Hava kararmaya yüz tutmuş.
Kızıllığını kaybeden bulutlar,
Hüzünle karanlığına teslim ediyor kendisini.
Ay kendisini göstermek için sırasını bekliyor...
Her gün kaybediyor kendisinden bir parçasını.
Beyazlığından aydınlığından...
Ne acı, o ki karanlığa hükmedecek güçteyken yavaş yavaş geceye benzemek artık karanlık olmak...
Etrafını aydınlatamayacak kadar kararacak ve kendisini tamamen kaybedecek...
O güne kadar iyi bakın ona.
Her gece karanlık gökyüzünde kendisini gösterip sana, yanlızlığına eşlik eden ay değil mi?
O ki en saf aşık.
Hiç kabul olmayacak dua.
Zifiri karanlık...
Dip.
Yağmursuz bir çöl...
Aşkına kavuşamamanın acısıyla her gece kahrolan ay.
Tıpkı senin gibi...
Tıpkı bizim gibi bütün gün kendisini göstermeyip saklayıp akşam oldumu ortaya çıkan dertlerin gibi.
Bizde ay gibi değil miyiz?
Gündüz herkese sahte gülücükler açıp gece olunca hüzünü taa en derinden gün yüzüne çıkarmıyor muyuz?
Ne çok benziyoruz.
Ne çok ortak noktamız var.
Benim dert ortağım, karanlık yüzüm, gizli kalmış acım.
Selam olsun sana.
Her gece yanımda olan ustaya...
