"Μαμά έχω παχύνει;"

"Γνωριμία"

Μα είναι δυνατόν αρχικά να μην γνωριστούμε;Θα μοιραστούμε πολλά μαζί,όνειρα,ελπίδες,προσδοκίες,φόβους και εμμονές...Λοιπόν ως "οικοδέσποινα" ας συστηθώ πρώτη.Ονομάζομαι Σοφία μα με "φωνάζουν" Σοφι έτσι επειδή βιώνουμε μια αμερικανοκρατουμενη εποχή.Ετών ;Μόλις,δεν πάνε δύο μήνες δηλαδή ,έκλεισα τα 17.Τόπος καταγωγής;Χμμ πολύ τυπικά μου φαίνονται όλα αυτά. Ας πούμε πως είμαι μια Σοφία ,μια έφηβη που ονομάζεται Σοφία.Ας μπούμε στο "ψητό" όπως λέει ο απλός λιτός παρολαταυτα σοφός λαός(άλλωστε η απλότητα από μόνη της εστί σοφία)διότι δεν είναι να με πιάνουν φλυαρίες.Και νομίζω πως δεν έχουν βαρύτητα δηλαδή τέτοιες λεπτομέρειες.Το καυστικό χιούμορ και ο σαρκασμός είναι κολλητοί μου όπως είδατε από το αυτό το  συναπάντημα.Όμως πρέπει για λίγο να τα αποχωριστώ.Μην ανησυχήσετε θα επιστρέψουν δυναμικά,μια άλλη στιγμή,καθώς η ιστορία που θέλω να σας εκμυστηρεύτω δεν έχει περιθώριο για τέτοιες πολυτέλειες.
Η παιδικη μου ηλικία ήταν μια φαινομενικά ευτυχισμένη περίοδος,φαινομενικά(γκουχου ,γκουχου).Η αλήθεια ήταν πως ήμουν πάντα αποκλίνουσα,διαφορετική.Ήμουν το ολίγον παχουλό παιδάκι που ξεχώριζε αφού τα υπόλοιπα κορίτσια ήταν ο ορισμός στην λέξη "αδύνατος".Δεν ήμουν γρήγορη στο τρέξιμο,ας και είχα αντοχή,ούτε καλή στα αθλήματα.Αντιθέτως μου άρεσε να διαβάζω,λάτρευα την γλώσσα,και η αγαπημένη μου συνήθεια ήταν να "δανείζομαι"βιβλία από την πελώρια βιβλιοθήκη της μεγαλύτερης αδελφής μου.Ντροπαλή,ευαίσθητη,εσωστρεφής,ευγενική ψυχή μα και γνωστό εξιλαστήριο θύμα.Τα πειράγματα των συμμαθητών μου ήταν πολλά και δυστυχώς δεν έμειναν απλά πειράγματα.Περιφρόνηση,απαξίωση,απέχθεια μέχρι και φθόνο θαρρώ δέχτηκα ακόμα και από τα πιο κοντινά μου άτομα με αφορμή είτε το βάρος μου,τις απαίσιες,ή καλύτερα απουσες δεξιότητες μου στο μάθημα της γυμναστικής,τις υψηλές επιδόσεις στα υπόλοιπα μαθήματα.Η απόκριση μου στον παραλογισμό αυτό;Ενα μόνιμα σκυμμένο κεφάλι,μάτια βουρκωμενα και αν είχα περισσότερο θάρρος εκείνη την ημέρα ίσως και ένα βλέμμα δυσαρέσκειας.Αυτή ήταν η όλη μου διαμαρτυρία.Θυμάμαι,ναι ακόμα θυμάμαι τα λόγια τους"Και την μπάλα φοβάσαι; Δεν θα σε φάει"," Άχρηστη","Ανίκανη","Χοντρή" ,"Σαν φάλαινα/έγκυος είσαι".Το χείριστο της υπόθεσης είναι πως δεν ήμουν,ναι, δεν είχα τις τέλειες αναλογίες αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήμουν υπέρβαρη,όχι πως αν ήμουν είχαν το δικαίωμα να μου ασκούν αυτή την ψυχολογική βία.Πέντε έστω έξι κιλά πάνω από το επιθυμητό.Τα παιδιά βέβαια κρίνουν με τρομακτική αυστηρότητα.Εγώ ως γνωστόν ευθικτη ,υπερευαισθητη και αναλυτική.Έγινα έρμαιο στα χέρια τους.Η αυτοεκτίμηση μου μηδαμινή ίσως να παρουσιάζονταν μια δέουσα εξύψωση με ένα "συγχαρητήρια" που δίνονταν από ένα δάσκαλο/α.Αναπολώ την στιγμή που χάρηκα, ιδιαιτέρως μάλιστα, γιατί ένας συμμαθητής μου είχε διαλέξει να αντιγράψει από μένα σε ένα διαγώνισμα.Το θεωρούσα σπουδαίο επίτευγμα,μεγαλείο.Ίσως γιατί αυτό το ευχαριστώ που ειπώθηκε αποτελούσε μια σταγόνα αποδοχής,ένα σημάδι ένταξης.