Dancing Leaves | Harry Styles

"Chapter 7: Nature's playful Gifts "

〰 قسمت هفتم: هدایای بازیگوش طبیعت 〰

〰 Nature's playful Gifts 〰

پشتش رو به کوسن های تخت تکیه داد و در حالی که از نمای باز ایوان به ششمین غروب خورشید از زمان اقامتش در این قصر و رنگ باختن آسمون بی کران نگاه می‌کرد، دستش رو جلوی دهانش گرفت و خمیازه ای کشید.

شش روزی که در انتظاری ناخوشایند براش سپری شده بود.

" تا کی باید این جا بمونیم؟"

نه خبری از پدرش و ژاویر به دستش رسیده و نه اثری از لورکین یا هری بود و نه حتی ایدن؛ کسی که آیوی بیشتر از هر کسی، با وجود وضعیت مورا، انتظار دیدنش رو حداقل بخاطر سرزدن به خواهرش داشت، اما حتی اثری از اون هم نبود.

زانوهاش رو در آغوش گرفت و زیر لب زمزمه کرد:

_ از این انتظار پوچ متنفرم.

سپری کردن روزها در تنهایی و بی خبری، براش تجربه جدیدی نبود، اما مهم نبود چقدر سعی کنه. حتی اگه برای طولانی مدت در زندانی دور افتاده حبس می­شد، باز هم قلبش برای عادت به تنهایی رضایت نمی­داد.

خستگی بر جسمش نشسته و حساب ساعت هایی که بخاطر زیر نظر گرفتن مورا بیداری رو به خواب ترجیح داده، از دستش در رفته بود.

سرش رو به یک طرف مایل کرد و دوباره نگاهی به مورا که در سمت دیگه تخت به خواب رفته بود، انداخت.

" پس کی می­خوای بیدار بشی؟"

دستی روی صورتش کشید تا شاید کمی از خشکی و سنگینی پلک هاش کم کنه، اما افاقه ای به حالش نداشت. ریشخندی نثار حال خودش کرد و نگاهش رو باز به آسمون نیمه روشن داد.

_ حتی منم مثل تو خوابم گرفته مورا.

به ناچار تصمیم گرفت برای لحظات کوتاهی تسلیم سنگینی پلک هاش بشه و با بستن چشم هاش، ذهنش رو تسلیم دست لطیف و نوازش گر تاریکی کرد و جسمش انگار بر روی ابر سبک و خنکی معلق شد وقتی ناآگاهانه زیرلب زمزمه کرد:

_ ما به دنیاهایی از هم گسیخته تبدیل شدیم و عهد ها... به قلب هایی شکسته.

🌴🌴🌱🌱🌱🌴🌴

سیاهی، سفیدی، روشنایی و تاریکی؛ رنگ و نورهای پشت پلک های بسته­ش در چهار کلمه­ی کوتاه خلاصه می­شدند.

گزگز پوست نیمه برهنه‌ش زیر پتویی که دور خودش گرفته بود، بهش می­فهموند ذهنش جایی بین خواب و بیداری گیر افتاده.

_ هنوز خوابم میاد...

تیک و تاک ساعتی که از جایی خیلی دورتر به گوشش می­خورد، بهش گوش زد می‌کرد وقتشه که بیدار بشه، اما حس امتناع در برابر جدایی از دنیای خواب و بیداری تمام وجودش رو دربرگرفته بود.