Ostatnia Szansa [Siostra Kaspiana] - W Trakcie Korekty

^2^ Coraz więcej Narnijczyków

Obudziłam się. Od razu poczułam pulsujący ból głowy. Leżałam na jakimś łóżku. Rozglądałam się za moim bratem. Na szczęście leżał obok mnie. Właśnie się obudził.

- Eliza to ty? - spytał cicho.

Ja pokiwałam twierdząco głową. Nagle usłuszeliśmy jakieś głosy. Kaspian szybko wstał z łóżka, a ja za nim. Pokazał mi, że mam być cicho.

- Stop! Stop! - krzyknął borsuk. - Starczy tej zabawy!

To borsuki umieją mówić? Musiałam mocno uderzyć się w głowę.

- Coście za jedni? - spytał Kaspian przyciągając mnie bliżej siebie jakby się bał, że zaraz dostanę siekierą w głowę.

- Narnijczycy. - mruknął niski człowiek.

- To wy nie wygineliście? - spytałam bez namysłu.

- No cóż. Przepraszamy serdecznie! - syknął karzeł.

No tak, moje słowa mogły ich urazić. Popatrzyłam na Kaspiana a on w tym samym czasie na mnie. Czyli to są ci Narnijczycy o których opowiadała nam niania i Profesor. Czyli oni istnieją. Naprawdę.

- Jak się tu znalazliście? - spytał borsuk.

- Ratujemy się, jakoś...- powiedziałam i spuściłam wzrok. - Nasz wuj ma syna i teraz zamierza się nas pozbyć.

- Aha! No to jednak nie my was zabijemy! - krzyknął karzeł.

- Nikabryku! - oburzył się borsuk.

-C-co? Nie zabijajcie nas! - przestraszyłam się i cofnełam się.

- Mają rację. - powiedział mój brat i podszedł do wieszaka, gdzie wisiały nasze zbroje i broń.
Rzucił mi mój płaszcz, a ja niepewnie zaczęłam go ubierać.

- A wy do kąd? - spytał borsuk, który zwał się Truflogon.

- Miraz nie spocznie puki nas nie znajdzie. - powiedział Kaspian.

- Nie! Nie możecie teraz odejść! - krzyknął Truflogon. - Panie...czy ty nie wiesz co to jest? - spytał pokazując mu róg. - Zadąłeś w niego.

- Czyli co? Czyli teraz ma się tutaj pojawić Król Piotr z całą paczką, jak w tej legendzie? - spytałam patrząc wyczekująco na borsuka. Ten skinął głową. Prychnęłam przewracając oczami

- To niech się łaskawie pospieszą.

~~~~~~~~

Idziemy tak przez las już dobre 3 godziny i ani śladu żywej duszy. Nie jestem pewna czy ten róg zadziałał. Nikogo nie ma kto mógłby nam pomóc. Ale jedno wiem. Mam już dość, że gospodarze domu w którym spaliśmy nas śledzą. Spojrzałam na Kaspiana idącego obok mnie.

- Weź coś im powiedz, bo zaraz nie wytrzymam! - szepnęłam, aby tylko on to usłyszał.

Kaspian niechętnie się odwrócił.

- A ja was słyszę! Przestaniecie nas śledzić? - powiedział i z ukrycia wyszedł Nikabryk i Truflogon.

- Wybacz nam Panie, ale zrozum, że...- przerwał borsuk. - człowiek...

- Oni? - spytał Nikabryk
wkazując na nas.

-Przeciez się myłam...wczoraj. - mruknęłam.

- Nie. Tamci.

Odwróciłam się. Dziesięciu temarów strzelało do nas z kusz. Jak oni nas znaleźli? Wraz z bratem rzuciliśmy się pędem w przeciwną strone. Strzały leciały centymetry od naszych głów. Usłyszałam pisk. Truflogon został trafiony. Już chciałam po niego iść.

-Ja pójdę! - krzyknął Kaspian i pobiegł do borsuka.

Pobiegłam jednak za nim i stanełam przed nimi.

- Osłaniam cie! - powiedziałam i zaczełam strzelać do żołnierzy z łuku.

Już naciągałam kolejną strzałe, ale jej nie wypuściłam. Przyglądałam się żołnierzowi, który macha swoim mieczem we wszystkie strony i nagle padł na ziemie. Byłam w szoku. Poślizgnął się? A może chce mnie zmylić.

Nagle zauważyłam, że coś idzie w trawie i zmierza bardzo szybko w naszym kierunku. Ni stąd ni zowąd mój brat wylądował na ziemi. Na jego klatce piersiowej stała...mysz ze szpadą? Dobrze, widziałam już wszystko, mogę umierać.

- Jakieś ostatnie słowa telmarski łotrze? - spytała mysz walecznym tonem przykładając maleńką szpade do szyi Kaspiana.

- Jesteś myszą. - powiedział lekko zaskoczony.

- Punkt za spostrzegawczość, bracie. - prychnełam cicho. - Jesteś...uroczy. - uśmiechnęłam się do myszki.

Gryzioń westchnął.

- Uroczy? Ja? Jestem żołnierzem!  - powiedział. - Weź miecz do ręki.

- Nie zrobie tego. - odmówił książe.

- Nie chce walczyć z bezbronnym.

- I właśnie z tego powodu mój brat nie tyka broni mój odważny rycerzu. - wtrąciłam się wyciągając ręce w geście obrony.

Obydwoje spojrzeli się na mnie.

- A ty to kto tak właściwie? - spytała mysz.

- Księżniczka Eliza I, siostra Księcia Kaspiana X. - odpowiedziałam na co Kaspian delikatnie się do mnie uśmiechnął. - To on zadął w róg Królowej Zuzanny, wasza waleczność.

- Więc niech go nam ukaże.

Odwróciłam się i moim oczom ukazały się cenataury. Ten świat nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać.

- Jego głos nas tu sprowadził.

Wyciągnełam rękę do Kaspiana, aby pomóc mu wstać. Chłopak przyjął moją pomoc i wstał otrzepując się z ziemi.

- Najmocniej przepraszam wasze królewskie mości. - powiedziała mysz i skłoniła się nisko.

- Spokojnie. Jak cię zwą? - spytałam kucając przed nim.

- Ryczypisk, wasza wysokość. - odpowiedział.

- Jestem Eliza. Miło cię poznać. - powiedziałam i podałam myszy rękę, którą uścinął.

-Młoda...- mruknął Kaspian wpatrzony w centaury. - T-ty widzisz to samo?

Podniosłam się i stanęłam koło niego.

- Widać, książki mówiły prawdę.