Aynı Yıldızın Altında 2. Kitap

Aynı Yıldızın Altında ~ 7. Bölüm

Boş zaman buldukça yazabildiğim bana dost olan bu kurguyu sonlandırmaya çok yaklaştık. Biliyorum ilk zamandaki okurlarım artık bu devam eden kurgudan bihaberler ve unuttular ama dilerim ki bu bölümü okuyorlarsa beni affedebilirler.
(Vazgeçtim. Devam ediyorumm :))

İsa'nın tam kalbi kilisesi ile karşı karşıyaydım. Patrick ile düzgün bir şekilde konuşacaktım ve ardından onu bir daha görmek zorunda kalmayacaktım.

Düşündüğüm şeyleri tartışacak birinin olmaması beni her ne kadar üzse de tek başıma konuşmam gerektiğini düşündüğüm için Isaac'i çağırmamıştım.

Girmek için son gücümü toparlayıp kapıyı açtım. Bugün toplanma günüydü ama salonun ortasında bulunan temizlikçiden başka kimse yoktu.

"Merhaba."

Temizlikçi adam korkudan yerinde sıçradı. Bu adamı tanıyordum, Sam. Destek grubunda anlaşabildiğim nadir insanlardandı. Elini kalbine götürdü,

"Beni korkuttun Hazel."

Gülümsedim.

"Kusura bakma Sam."

Etrafa bakındım ardından Sam'e dönüp devam ettim.

"Destek grubu toplanma günleri mi ertelendi?"

"Haberin yok mu? Destek grubu artık toplanmayacak. Bitirdiler."

"Nasıl?"

"Ben de anlamadım aslında. Patrick bir anda gitti. Sanırım dinlemeye ihtiyacı var."

"Böyle bir şeyden hiç söz etmemişti."

Yüzü düştü.
"Evet maalesef. İşsiz kaldığımı bile bugün öğrendim ben de."

Patrick'in nereye gittiğini merak ediyordum. Isaac de mi bilmiyordu? Sorularımı kafamın bir köşesine itip işine dönmüş, yerleri süpürmeye devam eden Sam'e baktım.

İşine devam ettiğini için onu meşgul etmek istemiyordum.

"Tekrar görüşürüz Sam."

"Elbet görüşürüz Hazel." dedi bir yandan yeri süpürmeye devam ediyordu.

Bu hâle üzülmüştüm. İçimde bir ukde kalmıştı. Patrick ile kötü ayrılmak istememiştim.

Peki ya onca insan? Onca bu destek grubuyla motive olan insan? Onlar ne olacaklardı?

İçimde bulunan öfke bir şekilde tekrar gün yüzüne vuruyordu. Bencilce davranılmıştı. Sam işsiz kalmıştı. Buraya gelen insanlar motive duygulardan uzak, dışlanmış.

Kapıdan çıktıktan sonra tekrar kapıyı kapattım. Kilise'nin yanında bulunan bank'a oturup Isaac'i aradım.

"Mükemmel Isaac'in telefonu ancak şu an meşgul. Bip sesinden sonra mesajınızı bırakın size geri döneyim."

Telesektere verilmiştim fakat Isaac ile direkt konuşmak istiyordum.

Elimde bulunan telefona bakakalmışken ani korna sesi beni kafamı kaldırmaya zorlamıştı.

"Harry?"

"Merhaba Hazel Grace."

Gerçekten Gus'ı hatırlatıyordu.

"Burada ne işin var?"

Konuşmak istemesem de bu kelimelerin ağzımdan dökülmesine engel olamamıştım.

"Çok naziksiniz Bayan Lancaster. Ailenizin isteği üzerine geldim. Sizi merak etmişler."

Evden ayrılalı ancak 2 saat oluyordu neden bu kadar endişe ettiklerine anlam veremiyordum. Neredeyse 18 yaşındaydım.