The Touch

παραισθήσεις

"γίνεται να αγαπήσεις ξανά και ξανά τον ίδιο άνθρωπο? γίνεται ...Αφού αγαπάμε αληθινά μόνο μια φορά ..."

Με τον εσωτερικό της κόσμο ευτυχισμένο και χαρούμενο καθώς μόλις βγήκε από τα χείλη του η πολυπόθητη φράση αψηφήσε τον πόνο του κορμιού της και χαμογελώντας τον πλησίασε ελαφρά

"τι εννοείς με την λέξη δουλειά?" μπορεί να ήξερε πως ίσως δεν πάρει απάντηση στη τη στιγμή αφού δεν την η ξερε και αρκετά έτσι ώστε να την εμπιστευτεί αλλά ο Gabriel δεν το έβλεπε έτσι, δεν τον ενδιέφερε πράγματικα να την έχει στην δουλειά μαζί του ενώ το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να περνάει μαζί της κάποιο χρόνο από την ζωή του

"αύριο ραντεβού στην παραλία Leo Carillo ...Στις 9 να είσαι εκεί .." Ήταν το μόνο  που της ειπε λίγο πριν απομακρυνθεί για τα καλά πηγαίνοντας ξανά προς το κλαμπ .

Μονή, αναρωτιόταν αν το να βρεθεί μαζί του σε εκείνη την ίδια παραλία που την είδε πρώτη φορά όταν ήταν μικρός, σε εκείνη την παραλία που ξάπλωνε ώρες ατελείωτες δίπλα του χωρίς ποτέ του να την βλέπει, στην παραλία που ήταν το δεύτερο σπίτι του ήταν κάποιο σημάδι που δήλωνε ότι αλλάζει η κατάσταση επιτέλους. 

προχώρησε προς τα μεγάλα δέντρα του πάρκου κοιτώντας γύρω της και αφού βεβαιώθηκε πως είναι ολομόναχη άπλωσε τα χέρια της ψηλά

"lium tantulum quierim "

Η μορφή της άρχισε να χάνεται για όλους τους κοινούς θνητούς ενώ τύλιγε το κορμί της στην αορατότητα που έμαθε να ζει χρόνια τώρα , είναι τόσο λυπηρό να αναγκάζεσαι να ζεις στις σκιές ενώ όσο προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αντέχεις μέσα σου σπας, η μοναξιά λυγίζει εύκολα τον εαυτό σου ενώ παλεύεις να σωθεις από την ίδια σου την τρέλα ... Η Lilith πάλεψε σκληρά για να φτάσει σε αυτά τα επίπεδα αυτοσυγκράτησης  και το γεγονός ότι όχι μόνο την βλέπει και την αισθάνεται αλλά κατάφερε να κλέψει ένα μονάχα φίλι του ήταν υπερ αρκετό για εκείνη . 

Ο αέρας που σηκώθηκε καθώς αποφάσισε πως ήθελε απλά να πετάξει μέχρι το εργοστάσιο που αποκαλούσε σπίτι ήταν ήρεμος, ενώ από μέσα της όσα και να είχαν προηγηθεί δεν έσβηνε ποτέ η Outhouriel  που την σκεφτόταν συνέχεια.  Κανένα σημείο ζωής, είπε πως θα την βρει αλλά τίποτα ακόμα και ήταν αρκετά μακριά για να μπορέσει να βρεθεί εκεί άμεσα. 

με το γρήγορο πέταγμα της δεν άργησε να βρεθεί στο παλιό αυτό μέρος το οποίο δεν θύμιζε σε τίποτα το "σπιτι"της ... μόλις προσγειώθηκε από το μεγάλο ανοιχτό παράθυρο είδε τα σπασμένα γυαλιά από τον παλιό της καθρέφτη πεταμένα, κοιτούσε δεξιά και αριστερά όλο το χώρο που αν και δεν είχε τίποτα σπουδαίο από προσωπικά αντικείμενα ήταν αρκετά ανακατεμενος και κατάλαβε αμέσως πως όποιος και να ήταν πίσω από αυτό την έψαχνε και σίγουρα ει χε σχέση με τα φτερουγίσματα που άκουσε στην Outhouriel πριν την στείλει εκείνη τη μέρα στην παραλία .