"Μαμά έχω παχύνει;"

Η οικογένεια της "ανορεκτικης"

   Ως τώρα μιλήσα αρκετά διεξοδικά για την ζωή μου.Σας ανέφερα για τον χλευασμό που δέχθηκα στο σχολείο,για την αρχή της ασθένειας μου, για τις συνθήκες στις όποιες αυτή η μισητή αρρώστια εκδηλώθηκε και για την εξέλιξη της.Ωστόσο λησμονησα,παραμελησα ίσως να κάνω λόγο για έναν πολύ σημαντικό παράγοντα:την οικογένεια.Πολύ πιθανό να αναρωτηθήκατε και εσείς οι ίδιοι"Και οι γονείς της;Οι συγγενείς;Που ήταν;"Όποτε ας κάνουμε μια στάση μιας και που βρίσκομαστε ήδη στο ευρύτερο κεφάλαιο της κατάρρευσης και ας εξετάσουμε τον παράγοντα  οικογένεια.

    Η αλήθεια είναι πως με τους γονείς μου είχα σχέσεις αλλά θα τις χαρακτήριζα ρηχές, επιφανειακές.Σίγουρα με αγαπούσαν και ίσως με αγαπάνε ακόμη άλλωστε στο προηγούμενο κεφάλαιο ειδαμε την εικόνα της μάνας ,της δικιάς μου μάνας βουρκωμενης και βαθύτατα πληγωμένης αντικρίζοντας με,εμενα με την θλιβερή,ανορεξικη μου οψη.Αλλά...Αλλά ως ένα σημείο και μετά δεν τους θυμάμαι να είναι ενεργοί στην ζωή μου,να διαθέτουν έναν ουσιαστικό ρόλο.Όχι πώς ευθύνονται αποκλειστικά αυτοί.Ήμουν και παραμένω κλειστό εσωστρεφές πλάσμα.Ίσως αποστασιοποιηθηκα επειδή έβλεπα πράγματα που δεν ενέκρινα ως Σοφία.Η κρίση έφερε πολλά δεινά,πολλούς διαπληκτισμούς και λογομαχιες.Ήσαν τόσο απασχολημένοι με το να φιλονικουν και να τσακώνονται που αμελησαν,μάλλον πολύ σωστότερα παραμελησαν το παιδί τους,εμένα,την Σοφία,την πλέον "ανορεξικη","καχεκτικη",αηδιαστική","κοκαλιαρα".Αντιλαμβάνομαι πως ήταν πολύ δύσκολη περίοδος γι'αυτούς ωστόσο υπήρχα,υπήρχα και εγώ και ήθελα τους γονείς μου.Ήθελα τους γονείς μου ΠΑΡΟΝΤΕΣ.Αληθινά όμως παρόντες.Αυτοί εντούτοις ήσαν σαν τους κουρασμένους μαθητές της τάξης που μπορεί με το άκουσμα του ονόματος τους να φώναζαν δυνατά "Πάρων/Παρούσα"αλλά στην πραγματικότητα ταξίδευαν αλλού.Απόντες.Αυτό ηταν,με λίγα λόγια,έδειχναν ότι παρευρίσκονταν αλλά απλώς έδειχναν.Η διαφορά του φαίνεσθαι και του είναι.Κρίμα που είχα από πολύ μικρή αντιληφθεί αυτή την διαφορά.

      Ίσως και με αυτόν τον τρόπο ήθελα να τους δηλώσω την παρουσία μου.Ίσως η κραυγαλέα μου ασθένεια,η νευρική ανορεξία έγινε η φωνή μου,η εκκωφαντική αυτή φωνή, που ούρλιαζε"ΥΠΆΡΧΩ.Είμαι και εγώ ΕΔΩ".Κρίμα.Κρίμα για δύο λόγους.Κρίμα που για να τους ενεργοποιήσω χρειάστηκε αυτή η κατάληξη και κρίμα που δεν χρησιμοποιήσα εγώ την δικιά μου φωνή αυτή που εκφυσεως έχω για να εκφράσω τις βαθύτερες μου σκέψεις,τα συναισθήματα μου και ο,τι με προβλημάτιζε...Σ'αυτή την ζωή πρέπει να μην δισταζουμε να εξωτερικεύουμε οτιδήποτε μας δυσαρεστεί,μας ενοχλεί.Να το τολμάμε.Γιατί ότι πρέπει να ειπωθεί , να εκφραστεί,να εξωτερικευθει κάπου,κάπως,κάποτε θα ξεβρασει στην επιφάνεια...Για να γίνω δηλαδή πιο σαφής ας πάρουμε το δικό μου παράδειγμα:Ποτέ δεν μίλησα ανοιχτά για το τί με βασανίζει.Απο το στόμα μου ποτέ δεν βγήκε φωνή που να λέει"Αρκετά.Δεν αντέχω άλλο".Αλλά γιατί η αλήθεια πάντα βρίσκει την κατάλληλη. "τρυπούλα" για να μας φωτίσει όπως μια ηλιαχτίδα φωτός η ασθένεια μου έγινε αυτή η "τρυπούλα" που αποκάλυψε την αλήθεια.Την θλιβερή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.