The Touch

μεγαλώνοντας

"Σ'ακουλουθω... Δεν σε αγγίζω και πονάω ..."

Εξαντλημένη ... Αυτό νιώθω ... κουρασμένη από όλη αυτή τη κατάσταση που αιώνες τώρα δεν αλλάζει φοράω ξανά τις μαύρες αρβύλες μου ,ένα μαύρο μπλουζάκι κι ένα παντελόνι και απλά αναρωτιέμαι τον λόγο που το κάνω αφού δεν με βλέπει και κανένας ... πολλές φορές θέλω να αφήσω ελεύθερο τον εαυτό μου αλλά για ποιον λόγο να το κάνω ?

Ρίχνω μια ματια γύρω μου σε αυτό το άδειο παρατημένο εργοστάσιο κοιτάζοντας την κατάντια μου ... ξέρω πως σαν αθάνατη θα μπορούσα να βγάλω εύκολα λεφτά σε αυτό το κόσμο αλλά κι αυτά τι να τα κάνω ? Δεν έχει νόημα τίποτα για μένα και ο Gabriel έχει φτάσει πλέον 17 ... πόσες φορές τον έχω δει να φτάνει στα 17 οθτε που θυμάμαι πάντα όμως ... Είναι τόσο ξεχωριστός από όλους ... όμορφος , έξυπνος , γρήγορος ... Έχει πάνω του κάθε χαρακτηριστικό ενώ καφέ φορά που ξαναγεννιέται η χάρη του όλο και μεγαλώνει ...

Έχω ζήσει μαζί του σε κάθε εποχή ... σε κάθε αλλαγή και πολύ φοβάμαι πως αυτό το μαρτύριο δεν θα τελειώσει ποτέ ... κοιτάζω το είδωλο μου στον παλιό αυτό καθρέφτη που είχα μαζέψει για να αντικρύσω ένα θέαμα πλέον τρομακτικό ... Μπορεί τα χρόνια να μην με αγγίζουν αλλά το βλέπω στα μάτια μου ... Κάθε φορά χειροτέρευω...

Ένας δυνατός αέρας μπαίνει στον χώρο και δεν χρειάζεται να γυρίσω για να δω ποιος είναι ... Εξαλου πλέον μετά από τόσα χρόνια κανένας δεν με επισκέπτεται εκτός από εκείνον ...

"Azrael...."λέω σιγάνα ενώ νιώθω πλέον το πεταρισμα των φτερών του ... εμ βέβαια ... Ποιος άλλος θα με επισκεπτόταν εκτός από τον Αργαγγελο του θανάτου ... Χρόνια τώρα περιμένει να παραδοθω , να τα παρατήσω όλα και δώσω την ψυχή μου πίσω πως όμως να κάνω κάτι τέτοιο αφήνοντας τον Gabriel μόνο ?

Ξαφνικά αισθάνομαι μια δεύτερη παρουσία στον χώρο και γυρνάω απότομα ... μάλιστα .... Τώρα αυτή πως και με θυμήθηκε ...

"Akattriel ...Χρόνια και ζαμάνια ...!" Της λέω κι εκείνη με κοιτάζει όπως πάντα με εκεί κι το ηλίθιο χαμόγελο της
"Προς τι οφείλω την διπλή τιμή παιδιά ?" Τους λέω ειρωνικά κι εκείνοι κοιτάζουν γύρω τον χώρο κι έπειτα εμένα

"Δεν περίμενα επισκέπτες ξέρετε για να στρώσω και το κόκκινο χαλί ... Και τώρα ακούω τι διάολο θέλετε ?"

"Ωωωωω βλέπω δεν ξέχασες τι ρίζες σου ? Μετά από τόσους αιώνες κι εσύ ακόμα εδώ ...Και από ότι βλέπω αυτή τη φορά επέλεξες χειρότερο μέρος ..." λέει ειρωνικά ο Azreael και ειλικρινά σκέφτομαι καλά το ενδεχόμενο να ανοίξω τα φτερά μου και να του τα κάρφωσω μια και καλή στο λαιμό αλλά είναι τυχερός αφού τον προστατεύουν από ψηλά ...