Mr. Popular and I

Hoofdstuk 6 - Romeo en Julia

Hoofdstuk opgedragen aan de schrijfster van de Engelse en officiële versie van dit boek thefreakoffreaks

Thank you for letting me translate it! <3

Lea

Na tien minuten op straat rondgedwaald te hebben, ben ik net op tijd op school voordat de bel gaat. Ik haast me snel naar de vleugel waar ik les heb en wurm me tussen de stroom van studenten die hun boeken bij elkaar verzamelen uit hun kluisjes. Gelukkig staat degene die ik nu het meeste nodig heb geduldig te wachten bij mijn lange, blauwe kluisje.

''Hey Marissa,'' Roep ik, lichtelijk buiten adem van alle trappen die ik zojuist op heb moeten stormen.

Haar hoofd schiet omhoog en kijkt me met een nieuwsgierige blik aan, zich vast afvragend wat er gisteren met mij is gebeurd nadat ze weg is gegaan. Wanneer ik de code van mijn kluisje intikt, vliegt hij vrijwel direct open. Binnenin ligt het grootste deel van mijn boeken en mijn etui, die ik gelukkig niet mee naar huis heb genomen gisteren. Wat echter mijn aandacht trekt, is een klein, opgefrommeld papiertje in de hoek van mijn kluis; het is vast door de smalle open stukjes in de deur gedrukt.

''Hey, hoe gaat het met je?'' Vraag ze bezorgd.

''Nou ja, afgezien van het feit dat ik dakloos ben, gaat het wel,'' Ik laat mijn beste geforceerde glimlach zien en pak het papiertje op.

Ze leunt tegen het kluisje achter haar. ''Ik weet het, sorry. Het moet vast heel rot zijn. Als je iets nodig hebt, weet je me te vinden.''

Mijn geforceerde glimlach verandert in een natuurlijke glimlach. ''Nawh, nu niet heel zoetsappig worden, hè. Het gaat echt wel, maak je om mij maar geen zorgen.'' Ik wapper met mijn hand alsof het niks is, maar in werkelijkheid spookt de huidige situatie constant door mijn hoofd.

Waar zullen we gaan wonen wanneer ons verblijf er bij de Parkers op zit? Waar gaan we geld vandaan halen? Hoe lang gaat het duren voordat ons leven weer enigszins normaal gaat worden? Ik verban deze vragen naar de achtergrond en kijk naar het papiertje in mijn hand. In een slordig handschrift staat geschreven:

Hey, Lea. Kom je naar mijn feest vanavond? Het begint om 20:00 uur.

Widow Drive 16, Brentary.

Je mag zoveel vrienden uitnodigen als je maar wilt.

-Nick Convey

Oké dan, de laatste vierentwintig uur waren vreemd, maar ik denk niet dat het vreemder kan dan dit briefje. De enige manier waarop ik Nick Concey kan beschrijven is als de ultieme Golden Boy – hij heeft de looks, hij is charmant en héél, héél sportief.

Wat er nou zo vreemd is aan deze situatie, is dat ik hem niet echt ken. Als ik het me goed kan herinneren, waren we twee jaar geleden partners tijdens een scheikunde experiment. Hij praatte echter niet veel en ik praatte over niks anders dan scheikunde. Dus waarom zou hij mij ineens uitnodigen?

''Ris, lees dit eens,'' Ik geef haar het briefje.

Na het even gauw te lezen, verschijnt er een verbaasde uitdrukking op haar gezicht.

''Sinds wanneer ben jij bevriend met Nick Convey?'' Vraagt ze, nog altijd starend naar het slordige handschrift.

Ik haal mijn schouders op, ''sinds nooit, eigenlijk.''