''We weten allebei dat elk ander meisje een moord zou plegen om op dit moment in jouw schoenen te staan, hier, met mij.'' Hij grijnst, wetend dat wat hij zojuist gezegd heeft de waarheid is.
Lea Wilson en River Parker gaan niet samen, ze houden nie...
Hoofdstuk opgedragen aan de schrijfster van de Engelse en officiële versie van dit boek thefreakoffreaks
Thank you for letting me translate this book! <3
Lea
Langzaam gaat de deurklink naar beneden en opent de deur. Ik sta zo stil als een standbeeld. Mijn vaders hoofd verschijnt in de deuropening en laat zijn ogen over de kamer glijden. Zijn hoofd heeft dezelfde verbaasde gezichtsuitdrukking als de mijne zojuist had.
''Hey, pap.'' Ik zwaai ongemakkelijk naar hem.
Hij duwt de deur wat verder open. ''Woah, dit is heel wat.'' Zegt hij, nog steeds verbaasd over de schoonheid van deze kamer.
''Ja...'' Geef ik toe, terwijl ik omhoog kijk naar het plafond waar ik kleine tekentjes zie. Zullen die er met de hand ingekerfd zijn?
''Is het gelukt om een beetje te wennen hier? Vraagt hij, zijn blik op mij gericht. Hij neemt een paar stappen de kamer in en neemt plaats op de stoel die bij het bureau hoort.
''We blijven maar voor een nachtje, pap. Ik denk niet dat het nodig is om te wennen.''
''Mhm...'' Ik hoor het geluid van zijn gemompel gevolgd door een ongemakkelijke stilte. Mijn vader en ik hebben een gesprek nooit langer dan een minuut gaande kunnen houden.
''Even daarover...'' Gaat hij verder, en schraapt zijn keel. ''Je moeder en ik hebben besloten dat het beter is om hier te verblijven terwijl we op zoek gaan naar een nieuw huis.''
''Sorry?'' Ik leun wat naar voren om te kijken als ik het wel goed hoorde.
''We denken dat het beter is om hier te blijven tot we een nieuw huis hebben gevonden.'' Herhaalt hij.
Ik weet niet zeker als ik enthousiast moet zijn vanwege het feit dat ik nog langer in dit paradijs van een huis kan blijven wonen of dat ik me zorgen moet maken over het feit dat ik dan nog langer met River Parker in één huis ben. Begrijp me niet verkeerd, de familie is heel aardig om hun huis te delen, maar hun zoon is een beetje een eikel. Een klein beetje maar.
''Hoelang denk je dat we hier zullen blijven?'' Vraag ik, en druk de gedachtes van Rivers opmerkingen van eerder deze avond naar de achtergrond.
''Zolang als het nodig is, een paar weken, misschien een paar maanden.''
Oh nee.
Een paar maanden. Onder hetzelfde dak als de eikel. Dit zal interessant worden.
''Oké, en het huis dan? Wat gaat er gebeuren met onze spullen?'' Vraag ik. Ik heb er gelijk spijt van zodra ik mijn vaders gepijnigde gezichtsuitdrukking zie.
''Ik zal morgen met de verzekering praten, niks voor jou om je zorgen over te maken. Concentreer jij je maar gewoon op je schoolwerk.'' Antwoordt hij en krabt de achterkant van zijn nek, iets wat hij doet wanneer hij gestrest is.
Natuurlijk, dat is zijn reactie op de meeste dingen. Concentreer jij je maar gewoon op je schoolwerk. Haal hoge cijfers. Laat het je schoolprestaties niet beïnvloeden.
''Stress niet teveel.'' Zeg ik tegen mijn vader, iets wat ik hem altijd al zeg voor zolang ik me het kan herinneren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
