gewoon een jongen, wees cool.

Ik draai mijn hoofd vlug weg zodra ik een schaduw zie op de vloer van de hal.

''Hey.''

Oh mijn God.

Volgens mij begin ik op Marissa te lijken.

Oké, kijk. Je denkt misschien dat ik raar ben, maar zijn stem klinkt zo... goed. Het is diep en een beetje schor en heel, heel sexy. Ik gok dat deze meer dan aantrekkelijke stem bij een nog aantrekkelijker gezicht hoort.

Waarom ben ik zo nerveus? Hij is maar een jongen. Gewoon een jongen.

Ook al is de drang groot, ik durf niet omhoog te kijken naar het gezicht die bij de mooie stem hoort. Misschien heeft het dak mij wel gedood, en stierf ik in mijn huis, misschien is dit de hemel en is deze vreemdeling een engel.

Serieus, Lea? Relax.

Terwijl ik naar mijn schoenen staar, hoor ik het geluid van zijn voetstappen terwijl hij door de woonkamer loopt voordat hij zich neer laat ploffen op de bank die nog niet bezet is. Hoe dan ook, ik kijk nog steeds niet op.

Kijk omhoog verdomme! Hij zal denken dat je een creep bent!

''Andrew, Katie, Lea, dit is onze zoon River.'' Zegt Malcolm wanneer hij ons aan zijn zoon voorstelt.

Nee. Nee. Nee. Nah-uh. No way. River is een unieke naam, en ik ken maar één jongen in mijn leven met de naam River en hij kan het niet zijn, no bloody way. Mijn hoofd schiet omhoog om naar de beeldschone jongen te kijken die maar een paar meters bij mij vandaan zit, mijn verdenkingen correct.

Het is River fucking Parker.

Hoewel hij er een beetje vermoeid uitziet, doet dat niks met zijn schoonheid. Ik weet het, ik noemde hem zojuist mooi. En geloof me, ik zou een jongen normaal gesproken nooit mooi noemen, maar dat is wat hij is, ik ben een idioot als ik het zou ontkennen. Zijn zacht uitziende lippen trekken een beetje omhoog, in een glimlach. Hij zit met zijn rug tegen de bank aan, zijn arm op een armleuning. Zijn warrige blonde haar en zijn baardstoppels geven hem een beetje een ruige, maar sexy look. Ik weet dat ik klink als één of andere tiener fan op dit moment, maar het is moeilijk om te negeren, hij ziet er hypnotiserend uit.