"Μαμά έχω παχύνει;"

Η αρχή του τέλους

     Η αρχή του τέλους, οξύμωρο θα χαρακτήριζε  κάποιος κακοπροαίρετος τον τίτλο αυτού του κεφαλαίου. Και διόλου θα διαφωνήσω ή θα αποπειραθω να αρω τουτη την αντίφαση καθώς  ο οξυμωρος αυτος μου τίτλος συνάδει με την ίδια την ζωή : γεμάτη από αντιφάσεις. Διότι πως γίνεται να θες να ζήσεις αλλά να οδηγείς τον εαυτό σου στον θάνατο;Διότι η ανορεξία είναι μια έμμεση αυτοκτονία, μια αυτοκτονία αλλιώτικη απο τις άλλες χωρίς μαχαίρι,χωρίς όπλο, χωρίς  σκοινί η χάπια. Έχει και αυτή συνεργούς αλλά όχι τόσο εξόφθαλμους όσο ένα ατσάλινο μαχαίρι. Συνεργοί της κυρίως είναι ο καθρέπτης, η ζυγαριά, οι τεχνητοί εμετοί,η ασιτία,τα πικρόχολα σχόλια. Θύμα της αποτελεί το ίδιο σου το σώμα που δεινοπαθει και σιγά σιγά καταρρέει .Ώσπου...

Ώσπου λοιπόν θα σου διηγηθώ αυτό το ώσπου...Το δικο μου ώσπου διότι οι εκβασεις σε τέτοιες περιπτώσεις αποκλίνουν .Διοτι ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που νικούν αυτό το απεχθές τέρας αλλά και άνθρωποι που ηττωνται .Ανθρωποι που φαινομενικά  νίκησαν το τέρας αλλά αυτό επέστρεψε δριμύτερο. Διότι τελικά κατάλαβα ότι είναι παντελώς εσφαλμένη η φράση μου:η μάχη με την νευρική ανορεξία. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΆΧΗ. Είναι πόλεμος...Είναι αλλεπάλληλες μάχες. Αλλα αλήθεια ποιόν πραγματικά πολεμάς ; Δεδομένο οτι η ανορεξία είναι μια ψυχογενής νόσος δηλαδή κοινώς μια "αρρώστια του μυαλού ", πολεμάς τον εαυτό σου ή πολύ καλύτερα ένα μέρος αυτού:Πολεμάς τον ανασφαλή εαυτό σου που εν τέλει ζητά την προσοχή και την αποδοχή όλων...

   Έκβαση λοιπόν,χρησιμοποίησα την λέξη έκβαση,την κατάληξη αυτού του ταξιδιού, αυτής της δικιάς μου Οδύσσειας .Άραγε θα φτάσω στην Ιθάκη;Το τι έστι η Ιθάκη θα το διευκρινίσω περαιτέρω σε μια άλλη στιγμή διότι θαρρώ πως αν συνεχίσω τις αοριστολογίες με τα δικιά σου θα με αποδοκιμασειςς(μπινελικωσειςς λαικωςς). Σχολειο,λοιπόν (θυμάσαι τί είναι; Διότι τώρα με την πανδημία ολίγον τι αμφιβάλλω😋 ) ήμουν σχολείο Λυκείο πια, μια ώριμη έφηβη που έτεινε στην ενηλικίωση. Μια έφηβη λοιπόν, που πήγε σχολείο. Η Σοφία το αντιπαθητικό για πολλούς παιδί και απαρατήρητο επίσης που ο μόνος λόγος που ίσως γινόταν παρατηρήσιμη ήταν η αρρώστια της. Όμως αυτήν την ημέρα δεν έμεινα απαρατήρητη αν και αυτό σκόπευα με το πελώριο φαρδύ πουλόβερ μου μέ το αποπνικτικό ζιβάγκο...Πρώτη ώρα:  γυμναστική...Προσπάθησα υπεράνθρωπα αν και κάνεις δεν με πίεσε ,προσπάθησα να δείξω φυσιολογική έστω και με τις ατσουμπαλες κινήσεις μου. "Κοιτα με μπορώ, έχω δύναμη ".Επιτυχία θα έλεγε κανείς,αμ δε. Διότι επακόλουθο της δράσης ήταν η αντίδραση. Η αντίδραση του οργανισμού . Ποια αντίδραση, τί να σου πω τώρα;

