"Μαμά έχω παχύνει;"

Η "ανακάλυψη"

Ακούγοντας την λέξη ανακάλυψη τί εικόνες έρχονται συνειρμικά στο ανθρώπινο,θνητό μυαλό σου; Χμμμ ίσως μεγάλοι,τρανοι επιστήμονες στο εργαστήριο τους εν ώρα πειραματισμού ή αρχαιολόγοι και ιστορικοί προσηλωμένοι στις ανασκαφές τους.Εε και παραδεξου το, όλοι φέρνουμε το παράδειγμα του Κολόμβου (ή όχι; #Forever alone).Τουλάχιστον εγώ αυτά φανταζόμουν με το άκουσμα της λέξης "Ανακάλυψη".Και τώρα ρωτα με "προς τί η χρήση παρελθοντικου χρόνου;"Και τώρα εγώ ως ,πάνω από όλα, ευγενικό(και μετριόφρων γκουχου,γκουχου) πλάσμα να μην σε διαφώτισω απαντώντας στην ερώτηση σου;(ή τέλος πάντων στην ερώτηση που σου ειπα να μου θέσεις ,δεν θα τα "χαλάσουμε"εκεί)

  Εμετός(ωραίος τρόπος να ανοίξεις παράγραφο,όχι μπράβο).Τί άλλο μπορούσε να ανακαλύψει ένα κορίτσι αγωνιζόμενο με το απεχθές κτήνος της νευρικής ανορεξίας;Μην ανησυχείς φίλτατε,δεν θα μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.Νομίζω πως η εικόνα που σχηματίζει τώρα ο νους σου είναι αρκετή.Ποια εικόνα; Η εικόνα μιας αυτοκαταστροφικής εφηβης σκυμμενης στην τουαλέτα του σπιτιού της( και όχι μόνο) που αποβάλλει δίχως κανένα ενδοιασμό,δίχως καμία αιδώ οτιδήποτε είχε καταναλώσει.Ήταν ένας φαύλος κύκλος.Έτρωγα λες και είχα να φάω αιώνες ατέλειωτους με τρομακτική λαιμαργία και μετά η συνέχεια είναι γνωστή...

  Αναπολώ την στιγμή που κάποτε είχα πει αλαζονικά σε μια κοντινή φίλη μου."Μα τί ανόητες που είστε εσείς οι υπόλοιπες γυναίκες.Κοίτα εμένα τρώω πλέον ο,τί θέλω,ακόμα και παχυντικο και δεν παίρνω γραμμάριο!"Ήταν η τελευταία φορά που την είδα.Έπειτα εξαφανίστηκε.Λες και "την κατάπιε η γη" όπως συνηθίζεται να λέγεται.Αλλά δεν την μεμφομαι,όχι,όχι δεν την κατηγορώ.Τρόμαξε.Το κατανοώ απόλυτα.Είδε την παράνοια στα μάτια μου.Δεν είχα την απαίτηση φυσικά να μπλεχτεί μαζί μου στα δίχτυα της αυτοκαταστροφής ούτε και να με ξεμπλέξει, μεταξύ μας ακόμα και να προσπαθούσε δεν θα το κατάφερνε.Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου εσύ πρώτα,με τις ατέλειες σου δεν θα το κάνει κανένας.Αν δεν βλέπεις εσύ την ξεχωριστή δική σου ομορφιά στο καθρέπτη δεν θα το κάνει κανένας.Ή ακόμα και να το κάνει εσύ δεν θα το δεις.Γιατί;Επειδή οι οφθαλμοί σου θα βλέπουν μόνο την κοιλιά σου που δεν είναι επίπεδη, ή την μύτη σου που είναι λίγο στραβή ή τα μάτια σου που δεν ευθυγραμμίζονται τέλεια, την κυτταρίτιδα που έκανε αποτρόπαια εισβολή στα πόδια σου.Γύρω από αυτά θα περιστρέφεται,φτωχε μου θνητε η ζωή σου.Και αν τέτοιος δεν θες ο βίος σου να καταλήξει πρόσεξε τί θα σου πω.Άκου: Κάθε φορά που πηγαίνεις στον μισητό μου αδέκαστο κριτή καθρέπτη εσύ να χαμογελάς.Με αγαπάω να λες.Τις ατέλειες σου να μάθεις να τις αγαπάς,να τις αγκαλιάζεις να μην τις αποστρέφεσαι.Και τότε θα γίνεις και εσύ σαν αυτές τις γυναίκες που τόσο πολύ θαυμάζω.Έλα τις είχα αναφέρει στο δευτέρο κεφάλαιο.Δεν τις θυμάσαι;
Γιατί η ομορφιά αντλείται από μέσα μας.Έχεις παρατηρήσει ανθρώπους που αντικειμενικά η εξωτερική τους εμφάνιση είναι ιδανική αλλά και πάλι σε απωθουν;Δεν αναφωνεις " Να,κοίτα ένας ωραίος άνθρωπος"Σου βγάζουν μια ασχήμια και όμως το σώμα τους είναι καλλιγραμο και το πρόσωπο τους αρμονικό