"Μαμά έχω παχύνει;"

Αυτοκαταστροφή

  Και που είχαμε μείνει;Ααα ναι φυσικά.Μόλις είχαμε διεισδύσει στην ενότητα "Αυτοκαταστροφή",σε αυτή την ελεεινή,αισχρή,μισητή ενότητα που μόνο πόνο και πικρία μπορεί να καλλιεργήσει.Βασικά ίσως και συμπόνοια στις ευαίσθητες ψυχές αυτής της παρέας.Μην με παρεξηγείς,δεν θέλησα τον οίκτο,το έλεος από τους γύρω μου,αντιθέτως μάλιστα,κάθε βλέμμα λύπησης δημιούργησε χάος σε όλο μου το "είναι".Επιπρόσθετο χάος,μην ξεχνιόμαστε,είχα μεριμνήσει και εγώ για την ύπαρξη του(χάος να φάνε και οι κότες ομολογουμένως).Αποκάλεσε το περηφάνεια,εγωισμό ποσώς με νοιάζει ,δεν ήθελα να με λυπούνται . Γεγονός βέβαια αναπόφευκτο διότι μεταξύ μας για λύπηση ημουν.Ίσως και να προσδοκούσα το ενδιαφέρον,μια απλή αλλά υψίστης σημασία χειρονομία,ένα "Σοφία είσαι καλά;Έλα να κάτσεις μαζί μας"ΟΧΙ ΌΜΩΣ ΒΛΈΜΜΑΤΑ ΓΕΜΆΤΑ ΜΕ ΕΛΕΟΣ,όχι το " κοίτα το κακόμοιρο". Ο τίτλος του "κακόμοιρου","κακοτυχου" μού γέννα αισθήματα μίσους και αηδίας για την ύπαρξη μου που μεταξύ μας δεν έχω άλλα περιθώρια.

 

   Τσς τσς τσς αμετροέπεια!Αφού η μικρη (γκουχου,γκουχου) παρένθεση μου περί λυπησης και ενδιαφέροντος έλαβε επιτέλους τέλος ας συνεχίσουμε το ταξίδι μας στο δύσβατο μονοπάτι της Αυτοκαταστροφής κάνοντας μια αναδρομή τρία χρόνια πριν.Η δεκατεσσαχρονη Σοφία δεν θυμίζει σε τίποτα τον σημερινό άκρως καυστικό, με μια γενναιόδωρη δόση κυνισμού, εαυτό μου. Ήταν τόσο ευάλωτη,τοσο εύθραυστη.Ζούσε σ'έναν "γυάλινο κόσμο" που με μια ατσαλη ,απροσεκτη κίνηση κάποιος μπορούσε να τον καταστρέψει ολοσχερώς αφήνοντας πίσω τίποτα παρά μονο θραύσματα που αν τύχει να έρθεις σε επαφή μαζί τους σε γεμίζουν πληγές,χαρακιές βαθιές,και όλοι μας γνωρίζουμε ανεξαιρέτως πως οι χαρακιές αυτές δεν υποχωρούν ποτέ,δεν "γιανουν",δεν ιατρευονται,αφήνουν το σημάδι τους ανεξίτηλα.Ναι μεν πλέον αντιδρουσα στα πειράγματα και στον εξευτελισμό μου με δυναμισμό αλλά όλο αυτό ήταν μια αυταπάτη,ένα ψέμα,μια πελώρια ασπίδα για να προστατεύσω έστω και προσωρινά τα απομεινάρια του άλλοτε προσχαρου εαυτού μου.Μια μάσκα ,ένα προσωπείο...Διότι η ευαισθησία με διακατείχε και τότε.Τα αρνητικά,εξωφρενικά τους σχόλια δεν σταμάτησα ποτέ να τα πιστεύω...Ναι πολυαγαπημένε μου,να τα πιστεύω..

    Ίσως γι'αυτό με το πρώτο τροχοπέδη,με το πρώτο αρνητικό σχόλιο έβαλα στόχο την αυτοκαταστροφή μου.Ναι πολυαγαπημενε μου σύντροφε,δεν είχα στόχο απλώς να χάσω τα παραπάνω κιλά που είχαν προστεθεί αλλά να γίνω υπερβολικά αδύνατη. Τόσο αδύνατη ώστε ποτέ ξανά κανείς δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει την άκομψη,απαίσια λέξη "χοντρή".Και αυτό είναι ακόμα πιο θλιβερό.