"Μαμά έχω παχύνει;"

Η αφετηρία του εφιάλτη

Και κάπως έτσι έλαβε τέλος μια επώδυνη φάση της ζωής μου, το γνωστό σε όλους μας Δημοτικό.Είναι οδυνηρό το γεγονός πως δεν αναπολώ με νοσταλγία αυτα τα πρώιμα χρόνια της ύπαρξης μου αλλά αντιθέτως με πικρία και απογοητεύση.Οταν συνομήλικοί μου αφηγούνται με ενθουσιασμό τις παιδικές αφελείς τους αταξίες και περιπέτειες φοράω αυτό το ψεύτικο χαμόγελο και παραμένω απαθής,σιωπηλή.Παρολαταυτα αυτές οι διηγήσεις περί παιδικών αταξιων και αναμνήσεων μου είναι αρεστες.Ίσως επειδή με τον συνομηλικο-αφηγητή βιώνουμε μαζί αυτή την στιγμή,νιώθω πως βρίσκομαι και εγώ κοντά του
ως ένα ολίγον άτακτο ,ζωηρό παιδάκι που μαζί με συμμαθητές μου και καταστρωνουμε το επόμενο σχέδιο "εξόντωσης" του δασκάλου μας,η της "εξερεύνησης" αυτού του απλετου κόσμου που απλώνεται μπροστά μας.

Η εισαγωγή μου στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση συνέβη με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση.Ευχόμουν ολόψυχα να γνωρίσω νέα άτομα και να αποδεσμευτω τα απωθημένα για την αξία και την εμφάνιση μου που μου δώρισαν με απαράμιλλη γενναιοδωρία οι μαθητές μου.Και για να είμαι ειλικρινής(Honesty is a virtue καλεε, -αι μην πω το παίζεις και αγγλομαθης) αρχικά φάνηκε να τα καταφέρνω.Ναι, ξέρω,ξέρω τα επίπεδα ανοησίας μου ήταν πανύψηλα(σε αντίθεση με μένα).Ήλπιζα αγαπητέ μου συνάνθρωπε,ήλπιζα πως επιτέλους θα ήμουν σαν τα άλλα παιδιά,ότι θα μπορούσα και εγώ ήμουν ένα ισότιμο μέλος της παρέας τους,ότι θα μπορούσα να γελάω,να συζητώ,να προβληματίζομαι,να μοιράζομαι τις προσδοκίες μου για το μέλλον,τα απωτερα μου όνειρα.Τι αφελής...

Ναι ήμουν αφελής διότι "οι κλίκες",ναι οι "φιλτατες" κλίκες προϋπήρχαν και δεν δέχονταν φυσικά τροποποιήσεις,σαν τις τάξεις των ευγενών και αριστοκρατων του μακρινού παρελθόντος στις οποίες σπανίως μπορούσε κάποιος από μια άλλη τάξη να εισέλθει.Κάπως έτσι και αυτές.Αρχικά οργανώθηκαν με βάση το Δημοτικό που είχε φοίτησει ο καθένας.Ύστερα με τα ποσοστά δημοφιλιας(ξέρετε οι famous με τους famous,τρομάρα τους).

Καλά ,καταλάβατε για ακόμα μια φορά βίωσα την απόρριψη και την κριτική.Όμως δεν είχε καμία σχέση με την άμεση αποδοκιμασία του Δημοτικού αντιθέτως κυριάρχησε η διπροσωπια,η αποθέωση της κατινιας,οι πισωπλατες "μαχαιριές".Δεν ξέρω αν η κατάσταση στην άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης (δημοτικό )μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πιο έντιμη.Ναι μεν υπήρχε μια ευθύτητα αλλά ο διασυρμός παραμένει διασυρμός.Αλλά ας μην μπούμε σε μια διαδικασία σύγκρισης (και τώρα πες μου ελεύθερα"γιατί μωρή εσύ τι κάνεις τόση ώρα") διότι τόσο ο άμεσος εξευτελισμός του ατόμου τόσο και ο έμμεσος αποτελούν αναλγητες πράξεις προς αποφυγήν.Φυσικά όλοι μας έχουμε σχολιάσει αρνητικά κάποιον από το περιβάλλον μας.Όμως μην συγχέουμε την αρνητική κριτική με την γελοιοποίηση !