Μαύρο, αυτό μπορώ να σου πω ολα μαύρισαν και αυτή την φορά δεν μπορούσα να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου διότι αυτή την φορά δεν βρισκόμουν σπίτι μου ,αλλά στο σχολείο. Λιποθυμία, λοιπόν .Κραυγες μαθητών για βοήθεια ,ο ήχος των σειρήνων του ασθενοφόρου, αλλά όλα μαύρα...Έπειτα από το μαύρο:Άσπρο

Όχι δεν βρέθηκα στον παράδεισο ή  στο νησί των Μακάρων αλλά στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. 

-Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Απορώ πως τόσο καιρό δεν είχες ήδη καταρρεύσει ξεφωνησε ένας μεγάλος σε ηλικία ιατρός.

Που να ήξερες σκέφτηκα...Ακολούθησε μια συζήτηση πολύωρη που όντας ζαλισμένη την λησμονήσα εκτός από μια φράση."   ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΖΉΣΕΙΣ Ή ΌΧΙ  ΕΊΝΑΙ ΣΤΟ ΧΈΡΙ ΣΟΥ "

   Ύστερα από την φράση αυτή απομόνωσα 3 λέξεις : το να ζήσεις. Αρα αξίζει" το να ζήσεις"; Τι είναι αυτό που κάνει την ζωή τόσο σημαντική;Εγώ κάθε άλλο παρά ήθελα να ζήσω. Μια ζωή γεμάτη άγχος για το τί θα ξεστομίσουν οι  άλλοι, για τις επιδόσεις μου σε κάθε τι που αναλαμβάνω,για την εικόνα μου .Ο έρωτας ,η ευτυχία, η αυτοπραγμάτωση υπάρχουν ή είναι όνειρα απατηλά;Η φιλία; Γιατί είναι σημαντικό το να ζήσω;Ενδεχομένως για να μην στεναχωρήσω τους δικούς μου ανθρώπους. Και ξάφνου θυμήθηκα την μητέρα μου ανησύχησα  που είναι  η μητέρα μου,που είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Και έτσι η μόνη μου απόκριση στον γιατρό που ανέμενε ο δύσμοιρος τόση ωρα μία κάποια απάντηση ήταν "Που είναι; " Και ο γιατρός έκπληκτος από την λακωνικότητά μου και την εμμονή μου να αδιαφορώ και να προσπερνώ τα σήματα κινδύνου που μου επιδεικνύει ξεφωνα ένα "θα τους πω να έρθουν εδώ ".

     Θλίψη,η θλίψη στα μάτια της μάνας , μία θλίψη που αγγίζει τα όρια του θρήνου. Σαν να έβλεπα στα μάτια της τον πόνο μιας μάνας που πρόκειται να χάσει το παιδί της.Σαν να θρηνούσε,λοιπόν, το επικείμενο θάνατο μου. Και κάπου εκεί οι  τρεις λέξεις του ηλικιωμένου μεν συμπαθητικού δε γιατρού  ανασύρονται από την μνήμη μου "το να ζήσεις ". Και κάπου εκεί κατάλαβα κάτι,κάτι που θα έπρεπε να είχα ήδη συνειδητοποίησει μόλις ξεφωνησε τις τρείς αυτές λέξεις: το ότι το να ζήσω δεν είναι πλέον αυτονόητο. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η στιγμή ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα την σοβαρότητα της  κατάστασης .Ομως το ερώτημα παραμένει: Τι κάνεις "το να ζήσεις" τόσο σημαντικό;

  
   - Πρέπει να νοσηλευτείς σε μία κλινική αγάπη μου, σε εκπληρω , με λυγμούς και τρεμάμενη φωνή με παρακινεί η θρηνούσα μητέρα.