Irish Guys ~ One Direction - dutch

Hoofdstuk 2

Austin komt mijn kamer binnen stormen. Boos kijk ik hem aan. "Austin, je kan niet zo-" hij laat me niet uitpraten. "Papa en Mama hebben een ongeluk gehad" roept hij paniekerig. Ik spring omhoog en de tranen vliegen in mijn ogen. Het mag niet! Het mag niet! De tranen stromen over mijn wangen en ik ren achter Austin aan de trap af. We rennen de deur uit naar de plek die Austin aangewezen heeft gekregen. Austin's vriend rent hulpeloos achter ons aan. Austin mindert vaart. "D-Dit kan niet!" huil ik. Ik trek Austin in een knuffel en zie ook dat er tranen over zijn wangen stromen. Ik kijk met moeite naar de auto waar mijn ouders in zitten. Hij ligt op zijn kop met een boom erboven op. Ambulances staan erbij en politie houdt toeschouwers tegen. Met moeite bekijk ik hoe de ambulancebroeders in de auto klimmen. hij komt er meteen hoofdschuddend uit. Verbaasd kijken ik en mijn broertje toe. "W-wat betekend dat?" vraag ik stamelend. Austin schud zijn hoofd "Ik weet het niet" zegt hij angstig. De ambulancebroeder loopt op ons af en meteen laat mijn hoop om. Hij kijkt heel bedroefd. "Kinderen?" vraagt hij geschrokken. we knikken. "Het spijt mij dit te moeten zeggen." hij kucht even. "Beide ouders zijn overleden" De tranen stromen als watervallen over mijn wangen en ik voel mijn wereld instorten. Hoe kan dit? waarom ik? waarom moeten nou precies mijn ouders dood? degene om wie ik het meest gaf. De ambulancebroeder vervolgt. "Jullie moeten naar de politie toe voor meer informatie over de voogd van hem." hij wijst naar Austin. We kunnen alleen maar knikken en geven de man maar een hand. We lopen rechtstreeks naar een politieagent. "Kinderen?" vraagt hij. Alweer knikken we. Hij geeft ons een hand. "Gecondoleerd en sterkte." De tranen blijven stromen maar ik zet een glimlach op. "W-wij komen voor meer informatie" zeg ik stotterend. De politieagent knikt. "Jij bent zestien niet?" Ik knik. "Jij kan de niet voogdij op je nemen of jullie zus, maar een pleeggezin is altijd oke. Ik wil dat jullie voor morgen 12 uur hebben besloten" zegt de man emotieloos. Ik knik weer en richt me tot Austin. "wat wil jij broertje?" vraag ik. Austin staat erbij alsof hij versteend is. "Kan jij voor mij zorgen?" Ik wil hem nu een ja geven. Zeggen dat ik voor hem kan zorgen. Maar dat kan ik niet. Ik heb geen baan. Ik heb geen geld. Ik kan het huis en geen eten betalen. Hij knikt begrijpelijk. "Jij kan dat niet aan" Ik knik moeizaam. "Ik ga Perrie bellen Chan" Ik knik en omhels mijn broertje. "Ik hou van je Austin" "Ik ook van jou" zegt hij. Ik geef hem een kus op zijn wang en we lopen zwijgend naar huis, wat binnenkort ons huis niet meer is. Mijn leven in in 1 minuut omgeslagen tot een hel. Ik ren naar mijn kamer en laat me huilend op het bed vallen. Waarom mijn ouders? Ik besluit Louis te bellen. Ik heb niet het veel vriendinnen en ik vertrouw Lou best wel goed. Snikkend pak ik mijn telefoon. Ik tik Louis' nummer in en na 3 keer overgaan neemt hij op. "Hee Chantal," roept hij vrolijk. Hij zwijgt meteen als hij mijn gesnik hoort "Wat is er Chan?" vraagt hij verbaast. Ik wil antwoorden maar er komt niets uit mijn keel. "Ik kom nu aan" zegt Louis en voor ik iets 'kan' zeggen hangt hij op. Ik laat me weer naar achteren vallen. Huilend in mijn kussen. Nog geen 10 minuten later hoor ik geklop op mijn deur. "Chantal? ik ben het Louis, je broertje liet me erin" zegt hij nerveus. "K-k kom B-binnen" weet ik met moeite uit mijn keel te krijgen. Louis opent de deur en stormt op me af. "Wat is er gebeurt?" vraagt hij bezorgt. Tranen stromen over mijn wangen. "Mijn ouders zijn dood" zeg ik. Louis zwijgt alsof hij weet dat ik niet meer over kwijt wil. Hij slaat zijn arm om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. Na een lange stilte schraapt Louis zijn keel. "Waar gaan jij en je broertje wonen?" vraagt hij zachtjes. Ik haal mijn schouders op. "Austin gaat naar mijn zus, maar ik weet niet wat ik ga doen." Hij knikt begrijpelijk. "Kom je bij mij wonen!" vraagt hij rustig maar met enthousiasme. Ik knik stilletjes. "Als dat kan dan zou ik dat wa-" Louis laat me niet uitpraten en trekt me in een knuffel. "Dan ben je vanaf nu mijn zusje" zegt hij vrolijk. Ik glimlach oprecht. Iets wat ik niet verwacht had vandaag nog te kunnen doen. Austin komt de kamer binnen. "Chantal, ik heb Perrie gebeld en ik ga nu naar haar toe" zegt hij droevig. Ik ren naar hem toe en druk een kus op zijn wang. Iets wat ik binnenkort niet meer kan doen. "Ik ga je missen broertje" Fluister ik in zijn oor. Hij knikt "Ik jou ook siss" Ik geef hem nog een kus en loop achter hem aan de gang op. Hij heeft zijn koffer klaar en ik ga hem wegbrengen. Naar een nieuwe plek, op een onverwacht moment, helemaal alleen, Naar zijn nieuwe huis.

Met mijn ogen gevuld met tranen bel ik aan. Perrie doet open. "Hallo" zegt ze droevig "Ik weet het nieuws al, rustig" ze geeft me een kus op mijn wang en ik trek haar in een knuffel. ik voel mijn wangen weer nat worden. Ze geeft me een goedkeurend knikje en doet hetzelfde bij Austin. "Nemen jullie maar even afscheid." zegt ze liefkozend. Ik knik en trek Austin in een lange knuffel. Ik fluister hem in zijn oor dat het allemaal goed komt. Met een dubbel gevoel loop ik weg van het huis. Louis is thuisgebleven en zal op mij wachten. Zuchtend bel ik aan. "Hee Lou" zeg ik nep vrolijk. Hij knikt en laat me binnen. "Ik heb al je kleren ingepakt" zegt hij met een grijns. "Heb je in mijn ondergoed gezeten Lou" roep ik boos. Hij knikt onschuldig en ik sla hem op zijn arm. "Dankje Lou" zeg ik glimlachend. Hij kijkt me verbaasd aan, "Voor wat?" Ik knik, "Voor gewoon het hier zijn, bij mij."

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------