"Μαμά έχω παχύνει;"

Κατάρρευση

   Και κάπως έτσι η ενότητα αυτοκαταστροφή ,η μεγαλύτερη ενότητα σε αυτο το δημιούργημα του παραλόγισμου έλαβε τέλος.Ακολουθεί,έπεται η κατάρρευση.Βέβαια τα όρια μεταξύ της αυτοκαταστροφής και της κατάρρευσης δεν είναι με σαφήνεια οριοθετημένα, δεν είναι δυο ανέπαφοι κύκλοι χωρίς κοινά σημεία.Συνδέονται άρρηκτα.Ίσως και η διαδικασία της αυτοκαταστροφής να αποτελεί από μόνη της μια μορφή κατάρρευσης .Με απλά λόγια, αν δεν είναι κατάρρευση να βλάπτεις, να "σκοτώνεις" τον εαυτό σου,τότε τί είναι;Ωστόσο στην δικιά μου ιστορία θα προσπαθήσουμε να τα διαχωρίσουμε: την αυτοκαταστροφή ως προπομπό της κατάρρευσης και την κατάρρευση ως ένα λογικό επακόλουθο.

     Η ανορεξία όπως εχώ προαναφερει εξελίσσεται σταδιακά,μεθοδικά με αργούς ρυθμούς.Πέρασαν χρόνια για να κατάρρευσω.Πέρασαν. δυόμισι χρόνια που σε σχέση με άλλες περιπτώσεις και παραδείγματα δεν τα λες και πολλά.Δυόμισι χρόνια λιμοκτονιας,εμετων ακόμη και καθαρτικων.Η ασθένεια-μάστιγα μου είχε γίνει πλέον τόσο φανερή σαν να μου είχε τοποθετηθεί μια πινακίδα( είμαι τειντιμποι;) "ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΡΕΚΤΙΚΗ".Αλλά ακόμα και τότε ,ναι ακόμα και όταν ήμουν ένας
ελλογος σκελετός υπήρχαν αυτοί που εκδηλωναν με μικροπρέπεια το μίσος και την εμπάθεια τους προς το πρόσωπο μου.Ας τους διακρίνουμε σε δύο ομάδες.Στην πρώτη ομάδα ανήκαν αυτοί που θεωρούσαν την ανορεξία ως τρομερή αμαρτία,ως προσωπική συνειδητή επιλογή και αιτία χλευασμού.Αυτοί που με έδειχναν με το δάχτυλο και γελαγαν με την κατάντια μου,η που εξέφραζαν με εξωφρενική άνεση την αηδία τους για το σώμα μου η ακόμα και που με κατηγορούσαν για τρομερή αμαρτία,που μου υπενθύμιζαν πως τα παιδιά της Αφρικής πεινάνε.Η δεύτερη κατηγορία όμως ήταν κατά την γνώμη η πιο ανήθικη, αδίστακτη ομάδα.Αυτή που είχε αντιληφθεί καλά την εμμονή με το βάρος μου( εε μεταξύ μας δεν ήταν και δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς) και στόχευε σ'αυτήν.Ναι υπήρχαν άτομα που ακόμα και όταν μετραγες τα οστά του σώματος με εξωφρενική άνεση τολμαγαν με τραγελαφικό θράσος να με πουν "χοντρή","παχιά",φάλαινα".Με τρομάζει.Με τρομάζει αυτό το μίσος . Πως γίνεται τόσο αυθαίρετα,τόσο αναλγητα να σπρώχνεις κάποιον από το ψηλότερο γκρεμο;Πως γίνεται να κόβεις το νήμα της ζωής ενός νεαρού κοριτσιού;Διότι έτσι το σκοτώνεις.Δολοφόνοι,ναι αυτό ήταν δολοφόνοι.Δολοφόνησαν ένα μέρος μου,ένα μέρος της Σοφίας.Ένα μέρος που ποτέ ξανά δεν θα αναστηθεί...Αναίσθητοι άνθρωποι εύχομαι ποτέ να μην διανύσετε το μονοπάτι μου,και να μην δείτε όσους αγαπάτε(αν αγαπάτε δηλαδή γιατί στο δικό μου το μυαλό άνθρωπος με τόσο μίσος δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν) να το διανυουν.Το εύχομαι πραγματικά.Γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη,η χειρότερη εκδίκηση που μπορώ να πάρω.Η μεγαλοψυχία ως απάντηση της μικροψυχιας σας ( αναφορά και στο 1ο κεφάλαιο)